Tussen het laatste, ongetitelde, Rammstein album (2019) en zijn voorganger ‘Liebe Ist Für Alle Da’ zat tien jaar. Gelukkig hebben Rammstein fans niet weer een decennium hoeven wachten op een nieuw album want slechts drie jaar na ‘Rammstein’ ligt ‘Zeit’ al in de winkel. De bandleden kunnen weer met elkaar door één deur en wellicht heeft het cancellen van concerten ook meegeholpen om relatief snel met nieuw werk te kunnen komen.

‘Zeit’ opent met drie midtempo tracks op rij: ‘Armee Der Tristen’, het titelnummer en het wonderschone, rustige en mooi opgebouwde ‘Schwarz’. Teksten en muziek zijn wat je van Rammstein mag verwachten. De Duitse band is natuurlijk niet zo vernieuwend meer als in 1995, toen het debuut ‘Herzeleid’ verscheen. En eerlijk gezegd weet ik niet of ik het leuk zou vinden wanneer de band het over een andere boeg zou gooien. En dus volgt na het relatief rustige begin een sneller nummer: ‘Giftig’ is een snelle(re) beuker die wel wat ontsierd wordt door het gebruik van autotune, iets waar ik persoonlijk allergisch voor ben. Even later op het album, in de track ‘Lügen’, ligt de autotune er nog dikker bovenop waardoor dit het nummer is op dit album dat ik graag oversla.

Dat geldt niet voor het humorvolle ‘Zick Zack’ (briljante videoclip!) dat een goed gelukte aanklacht is tegen plastische chirurgie en alle medische ingrepen aan gezicht, billen, borsten en (uiteraard) geslachtsdelen die tegenwoordig allemaal maar normaal gevonden moeten worden. Briljant gedaan. Net als ‘OK’ trouwens want stel je maar eens een volle Goffert voor dat “Oooohne Kondoooom” scandeert. Het nieuwe ‘Bück Dich’, ja hoor! Ook ‘Dicke Titten’ zal het live goed gaan doen, zeker in deze tijden van onzinnige en misplaatste preutsheid. Wat dat betreft heeft zanger Till Lindemann tekstueel weer een paar pareltjes afgeleverd.

Het sfeertje in ‘Angst’ (ook hierbij is een clip gemaakt) komt ook goed over en lijkt tekstueel ook akelig actueel te zijn. De man in het donker waar Lindemann over verhaalt in het nummer zou zomaar een Russische dictator kunnen zijn. Althans, dat maakte mijn brein ervan. Met ‘Adieu’ sluiten de Herrschaften Lindemann, Schneider (drums), Lorenz (toetsen), Riedel (bas), Landers (gitaar) en Kruspe (gitaar) een goed gelukt album af dat bovendien weer klinkt als de spreekwoordelijke klok. Origineel? Zeker niet. Is dat erg? Zeker niet. Wat ik wel vervelend vind is dat alles dat rondom de band te koop is (ook dit album!) standaard vijf of meer euro’s meer moet kosten dan wanneer het om een vergelijkbare grote act zou gaan. 23 euro voor de CD, 40 euro voor de LP en dan heb ik het nog niet over de merchandise of concerttickets. Rammstein is een goedlopend bedrijf, maar niet alles zou over de ruggen van de liefhebbers moeten gaan. Het staat verder los van de kwaliteit van ‘Zeit’ dat bij mij beter scoort dan zijn voorganger.