Na een pauze van maar liefst dertien jaar bracht Porcupine Tree in juni 2022 de opvolger van ‘The Incident’ (2009) uit. Hun lange afwezigheid – maar Steven Wilson was intussen uitgegroeid tot een icoon qua muziek en productie – bombardeerde hen van een gerenommeerde cultband naar een mega act. ‘Closure/Continuation’ prijkte dat jaar op menig jaarlijstje – ook bij ondergetekende op nummer 1 – en zoals Wilson aan het begin van dit concert opmerkt, heeft hun afwezigheid het succes enkel doen groeien. Vreemd toch hoe de mens het onbereikbare altijd meer waarde toedient en het verlangen doet groeien.

De band ging ook op tournee voor dit album en in de winter van 2022 was Europa aan de beurt met als enige Benelux show een voorstelling in de Ziggo Dome in Amsterdam. Van dit concert werden opnamen gemaakt en deze worden nu uitgebracht op DVD, Blu-Ray, vinyl, digitaal, CD en wat diens meer. Het is een exquise concert dat Porcupine Tree bij de groten der aarde voegt, het kaliber van bands als Pink Floyd, Dire Straits of Genesis. Uiteraard is dat nog wel een (klein) trapje hoger, maar het komt in de buurt, ook qua presentatie, want Steven Wilson is een timide persoonlijkheid met droge humor, maar de visuele muur vol flikkerende dia’s spreekt voor zich. Het is een totaalgebeuren. Het publiek zingt devoot elk woord mee. Richard Barbieri (ooit in de band Japan, wie kent hen nog?) voelt zich als een vis in het water achter zijn aanzienlijke hoeveelheid keyboards. Drummer Gavin Harrison mist geen enkele beat, of het er nu ingetogen of wild aan toegaat. Zij worden bijgestaan live door gitarist Randy McStine die ook nog wat kunstzinnige zang voor zich neemt, en bassist Nate Navaro. Stuk voor stuk topmuzikanten uiteraard.

Het is niet zo dat het nieuwe album klakkeloos wordt nagespeeld. Neen, men maakt er een totaalgebeuren van waarbij alle tracks van de ‘nieuwe’ uitgestrooid worden over de hoofden van het bewonderende publiek met heel veel andere kanjers ertussen. Zo vangt men aan met ‘Blackest Eyes’, meteen gevolgd door drie singles van ‘Closure/Continuation’. Later worden de nieuwe songs ook telkens afgewisseld met ouder werk zoals ‘Fear Of A Blank Planet’ en het lange, superieure ‘Anesthetize’. Vervolgens is er een ingetogen moment met akoestische gitaar tijdens ‘I Drive The Hearse’. Mooie kalme solo van McStine trouwens. 21 songs en ruim 1u 40 minuten houdt Porcupine Tree ons in de ban, met ‘Trains’ als ultieme afsluiter. We moeten er verder geen doekjes om winden: als progressieve rockfan hoor je deze live registratie in huis te hebben of er is een ‘missing link’.