Metallica, Architects & Mammoth WVH in Johan Cruijff Arena-Amsterdam-27 april 2023
“Ik ben letterlijk al mijn vooraf bedachte kritiek helemaal kwijt”
Onze vrienden van Arrow Blues Box schreven een prijsvraag uit om kaarten te winnen voor het eerste van twee Metallicaconcerten in de Johan Cruijff Arena in Amsterdam, op 27 april 2023. Één van onze prijswinnaars stelde voor “als ik nou even wat belangrijke punten opstuur, kan één van jullie redacteuren daar een samenhangend verhaal van maken?” en gezien het geleverde konden we niet anders dan dat omarmen. Na een wat teleurstellende vorige ronde in de Arena, waar het geluid bepaald geen goed imago had en de band redelijk plichtmatig ‘Death Magnetic’ aan het promoten was, was er vooraf veel scepsis, onder fans en journaille. Maar Metallica slaat genadeloos terug en laat het overgrote deel van het publiek weer als die-hard fan naar huis gaan. Onze prijswinnaar wil overigens anoniem blijven en maakt direct duidelijk waarom.
1 mei 2023 I Tekst: gast
Het grote verschil met de ‘Death Magnetic’ tour is dat ik nu in een relatie zit en dat die relatie het eigenlijk helemaal niet leuk vind dat ik naar concerten ga zonder haar en nog erger, ze wil niet mee ook. Dus met een excuus van overwerk meldde ik me af voor het eten en toog met mijn oude maatje naar Amsterdam. Ik had gemengde gevoelens en als ik heel eerlijk ben ging ik vooraf misschien wel om afscheid te nemen van Metallica als live band. Maar, nadat ik recentelijk de recensie zag verschijnen van ’72 Seasons’ op Arrow Lords Of Metal, ben ik ook eens met een andere blik naar het album gaan kijken. Want ook ik trap er in door altijd maar naar die eerste albums te kijken. Die band bestaat niet meer, komt kooit meer terug en je moet het dus bekijken zoals het is. En de journalist van dienst had dat heel sterk, integer en open verwoord en ik ben het met hem eens, dit is waarschijnlijk het beste album in de huidige bezetting.
Wat ook anders is, is de stage setting. Een paar jaar geleden hadden ze hun podium nog op één van de korte zijden, nu hebben ze weer hun favoriete center stage set-up. En daar mogen de support acts ook gebruik van maken. Het dwingt bands wel echt in beweging te komen, want als je dat niet doet, staat een groot deel van het publiek de hele show tegen je rug aan te kijken.
Zo’n 25 of misschien al 30 jaar geleden kwam Bon Jovi naar de Goffert in Nijmegen. Op zich amper het vermelden waard, maar ze hadden Van Halen als support act en ik hoorde van veel mensen dat ze uitsluitend voor Van Halen een kaartje hadden gekocht. En ooggetuigenverslagen bevestigden dat ruim een derde van het publiek ook echt direct na Van Halen vertrok. Dat lot treft Metallica vanavond niet, maar wel staat Eddie van Halen’s zoon Wolfgang met zijn band MAMMOTH WVH vanavond op het immense podium. Ondanks het feit dat gitarist Frank Sidoris één van de rijzende sterren in gitaarland is, mag wel duidelijk zijn dat het vanavond maar om één man draait bij dit optreden en dat is de sympathieke Wolfgang. Hij heeft een verpletterende indruk achtergelaten door Van Halen songs met Foo Fighters te spelen, hij heeft een album afgeleverd met een zeer volwassen sound en een duidelijke identiteit en ook vanavond merk je dat die jongen muziek ademt. Wat een ijzersterke zanger is hij ook, trouwens.
Als performer moet hij misschien nog een beetje in zijn rol komen, want hij staat vrij veel stil. Je kan ook zeggen dat hij de muziek wil laten spreken, en daar niet teveel van af wil leiden. Overigens is het een band waar ik niet snel een kaartje voor zou kopen, maar die ik 100% zeker zou gaan kijken als ze op een festival speelden waar ik naartoe ging. Ik dwong mijn reisgenoot van vanavond dan ook om eerder vrij te nemen van zijn werk, zodat we dit konden zien. En volkomen terecht. Hij speelt zelfs nog een nummer van zijn binnenkort te verschijnen album ‘II’. Voor de liefhebbers, er staat een show in Patronaat (Haarlem) en 013 (Tilburg) geboekt, begin volgende maand.
