Het tweede deel in het muzikale kwartet van deze New Yorkse muzikant, ‘Through Soundwaves’, werd afgelopen maand uitgegeven en het is een fijne afwisseling van het eerste gedeelte. Wederom bestaat het album uit een aantal covers, maar begint het met (originele) intro ‘The Chosen One’, een onheilspellende synthesizer track waarin Joe’s liefde voor horror weer duidelijk wordt. De metal (en dus veel harder dan het origineel) versie van de themesong van ‘Buffy The Vampire Slayer’ volgt hier rap op en dan zijn we toch al twee minuten verder voor we aan de vier langere nummers beginnen.

Killing Joke’s ‘Love Like Blood’ begint als een donkerrode bloedspat die zich zwartgallig uitbreidt en een stuk zwaarder klinkt dan het origineel. Een zware metal versie waarin niet alleen cleane zang te horen is maar waar op de juiste momenten ook death growls aan te pas komen waardoor de kick die het nummer geeft lekker hard en rauw op je dak valt. Tegen het einde aan ontstaat er een fijne groove, die overgaat in de ietwat spookachtige klanken van ‘Blinding Lights’. Een opvallende keuze, aangezien dit nummer origineel van The Weeknd is, een R&B artiest. Opvallend, maar helemaal niet gek omdat het nummer an sich een synth-popsong is, en dat sluit dan weer aan bij Martyr Art’s industriele geluid. Van synth-pop is echter weinig over, want waar eerst de toetsen ons de donkere, anonieme nacht inleidden wordt dat hier gedaan door lekkere riffs. De vocalen zijn veelzijdig en doen hier en daar denken aan het fijne stemgeluid van Mike Patton.

‘Gave Up The Perfect Drug’ volgt, en alhoewel ik dit nummer nog niet kende was ik na het luisteren er van en, uiteraard, de titel, helemaal niet verrast dat dit eigenlijk een mix van twee Nine Inch Nails songs is. Martyr Art gebruikt dezelfde snelheid en chaos waar NIN om bekend staat, maar is minder minimalistisch waardoor het resultaat een veel voller geluid heeft. Snel en boos. Ja, dat valt me wel op, dit album klinkt een stuk bozer dan zijn voorganger en dat maakt het oprecht. ‘The Current Subsides’, een eigen nummer, is iets langzamer en een stuk weemoediger en is daardoor, ook dankzij de kermende gitaren, een tragische maar goede afsluiter van een hele intense plaat.