Negură Bunget liet ons kennismaken met extreme metal die dooraderd is met invloeden uit het thuisland Roemenië en dat terwijl geen enkele band hen hierin was voorgegaan. Uit deze band is inmiddels Dordeduh en Sur Austru voortgekomen, maar het einde van Negură Bunget is een triest verhaal. In april 2017 werden we namelijk plots opgeschrikt door het nieuws over de plotse dood van bandleider Gabriel ‘Negru’ Mafa. Een hartaanval trof hem op 42-jarige leeftijd en dit liet de bandleden verweesd achter.

Als band zat men middenin de openbaring van een groots project. Van de ‘Transylvanian trilogy’ waren op dat moment twee van de drie albums uitgebracht: ‘Tău’ (2015) en ‘Zi’ (2016). Het laatste deel van dit drieluik stond in de steigers, maar gelukkig bleek de voorbereiding al vergevorderd toen het noodlot toesloeg. Zo waren alle drumpartijen van Negru al definitief opgenomen en voor de rest was er een gedetailleerde preproductie. Uiteindelijk besloot men de trilogie te vervolledigen. De bandleden gingen aan het werk en hielden zich aan de richtlijnen van hun spirituele leider tot in de kleinste details. Het op een wonderlijke manier tot stand gekomen ‘Zău’ is nu uitgekomen als zwanenzang van een unieke band.

De muzikale rondreis doorheen fascinerende gebieden in Transylvanië is een brok muziek die je best spiritueel en met een open geest benadert. De black metal roots van de band liggen al ver achter hen, al komt er in dit derde deel toch iets meer metal aan bod en ruwe zangpartijen dan op ‘Zi’. In vijf lange composities neemt men ons mee naar fascinerende, mysterieuze plekken. Een onbestemd verlangen gaat uit van de muziek, sfeer is het kernwoord en de textuur is veelal zweverig en etherisch. ‘Brad’ is de openingsceremonie die zestien minuten duurt en waarvoor ook een videoclip gemaakt is die iedereen toegang verleent tot de geheimzinnige wereld van de Roemeense folklore. Door deze lange tijdsduur heeft men de luxe om iets traag en weldoordacht op te bouwen. Wat we in eerste instantie horen zijn dan ook ingetogen etnische instrumenten met weemoedig fluitspel en percussie voorop. Onze zwerftocht ontmoet de fee tijdens de esoterische zangpartijen van Manuela Marchiş die meermaals in dit nummer opduiken. Denk aan Dead Can Dance. Na zeven minuten is er een instrumentale uitval en horen we cleane mannenzang die later overgaat in enige grunts. De song bloeit nog verder open in het tweede deel.

Deze trilogie toont aan dat deze band nooit schuwde om experimenteel uit de hoek te komen en ook het tweede nummer ‘Iarba Fiarelor’ start men fluit, panfluit en uitwaaierende klanken, alsof je op bezoek gaat bij feeën en bosgeesten. Maar er komt later toch weer een gitaarinterventie met cleane mannenzang en later grunts. Opvallend is het gebruik van brede toetsenpartijen op dit album, wat de luisteraar mogelijk in hogere sferen zal brengen. Zo kruidt men ook de volgende songs met inheemse instrumenten als tulnic (een soort alpenhoorn) in het vierde nummer. Ten slotte is dat een instrument dat we alleen kennen van bij Roemeense bands. Later verwordt dit atmosferische geluid tot een smeuïg rockend geheel. ‘Toaca Din Cer’ is de afsluiter van elf minuten en hier wordt gefocust op percussie (met hamertjes op houten plank, wie de band ooit zag weet wat ik bedoel). Na bijna drie minuten valt men uit met gewichtige cleane zang vol weemoed. In de tweede strofe is het de beurt aan ruwe grunts. Afwisseling troef en even later krijgt de tulnic en de kaval (fluit) en panfluit ook nog solomomenten. Dit laatste nummer is een mooi amalgaam van waar Negură Bunget voor staat en dit album is een geslaagd eerbetoon aan de veel te vroeg overleden Negru. Gelukkig leeft zijn werk verder in deze muziek.