Lords of Metal
Arrow Lords of Metal

Lees eens een goed boek: I AM MORBID – Ten Lessons Learned From Extreme Metal, Outlaw Country, and The Power Of Self-Determination

 

“We were so confident in what we were doing that we weren’t prepared to listen to any of those suggestions. We had to laugh when we got a response letter from Neat Records in England that said, “We can only say that Morbid Angel does for music what King Herod did for babysitting”.
Het vergt enige mate van narcisme om op een podium te klimmen en de aandacht als frontman op te eisen. En dat is maar goed ook, want een frontman zonder zelfvertrouwen is van geen enkele toegevoegde waarde. Iedereen die David Vincent ooit heeft zien optreden, vroeger met Morbid Angel, tegenwoordig met Vltimas, weet dat zijn charisma in staat is de zaal direct te vullen. Het vergt nog veel meer overtuiging om een autobiografie te gaan schrijven. Ook al heb je, zoals in dit geval, de assistentie van de ervaren Joel McGiver, je moet toch maar het vertrouwen hebben dat hetgeen je te vertellen hebt interessant genoeg is voor je fans en de neutrale lezer. Dat zelfvertrouwen is David Vincent uiteraard wel toevertrouwd, want iedereen die hem wel eens gesproken of ontmoet heeft weet dat hij je graag deelgenoot maakt van de levenslessen die hij opgedaan heeft. Waarbij hij zichzelf met grote regelmaat tegenspreekt. En hij is de eerste om dat toe te geven.
Door: Ramon Ι 22 maart 2020

David Vincent behoort tot de pioniers van de extreme metal en is daar ook niet bescheiden over. De wetenschap dat hij met gitarist Trey Azagthoth en Pete Sandoval in bijzonder gezelschap verkeerde heeft hem dan ook nooit enige reden tot bescheidenheid gegeven, laat staan de successen die daaruit volgden. Het was hem direct duidelijk dat hij iets bijzonders in handen had, met een doelgerichtheid die hij niet eerder gezien had. Sandoval speelde letterlijk door tot hij er bewusteloos bij neerviel. En daarna ging hij ook weer verder. En Azagthoth, als je een alias verkiest dan is dat voortaan je naam, sneed zichzelf tijdens optredens open om “the blood of Kingu” vrij te laten.

“We were so confident in what we were doing that we weren’t prepared to listen to any of those suggestions. We had to laugh when we got a response letter from Neat Records in England that said, “We can only say that Morbid Angel does for music what King Herod did for babysitting”.

Hij beschrijft zijn vroegste jeugd en de rol die zijn ouders en muziek op hem hadden. Hij heeft het daarnaast over hoe zijn rebelse en soms destructieve karakter hem veel plezier boden en hem tegelijkertijd niet zelden in de weg zaten. Of op zijn minst in problemen brachten. Die rebellie had hij nodig om later de frontman te worden die hij werd, de “combat mode”, zoals hij het zelf beschrijft, maakte hem tot een onmogelijk persoon om mee om te gaan, want dat is een modus die hij niet meer uit kon zetten. “Sometimes your ego is not your amigo”.

Een rode draad door het leven van Vincent is vrijheid van het individu. Hij beschrijft het belang van het pad van de vrijheid kiezen, waarbij natuurlijk duidelijk is dat het feit dat hij op jonge leeftijd succes heeft gehad het voor hem makkelijker maakt om dat standpunt voor te staan. Hij is echter wel consequent en zijn eerste vertrek uit Morbid Angel past naadloos in die visie. Wat wel ironisch is, is dat hij daarmee de vrijheden verkiest die voor een zeer gemiddelde Amerikaan horen bij het beeld dat voor ze geschetst is van hoe vrijheid er uit ziet. En dat terwijl hij toch ook vooral aanmoedigt altijd zelf te blijven denken. Dat vertaalt zich onder meer in de keuze voor auto’s (zie de foto), motoren, ondernemerschap, de liefde voor country muziek en het recht om wapens te dragen. Dat is natuurlijk vanuit de omgeving waar hij opgroeide volkomen plaatsbaar, maar vanuit een ander, zoals in mijn geval noord Europees perspectief, zouden er wellicht andere accenten op die keuzes gelegen hebben. Een voorbeeld dat hij aanhaalt is zijn passie voor jagen, maar als hij opgegroeid was in Engeland, met het Engelse eten, had hij naar eigen zeggen zeer waarschijnlijk nu net als de kernleden van Carcass ook vegetariër geweest. Het is overigens jammer dat hij niet heel erg diep ingaat op wat zijn lidmaatschap van The Church Of Satan inhield, of wat het hem gebracht heeft.

