Eigenlijk vanuit het niets meldde Metallica een aantal maanden geleden dat er een nieuw album aankwam. In de tussentijd draaide de marketingmachine op volle toeren, werd een Europese toer met leuke supportacts aangekondigd (steeds twee shows op één plek met verschillende setlists en verschillende voorprogramma’s). Daarnaast werd al een viertal nummers van ’72 Seasons’ op het publiek losgelaten zodat de fans zich al terdege konden gaan voorbereiden op de nieuwe plaat en toer.

Ik merkte aan de vier nummers al (‘Lux Aeterna’, ‘Screaming Suicide’, ‘If Darkness Had A Son’ en het titelnummer) dat ik niet te snel met mijn oordeel klaar moest gaan staan. Pas na een flink aantal luisterbeurten gingen de tracks pas echt leven. Van ‘Lux Aeterna’ werd vanaf het begin al op de socials beweerd dat het een wel erg vette knipoog naar ‘Kill ’em All’ was. Ik kan die mening wel volgen, al denk ik dat, ook gezien de tekst, dat een opzettelijke knipoog is geweest. De zinsnede ‘Full Speed Or Nothing’ verwijst natuurlijk naar ‘Motorbreath’, niet waar?

Wat tracks als ‘Screaming Suicide’ (muzikaal beïnvloed door de NWOBHM, heerlijk!) en het voor mij briljante ‘If Darkness Had A Son’ verder duidelijk maakten is dat James Hetfield erg diep gegaan is als het om de teksten gaat. Mede daardoor gaan de songs meer en meer tot de verbeelding spreken. Leef je maar eens in in het leven van de rockster die nog eens de afkickkliniek in moest omdat hij de verleidingen niet kon weerstaan en zijn huwelijk zag mislukken. Het zal zijn sporen hebben getrokken op de getatoeëerde ziel van de frontman en dat is te horen. Ook ‘Crown Of Barbed Wire’ gaat niet over roosjes en is muzikaal een spannende trip, vooral als het om de riffs gaat. De melodielijn van de zang snap ik niet helemaal, maar dat zal nog wel groeien, zoals eigenlijk alle tracks op ’72 Seasons’ niet na één luisterbeurt beklijven, maar na een aantal keer horen juist hun eigen leven gaan leiden. De titel van het album/titeltrack slaat op de eerste achttien jaar in het leven van een mens, de periode dat je wordt gevormd door ervaringen en andere invloeden van buitenaf. Een interessant gegeven dat erg past bij het graven naar antwoorden over zichzelf door een man als Hetfield.

‘Chasing Light’ gaat ook weer meer richting het riffmonster dat Metallica in de jaren tachtig vooral was. De gitaarsolo van Kirk Hammett klinkt echter wel verrekte bekend. Om hem daar op af te rekenen zou echter flauw zijn, want de inmiddels grijze snarenplukker blijft een prima gitarist (nee, niet op alle nummers stond zijn wah pedaal aan) en als je dan al wat jat, kun je dat het beste van jezelf doen, dat scheelt rechtzaken. Dat geldt overigens voor de gehele band, want op ‘Too Far Gone’ hoor ik toch echt een riedeltje dat zo uit ‘The Four Horsemen’ (of ‘The Mechanix’) had kunnen komen. Zelfs de gitaarsolo doet aan dat nummer denken.

Een track die apart begint met een lekker swingend intro met Lars Ulrich en Robert Trujillo in de hoofdrol is ‘Sleepwalk My Life Away’. Tijdens de première van het album in de Pathé bioscopen daags voor de releasedatum noemde Trujillo deze track Metallica’s ‘surf-song’. Hoewel swingend en mid-tempo gaat het ook in dit nummer echter vooral om de lekkere gitaarriffs. Overigens bleek tijdens deze première dat ’72 Seasons’ ongeschikt is om  over een Dolby Atmos systeem af te spelen, want de gewone stereo mix klinkt tien keer zo goed. Verder was het meest in het oog springende detail, tijdens de korte interviews tussen de nummers door, het nieuwe kaarsrechte en hagelwitte bovengebit van Kirk Hammett.

Terug naar het album. Het lange ‘Inamorata’ sluit het album in ruim elf minuten af. Door de lengte is de track episch te noemen, de opbouw is spannend maar kent ook nogal vreemde stukjes zang. In het midden van ‘Inamorata’ zijn mooie Queen-achtige gitaarharmonieën te horen. De riffs zijn in mijn oren door Black Sabbath beïnvloed, lekker laag en traag gespeeld en swingend als een stoomtrein. Ook dit nummer is een track waar je even de tijd voor moet nemen voordat het echt begint door te dringen. Door het tekstuele thema van ellende (‘Misery’) doet het refrein wel wat denken aan ‘My Friend Of Misery’ van het ‘Metallica’ album uit 1991.

Op het artwork na (wat een vieze kleur geel, uiteraard een kwestie van smaak) ben ik erg onder de indruk van het nieuwe werk van de grootste metalband uit onze tijd. De heren Hammett, Hetfield, Ulrich en Trujillo laten met ’72 Seasons’ weten nog steeds een goed nummer te kunnen schrijven en opnemen. Zelfs Lars Ulrich maakt op dit album indruk (als drummer bedoel ik) en dat is wel eens anders geweest. ’72 Seasons’ maakt als geheel meer indruk dan ‘Death Magnetic’ en ‘Hardwired’ bij elkaar opgeteld. Mijn absolute favoriet van het album is (vandaag) ‘If Darkness Had A Son’. Over een week kan dat weer anders zijn.

Verwacht als fan geen nieuwe ‘Kill ’em All’ of ‘Master Of Puppets’. Dat is ’72 Seasons’ uiteraard niet. Vernieuwend is Metallica al lang niet meer. Dat betekent echter niet dat het viertal geen goede platen meer kan maken. Dat kunnen ze namelijk wel; in mijn oren levert de band met ’72 Seasons’ het beste album van het ‘Trujillo’ tijdperk af, dat ook alweer twintig jaar duurt.