De tweede band van dienst, ik moet bekennen dat ik die van tevoren heb op moeten zoeken. Architects. De naam is vrij pretentieus en ik verwacht Saab-rijders met colberts met een lederen lap op de ellenbogen, maar ze zijn allemaal strak in de jeans & shirts gehesen. Het leek wel by design, zoveel samenhang zat er in. De core en nu-metal elementen storen live niet zo heel erg en ook zij komen erg volwassen over. Maar de band bestaat dan ook al zo’n 20 jaar. Ze hebben echter wel de energie van een stel jonge honden en zanger Sam Carter geniet zichtbaar van het spel met het publiek. Hierdoor zijn zijn aankondigingen wel eens wat lang, maar ze getuigen stuk voor stuk van immense dankbaarheid.
Het is vanavond 27 april, koningsdag. Maar Carter merkt op de Nederland in de hele geschiedenis maar één man heeft gekend die internationaal als koning beschouwd mag worden, Johan Cruijff, waar het zaaltje waar we zijn naar vernoemd is. Als echte Britten houden ze natuurlijk van voetbal en hij prijst de vele Nederlandse voetballers die de Britse competitie aantrekkelijker hebben gemaakt.
Bovenal prijst hij echter Metallica. Zo zegt hij dat hij niet kon geloven toen hij voor het eerst een mail las met @metallica.com er in en dat hij direct besloot de komende 2 jaar van zijn leven dit avontuur in te willen gaan. Hij zei ook dat het principe “never meet your heroes” totaal niet opging en dat hij zich zéér welkom had gevoeld. Geweldig natuurlijk, maar het stadion is én voor een deel afgeschermd (op beide korte zijden van de tweede ring, én amper voor de helft gevuld als de band speelt. Ikzelf kan ook maar weinig onderscheid in de nummers ontdekken, maar een deel van het publiek geniet zichtbaar en ik zie links en rechts zelfs wat shirts van de band, dus dat is sowieso goed. Ik wil nog even één iemand aanspreken die er waarschijnlijk niet bij was. “hey mister Shinoda, you should really check this singer out, if you ever want to do shows with your old band again”.
Licht cynisch en met een gevoel van “nou, het zal mij benieuwen”, wachten we af tot de ombouw gereed is voor METALLICA. Je beseft ineens wat een immense operatie het moet zijn om een band in zo’n stadion op te laten treden. En elk detal telt en is overdacht. Ik heb een zeer warm gevoel bij Mojo, maar waarom ze toch steeds weer voor die galmbak in Amsterdam kiezen is me altijd een raadsel gebleven. Maar eerlijk is eerlijk, er waren akoestische maatregelen genomen door het plafond af te schermen en met het weer die dag mochten we misschien wel blij zijn dat de kou het stadion niet in kon komen. Net als rook, wat nergens meer mag, zodra je door de controle heen bent. Ik snap ook wel dat de faciliteiten in het stadion veel gastvrijer zijn voor een band van wereldfaam, maar het karakter van het stadion heeft me nooit bekoord.
Het licht gaat uit en over de speakers klinken de geluiden van voorbij razende vliegtuigen. Leuk, zo vlak naast de Bijlmer. Heel origineel en attent. De zaal ontploft als de band binnenkomt. Als gezegd spelen ze center stage, dus ze moeten door de zaal heen naar het podium. Alleen de mankracht aan beveiliging is immens. Maar dat was met het publiek van vroeger, dat nooit € 135 (plus ruim € 40 reserveringskosten) voor een staanplaats had betaald, nooit genoeg geweest. Ik herinner me ineens dat op het kaartje staat dat Metallica van elk verkochte kaartje € 3 aan charity doneert. Dat is natuurlijk niet waar, ze hebben € 3 bij de prijs opgedaan, dus de fans doneren het. Daarbij, ik reken even snel uit dat er dus vanavond € 100.000 extra in hun All Within My Hands Foundation komt, die ze overigens zelf beheren en ik vraag me toch af of al dat geld wel voor charity bestemd is. Het zal vast wel, maar er al vast ook wel eens van dat fonds geleend worden voor andere doeleinden. Maar goed, genoeg gemijmer, genoeg kritiek, ‘The Ecstacy Of Gold’ begint, dus de show begint, want links van me, komt de Tama van lars omhoog uit het podium.
