De leden van Queens of the Stone Age hebben het de afgelopen jaren zeker niet makkelijk gehad, al dan niet door eigen toedoen. Het duurde door alle randzaken – Corona, een geruchtmakende vechtscheiding en ziektes – zes jaar voor er een opvolger verscheen voor ‘Villains’. Het achtste studioalbum ‘In Times New Roman…’ is een terugkeer naar het vertrouwde en moeiteloos herkenbare QOTSA geluid en tegelijkertijd qua thematiek een duister en, afgaand op de teksten, zeer persoonlijk en autobiografisch werk van Josh Homme. Of de albumtitel op de een of andere manier ook verwijst naar een terugkeer naar de “klassieke” periode is onduidelijk – een tegenstelling met ‘Era Vulgaris’ (de “moderne” tijd) is gesuggereerd. Cryptische uitspraken van Homme en het artwork suggereren dat het nieuwe album het sluitstuk van een trilogie is: “And now I’ve managed to complete a cycle again: ‘In Times New Roman…’ ‘Villains’ come ‘…Like Clockwork.’” Hoe deze onderling best verschillende albums samenkomen en of er echt sprake is van terug naar de roots blijft wat onduidelijk.

Bij de vooruitgestuurde single ‘Emotion Sickness’ viel al op dat Homme nogal van de woordgrapjes is. In de overige songs struikel je zo ongeveer over de bijzondere vondsten en af en toe nogal belegen woordspelletjes. Er zullen genoeg fans zijn die smullen van zinsnedes als ‘To seize all your demons, Carpe demon’, ‘boa constricting a little too tight’  of ‘I don’t care what the peephole say’, maar ik voel me af en toe weer de puber die ongevraagd de onleuke grapjes van oudere familieleden in de verjaardagskring moet aanhoren en denkt “doe nou niet…”. Maar wanneer je de geforceerde grappigheid achter je laat blijkt al heel snel dat ‘In Times New Roman…’ niets meer en niets minder is dan QOTSA’s eigen ‘Rumours’. Een echtscheidingsplaat dus, of in ieder geval Hommes verwerking van de pijnlijke scheiding met Brody Dalle, waarbij Josh Homme in eerste instantie in de media breeduit als bad guy werd afgeschilderd. Of hij dat ook was, volgens de rechters in ieder geval niet. Toch was het blijkbaar nodig om in vrijwel ieder nummer bitter terug te blikken op deze heftige periode en waar het kan nog een trap na te geven.

In lijn met de thematiek – die behalve het allesoverheersende thema van de verloren liefde ook nog de zinloosheid van het bestaan en de sombermakende staat van de wereld omvat – is ‘In Times New Roman…’ een rauw, relatief hard en af en toe rafelig album geworden, maar dan wel met het gekende gestroomlijnde QOTSA geluid. Wat dat betreft dus geen rigoreuze koerswijziging, wat zonder twijfel mede een gevolg is van de voor Queens of the Stone Age ongekende stabiliteit van de line up. Voor het eerst is een plaat gemaakt met exact dezelfde mensen als de vorige, met andere woorden, Homme wordt ook dit keer ondersteund door Troy Van Leeuwen, Dean Fertita, Michael Shuman en Jon Theodore. Op het eerste gehoor leidt dat niet tot instantklassiekers als ‘No One Knows’, ‘Little Sister’ of ‘Make it Wit Chu’ maar songs als ‘What The Peephole Say’ en ‘Obscenery’ hebben alles in zich om zich in dat illustere gezelschap te voegen. Zacht ronkende fuzzgitaren en bas, de herkenbare zuivere zang van Homme, het is er allemaal, in een verraderlijk upbeat klinkend geluid. De luisteraar moet wel even doorbijten voordat alles op zijn plek valt, maar na de derde / vierde keer wordt langzaam duidelijk dat dit een plaat is waarvoor de repeatfunctie is uitgevonden.

Het lijkt erop dat ‘In Times New Roman…’ voor Josh Homme een vorm van zelftherapie is geweest. “Every living thing will die, from the king of the jungle to butterfly / Only sin is……. / Waiting too long” klinkt het op ‘Carnavoyeur’ (weer zo’n love it / hate it woordgrap) en het is alsof Homme in het besef dat alles uiteindelijk volledig zinloos is, er het beste van wil maken en kiest voor doen waar hij goed in is en plezier aan beleeft: muziek maken. Dat is goed nieuws voor de fans, want het resultaat is een van de sterkste en meest relevante QOTSA albums in jaren. “I don’t care what the people know / The world’s gonna end in a month or so”, zingt Josh Homme, maar gelukkig kunnen we nu dat einde tegemoet gaan met een goede plaat op de stereo en dat maakt het nog enigszins dragelijk.