Ik dacht al dat de ultralompe, diepe, onverstaanbare grunt op dit album me bekend voor kwam. Het blijkt dus het keeltje van Roni Sahari van Desolate Shrine te zijn. Hoewel geworteld in het zelfde, donkere genre is dit toch anders, een stuk directer, dan de massieve death van die band. Ondanks dat deze heren last hebben van flinke uitgelopen mascara heeft de muziek ook met black metal niet zo veel te maken. Death met een black metal sausje is een betere omschrijving. Officieel heet dat ook wel blackened death metal geloof ik. Leden van deze band zitten ook nog in Corpsessed, nog zo’n Finse band die ik niet ken, maar hier ook een hoge beoordeling heeft gehad. Ik had dus nog nooit van deze band uit Finland gehoord, maar toch is dit hun derde album en hebben ze sinds 2005 een hele rits demo’s etc uitgebracht. Het in 2014 uitgebracht ‘Towards Devine Death’ kreeg van mijn voormalig collega Pim 84 punten.  Andere uitgaves hebben ons nooit bereikt. Eens kijken wat ze hier van gemaakt hebben dan.

Ik heb nooit de meerwaarde gezien met zogenaamde intermezzo’s of interludes. Dit album kent twee van die volkomen overbodige niemendalletjes. Resteren er nog acht echte nummers. Ik denk dat de band de interludes nodig vond om een langer album te maken. Deze klokt namelijk 41 minuten terwijl het vorige album 71 minuten kende, afgaand op de bio. De volgende keer kunnen ze dat gerust achterwege laten. Goed, de echte nummers, de echte muziek dan. Die is ontegenzeggelijk bruut. De blackened death heeft een heel herkenbaar geluid wat goed te vergelijken is met bands als Hate en Behemoth, maar soms ook Naglfar. Niet voor zachte, zoete oortjes bedoeld dus. Heeft deze band ook het niveau van de genoemde bands? Ja, soms wel. Daar was ik ook door verrast. Niet altijd dus, omdat ik het idee heb dat men zichzelf soms verliest in alle bruutheid en intensiteit. Maar soms dus ook wel en dan is het album zeer genietbaar. Vooral de passages die niet op topsnelheid gespeeld worden zijn goed, echt heel goed. Super zwaar, massief, korrelig en heel erg agressief. Maar denk nou vooral niet dat het alleen maar lomp geram is wat je tegenkomt op dit album. Finse bands zijn daar doorgaans toch te ontwikkeld en verfijnd (ergens is heel bijzonder dat ik dat woord bij dit album gebruik) voor. Er is namelijk genoeg ruimte voor melodie en afwisseling. Dit wordt natuurlijk vooral gebracht door de gitaren die trotse melodieën tevoorschijn toveren. Krachtigste momenten zijn die waarop deze melodieën, brute vocalen en midtempo gebeuk gecombineerd worden. Dan is het net een op hol geslagen tank, bergafwaarts natuurlijk.

Heel het album is lekker eigenlijk, maar de meest bijzondere nummers zijn voor mij ‘Earth Shall Mourn’ vanwege de intensiteit en ‘Where Mountains Sleep’ vanwege het prachtige, bijna gevoelige einde. Vermeldenswaardig is ook nog ‘The Path’, een grotendeels traag nummer die in de spaarzame versnellingen tot een hoogtepunt komt. Dus, ja, Finland heeft weer een lekker, massief, super zwaar en heftig album gemaakt. De liefhebber van bands als Naglfar, Hate en Behemoth weet genoeg denk ik.