Als muziek traag kon stromen als rivieren door oneindig laagland en je daarbij mee kon voeren langs verstilde landschappen met plukjes hoge bomen, een lage horizon en een zon die omsluierd door grijze wolken vecht om met zijn stralen de grauwheid te verjagen, dan is Mythic Sunship de band die voor zulke muziek verantwoordelijk zou zijn. Beter nog, vervang de rivier door de melkweg en de ijle populieren door verre sterrenstelsels, want dit Kopenhagense vijftal specialiseert zich sinds jaar en dag in prettig meanderende spacerock die sinds de inlijving van saxofonist Søren Lyhne Skov nog meer dan voorheen aanschurkt tegen geïmproviseerde (free)jazz.

De eerste vijf platen van Mythic Sunship verschenen op het vermaarde Deense label El Paraiso, een label dat is gespecialiseerd in muziek op het kruispunt van heavy psych, spacerock, prog, stoner en pure improvisatie. Hoe zeer Mythic Sunship en El Paraiso ook voor elkaar gemaakt leken, vorig jaar volgde de overstap naar Tee Pee records. ‘Wildfire’ was destijds het eerste album met saxofonist Skov als vast lid en strikt genomen is het ruim een jaar later verschijnende ‘Light/Flux’ meer van het zelfde. Opgenomen in dezelfde studio in Stockholm, met grotendeels dezelfde technische crew en met als resultaat een plaat die even prettig de gehoorgang inglijdt zonder ook maar een microseconde in hersenloze muzak te verzanden. Het is dus een wedstrijdje zoek de verschillen, waarbij vooral de intense beheersing van deze band opvalt. Meer nog dan in het verleden voelt ‘Light/Flux’ als een gevangen wild dier dat rondjes draaiend in een te kleine kooi op zoek is naar die ene mogelijkheid te ontsnappen en – wanneer die kans zich dan eindelijk voordoet – alles op zijn pad richting de vrijheid te vermorzelen. Zo klinkt Mythic Sunship sowieso, maar op dit album vooral op het zeer toepasselijk ‘Decomposition’ getitelde centrale stuk van ‘Light/Flux’. Verraderlijk rustig, bijna lieflijk kabbelt de band door de eerste minuten. De drums worden slechts lichtjes beroerd, in ware jazz stijl, de gitaren strooien spaarzame akkoorden in het rond en de sax fluistert zijn noten er ergens tussendoor. Het zou nog uren zo door kunnen gaan, maar dan na een minuut of vijf wordt het aaien van de drumvellen beuken, de akkoorden worden riffs en de sax bereikt orkaansterkte. Waarmee in een klap bewezen is dat Mythic Sunship misschien op allerlei manieren wortels in en vertakkingen naar de jazz heeft, maar nog altijd met de laarzen stevig in de vettige, zuigende rock-modder staat.

Het grootste probleem van Mythic Sunship is dat het zoveel dingen is en tegelijkertijd zoveel ook niet is. De muziek is psychedelisch maar het is geen stoner, het is geïmproviseerd maar het is geen pure jazz, het is heavy maar het is geen metal, het zit vernuftig in elkaar maar het is geen prog. Mythic Sunship is vanaf het eerste album van alles een beetje: psychedelische instrumentale geïmproviseerde stoner free-jazz en al is elk nieuw album een herhaling van het vorige, vervelen doet het geen moment.