Het Keulse instrumentale viertal Noorvik heeft zich vernoemd naar een afgelegen dorpje in Alaska, ver boven de poolcirkel. Op een of andere manier past het bij de filmische post-rock die de band ten toon spreidt op het tweede album ‘Omission’. Slechts vier nummers lang raast de muziek als een gure arctische wind uit de speakers. Tegelijkertijd is het muziek waar je warm van wordt. Een vreemde contradictie die aangeeft dat Noorvik geen dertien in een dozijn type instrumentale post rock band is. Hoewel instrumentale post rock an sich eigenlijk zeer wel als dertien in een dozijn gekarakteriseerd kan worden. Er zijn maar weinig bands die zich kunnen ontworstelen aan de ijzeren conventies van het genre en er zijn er nog minder die dat doen op een manier die het aanhoren waard is. Noorvik bokst dit voorelkaar met een album dat – gelet op de songtitels – op de een of andere manier gewijd is aan ijsbergen. Zoals een ijsberg is de muziek van Noorvik ook van een soort waarbij zich onder de oppervlakte meer, veel meer, bevindt dan in eerste instantie te horen is.

Zo begint ‘Omission’ verraderlijk rustig met het in eerste instantie wat gezapig voortkabbelende ‘Floating’. Na een aantal minuten wordt duidelijk dat deze Duitsers toch wel meer pit hebben dan wat je op basis van die eerste minuten zou denken. Elk volgend nummer wordt een stukje heftiger en duisterder. De riffs worden steviger en de hoofden gaan steeds harder op en neer. De reis die je maakt op ‘Omission’ klinkt alsof je met Jacques Cousteau in zijn bathyscaaf zit en afdaalt naar de diepste diepten van de oceaan. Steeds duisterder, steeds kouder met eerst nog steeds vreemder uitziende, uitzinnig gevormde zee-creaturen en vervolgens vooral de oneindige zwartheid van de diepzee in de wetenschap dat de druk van het water angstaanjagend hoog is. De wand van je claustrofobisch kleine behuizing kraakt en je moet er niet aan denken wat er gebeurt als de sterkteberekeningen ook maar één klein foutje bevatten. De hartslag stijgt, de ademhaling wordt sneller en ‘Omission’ levert de soundtrack.

Noorvik maakt post rock in de allerbeste Pelican tradities, maar doet dat op een manier waarbij de overduidelijke en onvermijdelijke gelijkenissen met allerhande postrock grootheden niet opvallen, laat staan irriteren. Zo heeft Noorvik zichzelf niet bij voorbaat overbodig gemaakt en blijkt ‘Omission’ een alleraardigste aanvulling aan een genre dat eigenlijk al af leek, in de zin dat het nagenoeg onmogelijk is om nog iets zinnigs toe te voegen. Noorvik doet het toch en daarvoor verdient de band hulde en aandacht. De oudjes kunnen met pensioen, met nieuwe bands als Noorvik kan de post rock weer even vooruit.