Als je niet beter wist zou je als luisteraar denken dat Maverick een Amerikaanse band is. Alleen de bandnaam onthult de ware komaf eigenlijk: Noord Ierland. “Ethereality” is album nummertje vier alweer (vijf als je de uitgebreide re-release (2019) van het debuut “Quid Pro Quo” (oorspronkelijk uit 2014) meetelt).

Goed, Maverick klinkt dus Amerikaans. Maar op wat voor een manier? De band maakt hardrock (soms schurkend tegen heavy metal aan) zoals een band als Skid Row dat zo goed kon op hun eerste twee albums eind jaren tachtig/begin jaren negentig. Enerzijds lekker stevige, pompende hardrock met hier en daar hele vette metalen gitaarriffs maar tegelijkertijd vaak eenvoudige, snel mee te zingen refreinen en “whoo-hoo-hoo” samenzang van de bandleden.

Afwisseling troef op ‘Ethereality’. De opener ‘Falling’ knalt lekker uit je luidsprekers zoals dat hoort, het nummer grijpt je bij de strot en laat niet meer los. Daar zorgt zanger David Balfour wel voor, een man met een meer dan uitstekende en veelzijdige strot. Na de heavy opener neemt de band wat gas terug op ‘Never’ dat iets minder snel is maar niet minder qua impact. De eerste single ’Switchblade Sister’ is een meezinger van de eerste orde die het op festivalweides goed zal doen. Door het gebruik van (digitale) blazers doet deze track me hier en daar denken aan Extreme in hun beste tijd.

Met ‘Bells Of Stygian’ bevat het album ook een (rock-)ballad waarmee Maverick hun veelzijdigheid verder onderstreept. David Balfour laat op dit nummer horen zijn hand niet om te draaien voor het rustiger werk. Zijn broer Ryan (gitaar) en Ric Cardwell zijn beide meer dan uitstekende gitaristen. Het slaggitaarwerk staat als een huis en ook de solo’s zijn prima. De ritmesectie bestaande uit bassist Richie Diver en de nieuwe drummer J.S. Mageney, die op dit album zijn debuut maakt, doen wat ze moeten doen: een solide basis neerleggen.

Met ’Angels’ laat Maverick nog even horen dat ze een goede en snelle song neer kunnen zetten en spreidt in de afsluiter ‘Ares’ de veelzijdigheid die het album kenmerkt nog even in één track tentoon. Overigens vind ik het (overigens schitterende) artwork dat om deze release zit totaal niet bij het muzikaal gebodene passen. Als je de band niet kent en uitgaat van de hoes van het album en het bandlogo, kan je op het verkeerde been worden gezet als je thuis de naald in de groef laat zakken.

Door de sterke band met nineties metal die de groep hoorbaar heeft, kan het album hier en daar wat gedateerd op de luisteraar overkomen. Dat is meteen het enige wat ik inhoudelijk  aan te merken heb op dit verder prima album.