Nita Strauss is een Amerikaanse gitariste die je kunt kennen van haar rol in de Alice Cooper Band of, daarvoor, als snarenplukker in de Iron Maiden tribute band Iron Maidens. Vorig jaar stapte Nita tijdelijk over naar de begeleidingsband van popster Demi Lovato, maar inmiddels is ze als ‘Hurricane’, zoals ome Alice haar liefkozend noemt, weer teruggekeerd naar haar collega’s bij Alice Cooper.

Dat Nita meer in haar mars heeft liet ze al eerder horen op haar solodebuut ‘Controlled Chaos’ uit 2018. Het lastige van een soloplaat van willekeurig welke sologitarist(e) vind ik wel het gevaar dat zo’n plaat, zeker wanneer ze volledig instrumentaal zijn, dreigen te verzanden in oeverloos gesoleer met als doel de luisteraar ervan te overtuigen dat de muzikant van dienst heel erg veel noten per seconde kan spelen. Nita kan natuurlijk ook ‘shredden’ als de beste, maar ze heeft e.e.a. op haar nieuwe album ‘The Call Of The Void’ wel slim aangepakt.

Door vanuit haar rol in de Alice Cooper Band flink te netwerken, heeft Nita vriendschappen (of in ieder geval contacten) over gehouden met een hoop zangers en zangeressen in de hardrock- en metalwereld. Een aantal daarvan mocht op het album een gastbijdrage doen en zie (of hoor): ‘The Call Of The Void’ is daarmee gelukkig een afwisselend album geworden met niet alleen maar gitaarsolo’s.

De sterrencast op vocaal gebied bestaat uit onder andere Lzzy Hale (die van ‘Through The Noise’ een lekker Halestorm achtige rocker maakt), Anders Friden van In Flames die lekker tekeer mag gaan in ‘The Golden Trail’ en David Draiman van Disturbed op het lekkere ‘Dead Inside’. Ook broodheer Alice Cooper mag komen opdraven: niet gek dat ‘Winner Takes All’ had zo op een recent  Alice Cooper album kunnen staan.

De zes instrumentale tracks kunnen mij persoonlijk iets minder bekoren maar als liefhebber van instrumentale gitaarmuziek kun je jezelf geen buil vallen; Nita is en blijft een geweldige gitariste. Dat bewijst de afsluiter van het album ‘Surfacing’ maar weer eens, dat een duel is tussen Nita en Marty Friedman.

De enige dissonant van de plaat vind ik het drumgeluid. Dat weliswaar (te) strak is maar weinig gevoel toont. Zit ik naar een computer te luisteren? Voor het overige is ‘The Call Of The Void’ zeker een luisterbeurt waard voor gitaarfreaks en fans van de bands van voornoemde zangers.