Nee joh, ze knallen af met ‘Orion’, ze beginnen godverdomme gewoon met ‘Orion’. Mijn avond kan nu ineens al bijna niet meer stuk. Het sologeluid komt niet heel goed door, het basgeluid des te meer, van iemand op de tweede ring hoor ik later dat het daar precies andersom was. Ik sta heel dicht op het podium, dus ik heb een enorm immersive beleving, terwijl de mannen even later weer zomaar ineens 30 meter van me af kunnen staan. ‘For Whom the Bell Tolls’, dus dan is het wel fijn dat je de bas goed hoort en man, man, man, wat zit ik in de show. Over de hele linie kan ik best wat commentaar leveren op de zang van James, maar de band is vele malen beter, fitter en hongeriger naar optreden dan bij hun vorige ronde. Je gaat je toch afvragen welke krakers ze over gaan slaan, in de wetenschap dat ze over 2 dagen een totaal andere set zullen spelen dan vanavond. Maar met ‘Master of Puppets’, ‘Ride The Lightning’ en ‘Seek & Destroy’ mogen we echt niet klagen. Je kunt je net zo goed afvragen welke nummers je hoopt dat ze niet gaan spelen en inderdaad, die ergste 2 bewaren ze voor zaterdag. Ja, dat is slechts mijn mening, maar dat is de enige die voor mij telt.
Ook het nieuwe werk komt aan bod en wordt opvallend goed ontvangen. Ik kan er geen letter van meezingen, maar ik merk ook daar dat ik in de blijdschap blijf. En het publiek om me heen kent de tekst wel enigszins, dus dat is mooi. Hoewel de band geen enkele illusie heeft dat het merendeel van de fans oud werk wil horen, vertelt James dat ze echter verliefd zijn op de plaat. Niet dat ze ervan houden, ze zijn er verliefd op. En ook wordt volop gerefereerd aan koningsdag.
Als gezegd maken ze gebruik van een center stage, maar er blijken vier drumkits in het podium verstopt. Lars zit dus altijd een keer bij je in de buurt. De rest van de band loopt sowieso al veel rond (geen crabwalk van Rob, trouwens) en als gitarist Kirk in de steek wordt gelaten door zijn rode Gibson V, heeft hij waar hij ook staat in o time weer een ESP om zijn nek hangen. En die doet het meteen, keer op keer. Het drukt de pret niet, want het is echt duidelijk dat ze er echt goed inzitten. Ze maken veel contact en dagen het publiek uit. En dat terwijl ik op het ieuwe album nog iets voorbij hoorde komen van podiumvrees. Nou, als je dit neer weet te zetten is dat ergens voor nodig. “Now they rule U2!”. Ik ben letterlijk al mijn vooraf bedachte kritiek helemaal kwijt. Ik ben weer fan! En dat terwijl e geen toegift doen. De prijzen van tegenwoordig zijn om te janken, maar ze bedenken wel als geen ander hoe ze een beleving neer kunnen zetten waarmee ze hun fans een avond geven om nooit, nooit te vergeten. Oh wacht, dat is een citaat van die andere Amsterdamse trainer. Maar hij is wel waar. Iedereen die erbij was heeft zichzelf een grote dienst bewezen. Dank voor een geweldige avond, Arrow. Oei, ik kom bij het verlaten van het stadion mijn zwager tegen. Maar ik zie aan hem dat hij zich aan de bro-code gaat houden.
Setlist:
01. Orion (voor het eerst opener sinds december 10, 2011)
02. For Whom The Bell Tolls
03. Holier Than Thou
04. King Nothing
05. Lux Aeterna
06. Screaming Suicide (live debuut)
07. Fade To Black
08. Sleepwalk My Life Away (live debuut)
09. Nothing Else Matters
10. Sad But True
11. The Day That Never Comes
12. Ride The Lightning
13. Battery
14. Fuel
15. Seek & Destroy
16. Master Of Puppets
Social media