John Petrucci: “Toen drong het opeens tot me door dat ik een Dream Theater riff had gebruikt en die was vergeten te verwijderen uit mijn archief.”
Toen ik een aantal weken geleden de vraag kreeg of ik interesse had om gitarist John Petrucci te interviewen had ik weinig tijd nodig om er over na te denken. Ik ben al jaren een groot liefhebber van zijn band Dream Theater en behoort ‘Images And Words’ zeker tot een mijn favoriete albums aller tijden. Hoewel de band binnenkort met een nieuwe live-DVD komt was dat niet de reden voor een interview, de beste man heeft namelijk zijn nieuwe soloalbum ‘Terminal Velocity’ uitgebracht, waarin hij voor het eerst in jaren weer samen heeft gespeeld met oud bandgenoot en meester drummer Mike Portnoy. Genoeg redenen dus om een kwartiertje te praten met de gitaarbaas.
Leon Vonk Ι 17 november 2020
Hoe heb je de afgelopen maanden ervaren?
Nou, het is druk geweest voor mij. Ondanks alles wat er gaande is in de wereld ben ik eigenlijk heel druk geweest met het maken van muziek, en probeer ik de tijd zo goed mogelijk te gebruiken. Maar zoals je weet is het leven overal ter wereld even heel raar. We passen ons allemaal aan. Gelukkig is mijn familie gezond, hopelijk geld dat ook voor de jouwe, maar het is raar om niet te touren. Maar nogmaals, ik probeer zo productief en creatief mogelijk te zijn.
Ik heb veel muzikanten horen zeggen dat ze de tijd hebben genomen om nieuwe muziek te schrijven, wat voor fans natuurlijk geweldig is. Anderen vonden het juist fijn om meer tijd te besteden met hun familie. Mis je het touren of was het juist fijn om even thuis te zijn?
De tijd met het gezin was geweldig. Dream Theater tourt veel dus ik ben zo vaak weg, en ik ben zo vaak weggeweest van het leven van mijn kinderen, dus het is geweldig om thuis te zijn. Maar tegelijkertijd hou ik van optreden, ik hou van muziek schrijven en creatief zijn, en in de studio zijn is ook geweldig. Ik geniet er echt van. Maar tegelijkertijd hou ik van gitaar spelen en optreden. Het is ook een groot onderdeel van de band en diens carrière. Dus we missen het wel. We verlangen ernaar om naar buiten te gaan en dat alles weer terug gaat naar normaal, want veel mensen hebben geen werk, maar ondertussen doen we er alles aan om productief te zijn.
Als jullie live spelen dan draait het natuurlijk volledig om jullie, maar er is ook een hele crew die de band ondersteunt waarvan mensen vaak vergeten dat ook zij nu geen baan hebben.
Ja, en het is niet alleen onze crew, wat al veel mensen zijn! We hebben waarschijnlijk zo’n 25 of 30 mensen in dienst wanneer we onderweg zijn. Maar het zijn ook managementagenten, promotors, zalen, theaters, busbedrijven. Weet je, deze industrie heeft een enorme klap gekregen en er komt geen geld binnen voor al deze mensen. Dit is hoe ze hun brood verdienen. Het is ook niet echt iets waarover in het nieuws wordt gesproken, je hoort veel over andere industrieën maar dit niet, dus het is frustrerend. Maar weet je, we zijn waar we zijn waar we zijn.
Het lijkt er niet op dat er binnenkort weer grote tours kunnen plaatsvinden. Er zijn nu een aantal bands die volledig online optredens geven, hebben jullie erover nagedacht om een optreden via internet te doen?
We hebben er naar gekeken en hebben erover gesproken. Het zou misschien wel leuk zijn, en een goede connectie tussen ons en de fans zijn, maar het is niet echt iets dat het zakelijk niveau van touren kan vervangen. Het heeft dus nog wel wat uitdagingen…
Laten we hopen dat we deze COVID-situatie snel achter ons kunnen laten. Maar laten we het hebben over de muziek die je net hebt uitgebracht, ‘Terminal Velocity’. Ik heb gehoord dat je het hebt opgenomen en geproduceerd in slechts twee maanden… dat is erg snel!
Het duurde drie maanden vanaf het begin. Ik had het hele ding geschreven en alle gitaren opgenomen in ongeveer twee maanden tijd. Maar tegen de tijd dat we de drums en bas klaar hadden en het album volledig was gemixt, was het ongeveer drie maanden. Weet je, ik werk lange dagen. Als ik mezelf ergens in stop breng ik meer dan 10 uur per dag in de studio door. En in dit geval waren het alleen ik en mijn audio engineer. Als je in een band zit en met andere mensen werkt, dan moet je rekening houden met de schema’s en timing van andere mensen. Dus dan is het soms moeilijker om dingen snel gedaan te krijgen. Maar gewoon alleen zijn, lange dagen maken en in een heel goede creatieve flow komen was waarom het voor mij zo snel ging.
Ik denk dat mensen heel blij zijn om te zien dat je na een lange tijd weer met Mike Portnoy muziek hebt gemaakt. Ik was benieuwd of je iets hebt gemist, of waaraan je werd herinnerd, toen je weer met Mike werkte.
