L.A. Guns is voor veel mensen altijd een band geweest die in de schaduw stond van “grote broers” Mötley Crue en Ratt. Deze dinosauriërs zijn er echter nog steeds, sterker nog, er zijn er zelfs twee bands die onder dezelfde naam opereren. Deze versie is de formatie rond drummer Steve Riley, die samen met Kelly Nickels (bas), Scotty Griffin (gitaar) en zanger Kurt Frohlich hun sleaze evangelie verkondigen.

Van de beginjaren van deze subtopper van de muzikale eredivisie heb ik een paar platen thuis, die nog wel eens op de platenspeler belanden (‘Cocked & Loaded’ en ‘Hollywood Vamires’) en nog steeds tot de verbeelding kunnen spreken. Dit nieuwe werk lijkt in dat opzicht, om in voetbal termen te blijven, meer op een zaterdagamateurs verhaal; er wordt nog best aardig gemusiceerd, maar dit kan toch echt niet tippen aan het vroegere werk. Zanger Frohlich is zeker geen slechte vocalist, maar heeft net niet de overtuiging van Phil Lewis en ook het verdienstelijk gitaarspel van Griffin is niet van het kaliber van Tracii Guns. Misschien vergelijk ik ook te veel en is deze band gewoon compleet iets anders dan de L.A. Guns die ik ken, maar naar mijn smaak is dit ook vaak echt een heel ander niveau; dit hapt meestal aardig weg, maar kan me nergens ook maar enigszins raken. Enkele nummers die een stukje snelweg een beetje aangenamer kunnen maken zijn ‘Well Oiled Machine’ en ‘Witchcraft’; dit zijn dan ook de nummers die denk ik het meest weg hebben van de klassieke benadering van de band. Geen slechte plaat, maar deze hoeft wat mij betreft ook zeker niet tot de hoogtepunten van het repertoire gerekend worden.