Als er één naam is waar je op dit moment niet onderuit komt in het stoner en doomgenre dan is dat wel die van Monolord. Er wordt veel over gepraat. Vooral positief, maar hier en daar zijn er ook fans van het genre die er genoeg van hebben. Enigszins begrijpelijk: Monolord heeft in vijf jaar vier albums afgeleverd, heeft al op veel en op grote festivals mogen spelen en is dik gepromoot door bepaalde stoner-instanties. Maar is het terecht?

Wat we gelijk horen als we het album opzetten is dat de band vooral doorgaat met waar het goed in is: logge, harde, langzame riffs spelen. Laten we voorop stellen dat die zware riffage nog steeds de basis is van wat Monolord doet; dat gezegd hebbende horen we ook een andere, meer gevoelige kant. Bijvoorbeeld ‘The Last Leaf’, wat wellicht het meest radio-vriendelijke nummer is dat we tot nu toe van deze band kennen. Net iets minder zwaar en net iets melodieuzer dan de rest. Of ‘Alone Together’, waarvan ik de titel alleen al hartverscheurend vind. Dit nummer kan ik het best omschrijven als een post metal ballade waarin zoveel treurnis zit dat het niet de muzikaal zwaarste track is maar wellicht wel het meest op het hart weegt. Vet dat hier een hoofdrol ligt voor de basgitaar ook. ‘Skywards’ heeft over het algemeen een wat opbeurender karakter en heeft alle noodzakelijk componenten van een Sabbath klassieker, maar dan op zijn Monolords: loeizware riffs, groovy loopjes en de hoge zang die we gewend zijn van Thomas Jäger. De resterende drie nummers – alhoewel, resterend, we hebben het over het leeuwendeel van het album – zijn met gemak traditionele stoner-doom te noemen, waarbij de nadruk op dit album heel duidelijk op het doom-aspect ligt. Veel herhaling, veel vergruizende riffs, veel sombere weerklanken. En deze nummers gaan heel, heel diep, waardoor ik toch terugval op die gevoelige kant die mij zo fascineert en die een essentieel onderdeel is van elke goede doom-track.

‘No Comfort’ is een album met een bijzonder neerslachtige invalshoek waarin veel luisteraars zich zullen herkennen. Want laten we toegeven: de wereld is niet mooi, maar Monolord kan haar een beetje mooier kleuren. ‘No Comfort’ is een avontuurlijk album waarop Monolord doet wat we van ze verwachten, anders genoeg is om niet meer van hetzelfde te zijn en niet te anders om geen Monolord meer te zijn. Dinsdag 1 oktober zijn ze te zien in De Helling te Utrecht. Ik kan uit ervaring zeggen dat ze live ook zeer de moeite waard zijn.