“The renegades – the true artists of though and work – were all heretics. Heresy is the only thing that historically led to growth and evolution. It is the constant factor in all overachievement and greatness”

Zoals gezegd spaart hij zichzelf niet, hij gooit zijn slechte eigenschappen gewoon op tafel. En dat valt te prijzen. Wat ik persoonlijk bepaald niet chic vond daarbij, was hoe hij een avontuur verhaalt waarbij hij, thans geen voorstander van drugsgebruik, een enorme hoeveelheid cocaïne aangeboden kreeg en het zonde vond om het weg te gooien. Daarbij brengt hij en passant ook het gebruik van zijn mede bandleden naar buiten. Ik denk dat ze er niet zo mee zullen zitten, maar dat zijn toch zaken die je niet over een ander naar buiten brengt. Hij beschrijft eveneens hoe zijn uitgesproken persoonlijkheid altijd aanleiding voor conflict is geweest, in veel gevallen nu tot zijn spijt, hoewel hij nergens spijt van heeft. Gitarist Trey Azagthoth is ook zo’n uitgesproken persoonlijkheid en dat heeft eigenlijk altijd tot conflicten geleid, maar ook tot groot respect en een interessante werkrelatie die hem over bijzondere paden heeft laten wandelen. Echter, hij is ook zo dapper geweest om in therapie te gaan na zijn vertrek om meer inzicht in zijn eigen reacties te krijgen. Ook wordt duidelijk dat zijn ex-vrouw Gen de liefde van zijn leven is, ook al zijn ze nu niet meer samen. Zijn respect voor vrouwen, sterke en onafhankelijke vrouwen, is enorm en hij wil duidelijk maken dat zelfs bij kortlopende contacten hij die contacten voor de vrouw in kwestie net zo belangrijk voor haar als voor hem wil maken.

“I remember as a kid, you couldn’t tell me a thing. I knew everything. The older I get, the dumber I get, which really is not the truth, but the more I know, the more that I know what I don’t know”

De pen die David Vincent hanteert is luchtig, mede dankzij de begeleiding die hij kreeg van meesterbiograaf Joel McGiver. De lessen die hij beschrijft zijn een klein beetje open deuren, maar ik denk dat hij geen ander doel heeft dan de lezer voor die deur te zetten en vooral niet voor te kauwen welke deur je moet kiezen. Hij geeft zoekende lezers denk ik onvoldoende handvatten om over hun eigen drempel heen te stappen. “These are my “today” answers”. Die keuzes moet je zelf maken. Voor de objectieve lezer zal het boek beduidend minder interessant zijn dan voor diegenen die hem over de jaren heen gevolgd hebben en zijn muziek snappen. Maar goed, die mensen missen al iets door zijn discografie niet te kennen. Voor iedereen met een extreme inborst is het een zeer interessante aanvulling op de boekencollectie.

Één citaat wil ik je tot slot niet onthouden, met de wetenschap dat dit boek voor de Corona uitbraak geschreven en uitgegeven is:

When Mother Earth gets sick of us, She will sneeze, and we will go the way of the dinosaurs. We fancy ourselves way too highly, and it will ultimately destroy us. After all, humans aren’t the top of the food chain: viruses are”

I AM MORBID – Ten Lessons Learned From Extreme Metal, Outlaw Country, and The Power Of Self-Determination

David Vincent & Joel McGiver
Release datum: februari 2020
ISBN Nummer: 978-1-911036-55-5
Jawbone Press Home
Jawbone Press Facebook
Jawbone Press Twitter