Ongeveer simultaan met Griekse bands als Rotting Christ, Septic Flesh (toen nog twee woorden) en Nightfall, kwam het eveneens Hellenistische On Thorns I Lay ons leven binnen met albums vol gotische doom/death metal. Ook al zijn ze altijd het kleine broertje qua populariteit gebleven van eerder vernoemde bands, toch zijn hun albums altijd van degelijke kwaliteit. De band kan inmiddels drie decennia ervaring claimen en heeft voor het tiende studioalbum een deal gesloten met Season of Mist.

Het vorige album dat we bespraken was ‘Threnos’ in coronajaar 2020. We merken dat een deel van de bezetting alweer aan vernieuwing toe was – drie van de zes leden zijn vervangen, ook de zanger – maar gitarist Christos Dragamestianos blijft de oorspronkelijke initiator van heel deze band. Knap dat hij dit na al die jaren nog kan opbrengen.

De sound is – ondanks de bezettingswijzigingen – dan ook niet opmerkelijk veranderd. We horen melodieuze doom/death metal songs van zes à zeven minuten (één uitzondering van vier minuten) met enige mediterrane invloeden en dat klinkt opperbest. We merken al dat On Thorns I Lay van verfijnde ornamenten houdt in de intro van de eerste lange turf ‘Fallen From Grace’. Geen superoriginele titel, maar de band heeft dan ook nooit onder stoelen of banken gestoken dat de Holy Doom Trinity uit Halifax (Paradise Lost, My Dying Bride en Anathema) in de beginperiode hun grootste invloed was. Dat neemt niet weg dat er veel fraais te beleven valt op dit album en dat ze meermaals door esoterische vrouwenzang, pianostukjes en violen plus cello’s een surplus aan de songs geven. De songs hebben een dramatisch timbre, ze worden voorzien van exuberante solo’s in pure heavy metal stijl (denk aan Greg MacIntosh) en af en toe is er ruimte voor een mooi toetsenintermezzo (ze hebben niet voor niks een toetsenist in de bezetting). De nieuwe zanger Peter Miliadis is een voltreffer. Hij brengt het er goed af, met gulzige en gretige death growls die aan Rotting Christ en soms aan Insomnium doen denken. Er zijn heel wat gastbijdragen, zodat het met de etnische finesse ook wel snor zit (bouzouki, vrouwelijke esoterische gezangen). Dit On Thorns I Lay album trekt dus als een heerlijke woestijnkaravaan aan ons voorbij, terwijl de Akropolis in ons achterhoofd blijft. Kwaliteit behoeft geen krans.