Lords of Metal
Arrow Lords of Metal
Mitochondrial Sun – Sju Pulsarer
Argonauta Records
Release datum: 13 november 2020
“Dit is meer een tocht langs imploderende zwarte gaten en ontploffende supernovas.”
7.7/10
Bart Meijer I 07 november 2020

Niklas Sundin, voorheen bekend als gitarist bij Dark Tranquillity (en ik heb dat al die jaren verkeerd gespeld kom ik nu achter), heeft het tweede album als solo-artiest afgerond. Onder de naam Mitochondrial Sun maakt hij…ja, aparte muziek lijkt het. Experimenteel, avant garde en tegen de grenzen aan. Als je kijkt naar de ontwikkelingen die Dark Tranquillity doormaakte is dat niet eens zo vreemd. Die band maakt immers melodieuze death metal waarin steeds meer electronica gebruikt werd en redelijk wat in geëxperimenteerd wordt.

Debuutalbum ‘Mitochondrial Sun’ kwam eerder dit jaar uit en laat ons uitgestrekte, rustige geluidslandschappen horen die niet zouden misstaan als soundtrack bij een fictieve ruimtereis. Ontspannen maar met een onheilspellende ondertoon. Het vervolg, ‘Sju Pulsarer’, is hele andere koek. Alhoewel het idee van een ruimtereis ook hier door de muziek heen zweeft is alle rust weg en is dit meer een tocht langs imploderende zwarte gaten en ontploffende supernovas. De nummers, die ‘Pulsar 1’ tot en met ‘Pulsar 7’ heten, nemen ons mee op een intense reis waarin blast beats en black metal-achtige gitaren elkaar naadloos aanvullen. Het is snel, het is ruw en door toevoeging van interessante synthesizer stukken blijft het ruimte-achtige gevoel gewaarborgd.

Dat Sundin een begenadigd gitarist is blijkt, want de geluiden die hij uit dit instrument weet te wringen zorgen er niet alleen voor dat je met gemak aan de box gekluisterd blijft en naar meer smacht, ze klinken hier en daar ook erg buitenaards en het is soms moeilijk om de gitaar van de synthesizer te onderscheiden. Het is niet makkelijk dit album te categoriseren, daar het een combinatie van death en black metal is, met de hiervoor beschreven kenmerkende geluiden op de voorgrond. Als vergelijking gooi ik het Poolse Deconstructing Sequence op, alleen is Mitochondrial Sun zo goed als volkomen instrumentaal. Afsluiter ‘Noll Och Intet’ neemt ons uiteindelijk weer mee naar de rustigere vaarwateren van het debuutalbum. Een fijne plaat om de donkere dagen mee door te komen.