Raven was en is voor mij nog steeds één van de absolute vaandeldragers van de New Wave Of British Heavy Metal stroming en hun eerste albums ‘Rock Until You Drop’ (uit 1981) en ‘Wiped Out’ (uit 1982) zijn klassiekers in het genre die ik ook heden ten dage nog regelmatig met veel plezier beluister. Het songmateriaal op beide platen is zeker voor die tijd heavy en bij tijd en wijlen ook lekker snel, terwijl het spelplezier en het tomeloze enthousiasme van de band er van afdruipt. Dat zorgt er ook wel voor dat een en ander soms wat rommelig en chaotisch klinkt, wat destijds zeker bijdroeg aan de charme van beide albums. Toch realiseerde de band zich wel degelijk dat men zich niet alleen moest blijven focussen op snelheid en hardheid, maar zich in het nieuwe song materiaal ook meer moest gaan richten op structuur en toegankelijkheid. Met die gedachte is men dan ook het schrijfproces voor hun derde album ‘All For One’ ingegaan en dat heeft inderdaad geresulteerd in een plaat die een stuk toegangelijker en vooral minder chaotisch klonk dan beide eerste albums. Daar was in die tijd zeker niet iedereen even gelukkig mee, maar voor mij persoonlijk vertegenwoordigt ‘All For One’ nog steeds alle positieve aspecten die de band Raven op dat moment etaleerde. De tien aanwezig nummers waren nog steeds erg heavy en snel, terwijl men veel beter in staat was om dit in pakkende nummers te gieten. Puur vanwege de nostalgie en de originaliteit sla ik de eerste twee albums nog net iets hoger aan dan deze ‘All For One’, maar ook de derde Raven plaat is wat mij betreft een schot in de roos.

Natuurlijk zal John Gallagher nooit de trofee voor beste zanger winnen en ook broerlief Mark Gallagher zal niet de illusie hebben gehad om Yngwie Malmsteen van de troon te stoten, maar feit is wel dat zijn rauwe riffs en solos in combinatie met het aparte stemgeluid van John tesamen het unieke en altijd herkenbare geluid van Raven bepalen. Opener ‘Take Control’ is een perfect voorbeeld van de gestructureerdere aanpak qua songwriting en klinkt in eerste instantie erg braaf voor Raven-begrippen, maar na meerdere luisterbeurten komt de kracht van dit soort nummers boven drijven. Dat geldt ook voor nummers zoals ‘Mind Over Metal’, titelnummer ‘All For One’ en ‘Break The Chain’, terwijl tracks zoals ‘Sledgehammer Rock’ en ‘Athletic Rock’ wat meer neigen naar de sound van de eerste twee platen. Het absolute hoogtepunt van ‘All For One’ is voor mij het prachtige, gevarieerde ‘Run Silent Run Deep’ waarop men laat horen hoe men als songwriter gegroeid is.

Op deze heruitgave zijn nog een aantal bonus-nummers toegevoegd, die deze versie ook interessant kunnen maken voor diegenen die de oorspronkelijke release al in hun platen kast hebben staan (en ik kan me haast niet voorstellen dat dit veel mensen zullen zijn). Zo is de single ‘Born To Be Wild’ met B-zijde ‘Inquisitor’ toegevoegd, waarop Accept-zanger Udo Dirkschneider nog een potje meebrult. Verder vinden we nog ‘Ballad Of Marshall Stack’, een nummer dat op de B-kant van single ‘Break The Chain’ te vinden was, en ‘The Power And The Glory’ dat destijds op de plank is blijven liggen. Als laatste extraatje is dan nog een in 1983 opgenomen live-versie van het nummer ‘Mind Over Metal’ toegevoegd. Dat extra materiaal moet de twijfelaar dan eventueel nog over de streep trekken, maar wat mij betreft behoort ‘All For One’ anno 2021 nog steeds tot de beste albums die dit Britse metal instituut heeft uitgebracht, waarvan akte.