Stel je voor dat de mannen van My Dying Bride, met wat hulp van streekgenoten zoals Paradise Lost en Anathema, ergens in de jaren negentig een gat in de achtertuin hadden gegraven. Niet zo maar een gat, maar zo eentje dat je aan de andere kant van de wereld weer tevoorschijn komt. Dat had dan ergens in Melbourne kunnen zijn en eenmaal daar aanbeland hebben ze de plaatselijke yobbo’s de fijne kneepjes van de doom metal bijgebracht. Je moet toch wat als je daar bent, toch?

Het zal ongetwijfeld niet zo zijn gegaan, maar dat Mammon’s Throne goed geluisterd heeft naar de illustere voorbeelden uit Yorkshire, zoveel is wel duidelijk. Het vijftal heeft daar op het vijf nummers tellende tweede album dat heel praktisch Mammon’s Throne heet, nog wat old school elementen uit de keuken van Celtic Frost en Bathory aan toegevoegd en dat met die typische Australische ‘niet vragen maar rammen’ mentaliteit tot een geslaagd geheel gekneed. Echt origineel is het natuurlijk niet, vooral het quasi titelnummer ‘Mammon’s Throne (Reap What You Sow)’ is puur popquiz materiaal: noem minstens vijf bands waarvan de riffs geleend zijn, bonuspunten voor het herkennen van de gitaarstemming. Dat neemt niet weg dat dit album, dat verschijnt op het kleine plaatselijke Brilliant Emperor label, de juiste knopjes weet in te drukken bij de doorgewinterde fan van die goeie ouwe Yorkshire Peaceville Three sound. Van de grommende vocalen tot de slepende, zwaar vervormde riffs waarmee de muziek als een vermoeide brontosaurus zich een weg naar de trommelvliezen baant, het is allemaal te vinden in de slechts 33 minuten die dit album telt.

Hoe leuk dit staaltje Australische My Dying Bride fandom ook mag zijn, het beste is voor het laatst bewaard, het nummer ‘Impure’ is een geweldig mengsel van de genoemde doom death met vette sludge en Australische zwarte humor van het ‘bloke’ type, getuige de tekst van deze ultieme break-up song: “I’ll Take More Than You Have Left […] See you in the next life – if there is a next life”. Een knipoog naar de landgenoten van Cosmic Psychos? Wie weet, in ieder geval heel andere koek dan de meer dertien in een dozijn melancholische verwoordingen van eenzame zwerftochten door verzengende woestijnen en imaginaire droomlandschappen. Nee, geef mij dan maar de wonderlijke legering van Yorkshire mijnwerkers doomdeath metal en de doorgeslagen pubpunk van de Cosmic Psychos. Als dat geregeld kan worden dan zeg ik uit volle overtuiging ‘See you on the next record – if there is a next record!’.