Eind deze maand komt het debuutalbum van het Amerikaanse Marrowfields uit en ik verwacht dat er met mij meer doom fans gaan zijn die hier blij van gaan worden. Of ja, blij, is dat wel het juiste woord als we het over dit genre hebben? Tevreden werkt misschien beter. Vanaf openingsnummer ‘The Flood’ is duidelijk dat we te maken hebben met een band waar het label epische doom metal volledig op van toepassing is.

Het begin, en eigenlijk over het hele album heen, doet me denken aan ‘Watching From A Distance’ van Warning. Niet dat het hetzelfde is, maar het heeft zeker wel zo’n uitgerekt gevoel van desolatie. Marrowfields pakt het groots aan en smeed nummers van rond de tien minuten, waarin we langzame maar elegante riffs en slagwerk horen, voorzien van teksten die door de omvang die ze schilderen erg grimming klinken. “Prophecies resound through the city of ages.” Zo’n zin, uitgeroepen met een stem die zo somber klinkt, schetst bij mij mooie, grauwe beelden van dingen die voorbij zijn gegaan en nooit meer terugkomen. De bedrukkende muziek sluit hier dan ook nauw bij aan. Hier en daar horen we wel tempowisselingen, maar het woord “snel” is nergens van toepassing. Voeg nog een snufje My Dying Bride-achtige gitaren toe en dan denk ik dat het beeld compleet is.

‘Metamorphoses’ heeft impact en lijkt geschreven om alle vreugde uit de luisteraar weg te nemen. Eindeloze zeeën van troosteloosheid; of, met andere woorden, een uitstekende doom-plaat is geboren. Het genre is weer een goede, interessante band rijker en het zal spannend worden te ontdekken hoe zij in de toekomst verder ontwikkelen.