Prophecy Fest 2023 – Balver Höhle – 7, 8 en 9 september 2023 – dag 2
“We keken er reikhalzend naar uit om Disillusion eens in optima forma te zien “
Was gisteren nog maar een overture, dan begint het vandaag echt in de grot. Het echte festival! Op deze vrijdag hebben we kanjers als Disillusion, My Dying Bride en The Vision Bleak. Lees mee…
2 oktober 2023 I Tekst & fotografie Vera Matthijssens
Laster uit Utrecht opent het grotgebeuren met een uit de kluiten gewassen atmosferische black metal set. In oktober komt hun nieuwe album ‘Andermans Mijne’ uit en daarvan worden het titelnummer en ‘Kunstlicht’ nu al gespeeld. Het trio is onherkenbaar in maskers getooid en schept een natuurlijke barrière tussen podium en publiek, Laat ons zeggen: een verdienstelijke galeiboef om de vochtige grot te betreden.
Heel anders ligt dat met het Duitse progressieve death metal gezelschap van mastermind Andy Schmidt Disillusion. We keken er reikhalzend naar uit om Disillusion eens in optima forma te zien en vandaag kregen we die kans aangeboden. De band had een pianist/keyboardplayer bij, vrouwelijke zang werd live gebracht in sommige nummers en een celliste streek neer om haar sierlijke geluiden toe te voegen aan de al zeer rijke, lange songs. Bovendien werd ook de trompetbijdrage van een gastzanger zeer gesmaakt! Disillusion gaf dus een zeer rijk, verzorgd concert dat overal de hemel werd ingeprezen toen we napraatten. Van de plaat die ons in 2004 zo ondersteboven draaide ‘Back To Times Of Splendor’ werd niets gespeeld, maar daar stonden prachtige versies van complexe composities als ‘Am Abgrund’ en ‘Driftwood’ (beide van het meest recente ‘Ayam’ album) tegenover. ‘Tormento’ volgde ook nog en als apotheose het lange ‘The Mountain’ van ‘The Liberation’ uit 2019. Een eerste hoogtepunt was een feit.
Darkher was verplaatst naar morgen vanwege ziekte van Arthur Brown. Dus moesten we nu wachten op The Vision Bleak. Dat is het dark gothic horror rock concept van Empyrium mastermind Schwadorf. Vandaag kregen we een uniek concert waarbij heel het eerste album ‘The Deathship Has A New Captain’ live gespeeld zou worden. Dat was in 2004 het begin van dit zijproject dat sinds lang uitgegroeid is tot een lucratief toerende band in heel Europa. Destijds vonden we het een beetje vreemd dat de creator van magische albums van Empyrium er ook zo’n quasi luchtig, toegankelijk project op na zou houden, maar die vooroordelen zijn hier inmiddels al lang naar het rijk der fabelen verkast. Terug naar de bron dus vandaag, met gedreven versies van alle songs van ‘The Deathship Has A New Captain’. Markus Stock (Schwadorf) (zang, gitaar) werd vandaag bijgestaan door zanger Konstanz (uiteraard), Fursy Teyssier (Les Discrets) op bas en Aline Deinert op viool. Top entertainment en een laaiend enthousiast publiek!
Darkspace uit Zwitserland is één van die bands waar we ons nog nooit in verdiept hebben. Bij deze eerste kennismaking bleven we geboeid kijken, althans toch een half uur, want daarna werd de spacy black metal nogal veel van hetzelfde. Opvallend is het ontbreken van een drummer. Er verschijnen twee zangers/gitaristen op het podium en een bassist, maar verder behoorlijk wat tapes. Het geeft ons een ‘Samael in 2003’ gevoel, vrij confronterend en kil is de benadering.
Dan maar uitkijken naar onze headliner van de dag en dat was My Dying Bride. Dat een band met zo’n staat van dienst eindelijk eens in deze feeërieke grot kan optreden deed ons veel plezier. Eerder op de dag waren we gitarist Andrew Craighan al tegengekomen toen ze pas gearriveerd waren, nu zetten ze een perfect doomfestijn neer dat begon met het transparante akoestische gitaarspel van Andrew in het oude en lange ‘Your River’. Gevolgd door het recentere, maar niet minder beklijvende ‘Your Broken Shore’. Met ‘Like Gods Of The Sun’, ‘Catherine Blake’ en de klassieker ‘The Cry Of Mankind’ was er aandacht voor verstilde momenten, er was ruimte voor loodzware doom riffs en dit alles werd op majestueuze, theatrale wijze aangevuld door de cleane zang en grunts van ceremoniemeester Aaron Stainthorpe. Shaun Macgowan wist songs als ‘She Is The Dark’ en het oudere ‘Turn Loose The Swans’ te verrijken met keyboards en viool, bassiste Lena Abé stond er stoer en onverschrokken bij zoals steeds en drummer Neil Blanchett wist elk gaatje perfect op te vullen met weinig overbodig werk. Kortom, compleet was dit. Eindigend met ‘The Dreadful Hours’. Volgend jaar terug met een nieuw album???
Social media
