Lords of Metal
Arrow Lords of Metal
Necronomicon – Invictus (re-release)
Metal Scrap Records
Release datum: 29 mei 2020
“Toch blijft ‘Invictus’ een redelijk album dat de wereldwijde thrash gemeenschap zeker zal interesseren.”
Koen de Waele I 18 juli 2020

Hoewel het Duitse Necronomicon al bestaat sedert 1983 geniet de band een pak minder bekendheid als landgenoten en thrash kompanen Destruction, Sodom of Kreator. Met ‘Unleashed Bastards’ uit 2018, kwam de teller ondertussen op negen albums te staan en al bijna evenveel labels. ‘Invictus’ verscheen in 2012 via Massacre Records. De enige constante factor van de band is frontman/zanger/gitarist Freddy. Voor de rest was het een komen en een gaan. Met uitzondering van Freddy is zelfs de hele lichting uit 2012 al vervangen. In 2019 kwamen er met Rik Charron en Glen Shannon twee nieuwe leden bij met een pak internationale ervaring. Hopelijk betekent dat voor Necronomicon een nieuwe start. In de tussentijd wordt ‘Invictus’ opnieuw uitgebracht via het Oekraïense label Metal Scrap Records.

Bijna een uur lekker agressief bekkende thrash metal vol met attractieve riffs, soms snedige en soms emotionele gitaarsolo’s en Freddy zijn degelijke en agressieve zangpartijen. Het album kreeg een verrassende moderne productie mee. De talloze samplers tussen de nummers door, zorgen voor een leuke afwisseling en geven het album zeker een meerwaarde. Zo begint het met de bijna zeven minuten durende thrash epos ‘Invictus’. Na een plechtig klinkende intro hoor je een snel thrash nummer met snedige riffs. Halverwege komt er een breakdown waarin een boze basgitaar vergezeld wordt van een boze vertelstem. Nog zo een hoogtepunt krijg je met ‘Bloody Bastards’. De tempowissels zijn rijkelijk aanwezig en het refrein is een lekker meebruller. De band weet aan elk nummer wel een knappe draai te geven. ‘Thoughts Running Free’ heeft enkele snedige riffs die voor leuke circle pit en mosh momenten zullen zorgen. ‘Upon Black Wings’ begint met een lange horror intro met wolvengehuil en een beest dat zich ergens aan vult met de nodige smakgeluiden erbij. Het enige minpuntje is dat die grote meezingmomenten zoals je vaak te horen krijgt bij de andere grote Teutoonse thrashers wat ontbreken.

Toch blijft ‘Invictus’ een redelijk album dat de wereldwijde thrash gemeenschap zeker zal interesseren. Het maakt me zelfs erg nieuwsgierig naar een nieuw album met de nieuwe bezetting. Het opnieuw uitgebracht ‘Invictus’ zal tevens te verkrijgen zijn in een box met daarbij de cd met nieuw artwork, een cassette en twee patches. Op de reguliere versie krijg je er als extra de akoestische versie van ‘Possessed Again’ bij.