Ik was voor het laatst in de Wembley Arena in 2004 en toen ik er in de buurt mijn hotelkamer betrok was ik verbaasd over de transformatie van de wijk. Veel was er bij gebouwd en dat was vooral gebeurd voor de Olympische Spelen van 2012 natuurlijk. Fijn was het dat er nu wel op normale loopafstand een metrostation was, waar je verder mee Londen door kon reizen. Tot zover de VVV informatie.

Inmiddels hadden Priest en Saxon inderdaad hun nieuwste platen uitgebracht en die bleken beiden absolute voltreffers en werden met lovende kritieken wereldwijd ontvangen. De gok om te gaan had goed uitgepakt wat dat betreft. De zaal was een zogenaamde all seater en dat was voor de vele rock veteranen aanwezig wel fijn. Ook voor ondergetekende overigens, een hardnekkige blessure speelde me al enige tijd parten bij lange tijd te moeten staan.

Uriah Heep trapte af en deed dat met ‘Save Me Tonight’ dat ook het sterke ‘Chaos & Colour’ album opent. Een perfect nummer dat up tempo opent en de geluidsman meteen aan het werk kon zetten. Een soundcheck in een lege zaal wil niet zoveel zeggen als er later zo’n 12.000 rockers bij zijn gekomen. De aanpassingen waren gauw gepiept en mijn viel vooral het volume op; dat was best hard, helemaal voor de plaats waar ik zat; vrij achterin de zaal. Mijn herinnering ging even terug naar 2004 en het schoot me toen te binnen dat het toen ook al best een pittig volume was bij Yes. Mooi, want I love it loud. ‘Grazed By Heaven’ volgde en de kwam van de vorige plaat ‘Living The Dream’ en daarmee gaf de band duidelijk aan dat ze nog steeds geloven in wat ze tegenwoordig doen. En groot gelijk hebben ze want het is gewoon nog steeds erg sterke hard rock met alle elementen die je bij Heep verwacht. Sterke vocalen van Bernie Shaw (al sinds 1986!), de Hammond en natuurlijk gitarist Mick Box het enige lid van de oer-line up. Shaw gaf aan dat er maar kort tijd was voor ze (35 minuten) en dus vlotte de set lekker door met ‘Rainbow Demon’, ‘Hurricane’, ‘Free ’n Easy’ en de onvervalste krakers ‘Gypsy’ en ‘Easy Livin’. Die ontbreken nooit en dat hoort ook zo. Toch jammer dat het maar zo kort was. Een kwartiertje langer had meer recht gedaan aan de status van Uriah Heep, de oudste band (54) van de drie. Shaw grapte dat opgeteld de bands samen 150 jaar oud waren. Toch ook indrukwekkend. Heep Heep, hoera!

Up next was Saxon. Die moesten zich haasten met het opnemen van het ‘Hell, Fire And Damnation’ album om op tijd klaar te zijn voor deze tour die overigens een overbodige naam droeg; Metal Masters. Alsof die namen nog enige toelichting nodig hadden. Biff en zijn iets vernieuwde band – gitarist Paul Quinn stapte uit en werd vervangen door Brian Tatler die ook in Diamond Head de zes snaren bespeelt – traden netjes op tijd aan en trapten ook af met de opening van hun nieuwe plaat na het intro waarin regio genoot en acteur (bekend van “Gordon’s alive!”) Brian Blessed machtig de band inleidt. 13 nummers lang liet Saxon zien en horen hoe je degelijke maar nooit ouderwets klinkende metal moet maken. 3 nummers van de laatste plaat (titelnummer. ‘Something There In Roswell’ en ‘Madame Guilottine’), 1 onverwachte in de vorm van ‘Sacrifice’ (titelnummer) en dan maar liefst 9 klassiekers in de 60 minuten die de band kreeg. Het publiek moest op een gegeven moment kiezen tussen ‘Crusader’, ‘Strong Arm Of The Law’ en ‘Dallas 1 PM’ en die laatste won, tot mijn tevredenheid. De kracht van krakers als ‘747 (Strangers In The Night)’, ‘Heavy Metal Thunder’, ‘Denim And Leather’, ‘Wheels Of Steel’ is nog immer indrukwekkend. Wat de band wel doet is in sommige nummers een binnenbochtje nemen en de oorspronkelijke versie uit het oog verliezen. Het feest der herkenning weegt zwaarder dan de accuraatheid zullen we maar zeggen. Feit blijft dat Saxon wanneer en waar dan ook altijd kwaliteit levert. Biff had nog nooit in de Wembley Arena gespeeld gaf hij aan en hoewel het hem er zeer beviel kondigde hij aan dat Saxon volgend jaar ‘gewoon’ weer naar de Hammersmith komt voor een eigen headline show. En tja, ik keek mijn reisgenoot en mega Saxon fan aan. We’ll be back for that!