We hebben muzikaal een hele goede connectie. We leerden elkaar kennen toen we achttien jaar oud waren, we zaten vijfentwintig jaar samen in een band en hadden een grote carrière met Dream Theater. Dus we kennen elkaar muzikaal en hoe we spelen. In dit geval schreef ik alle muziek eerst en nam ik de gitaren op, daarna speelde Mike op mijn opnames. Het was dus niet precies hetzelfde als toen we samen speelden en samen schreven. Maar zelfs als ik hem gewoon op mijn tracks laat spelen, weet hij gewoon wat hij moet doen. Het had een zeer natuurlijke, energieke, en nostalgische sfeer. Zodra hij begon te spelen dacht ik: ‘Oh ja, daar is het. Dat is dat geluid’. Ik denk dat veel mensen dat op een heel positieve manier hebben opgepikt. En Mike heeft geweldig werk geleverd op het album, de drums klinken super en hij speelde geweldig. Hetzelfde geldt voor Dave LaRue (basgitaar), gewoon een geweldige muzikant. Ze hebben allebei alles naar een hoger niveau getild!
Op je vorige soloalbum, ‘Suspended Animation’, was Dave DiCenso de drummer. Heb je er ooit aan gedacht om hem te vragen voor dit album?
Voor ‘Terminal Velocity’ wilde ik iets anders doen. Ik wilde het wel als trio houden, net als op het eerste album, gitaar, bas en drums. Maar ik dacht vooral dat het gaaf zou zijn als Mike hierop zou spelen.
Zijn er plannen om live te spelen met de solo band?
Het is niet iets waar ik nu echt aan denk. Ik kan niet zien wanneer dat zou moeten gebeuren en, als alles terugkeert naar normaal, zal alles eerst gericht zijn op Dream Theater. Ik heb deze plaat niet zo gepland dat ik verwachtte om liveshows te doen. Maar anderzijds, nu ik twee soloalbums heb kan ik echt een live tour doen. Dat is wel cool! Maar dat is voor een latere dag, nu is het moeilijk om daar naar te kijken, met alles wat er op dit moment in de wereld gaande is, maar ik denk dat het zeker heel leuk zou zijn.
In vergelijking met het schrijven van een nummer voor Dream Theater, hoe anders is het om een compositie te schrijven voor je soloalbum?
In het geval van mijn soloalbum, ben ik alleen. Dus in Dream Theater schrijf ik vaak een aantal ideeën en riffs, en breng ik die in. Soms maak ik een demo met ideeën, om ze completer te laten klinken, om ze in te brengen. Maar voor het grootste deel is Dream Theater echt een collectieve schrijfervaring. We zijn dan samen in de kamer, we jammen, we werken met elkaar, we nemen ieders ideeën op, enz. In het geval van mijn soloalbum ben ik alleen. Ik ben in een kamer met mijn audio engineer, en alle beslissingen, alles wat ik doe, is gewoon gebaseerd op wat mijn fantasie ook maar bedenkt en waar ik ermee naartoe wil gaan. Dus dat is waarschijnlijk het grootste verschil. Mijn soloalbums zijn ook instrumentaal, dus er is geen zang. Dat is een groot verschil. Dus als ik erover nadenk om het soloalbummateriaal te schrijven, denk ik aan de gitaar als voornaamste instrument. Ik denk niet, dit is een vocaal couplet, of dit moet het refrein zijn, of wat dan ook. De orkestratie is ook anders omdat het maar een trio is, dus er zijn geen toetsen. De gitaar neemt dus veel verschillende rollen op zich, dus dat is een factor die ook anders is.
Is er een punt geweest waarop je iets schreef wat je misschien had willen bewaren voor Dream Theater?
Nou, ik heb een grappig verhaal. Ik verzamel mijn ideeën terwijl ik ze bedenk en houd ze behoorlijk georganiseerd bij. Op mijn telefoon, op mijn laptop, of wat dan ook, label ik alles. En sommige van die ideeën zijn heel specifiek om te worden gebruikt voor een soloalbum. Iets als ‘Out Of The Blue’, toen ik op dat idee kwam dacht ik meteen aan een soloalbum. Ik zou er niet aan denken om dat op een Dream Theater album te zetten. Maar andere riffs konden beide kanten op, zoals ‘A Temple Of Circadia’, het had zomaar een Dream Theater-nummer kunnen zijn. Maar het is grappig, ik besteedde een goede dag aan het ontwikkelen van een riff die ik had verzameld voor mijn soloalbum. Maar toen ik er naar luisterde had ik het gevoel alsof er iets niet helemaal klopte. Ik had precies dat gevoel dat je beschreef, dit zou echt gaaf kunnen zijn voor Dream Theater! Toen drong het opeens tot me door dat ik een Dream Theater riff had gebruikt en die was vergeten te verwijderen uit mijn archief. Dus ik had in feite een Dream Theater riff herschreven. Ik en mijn audio engineer konden gelukkig wel om lachen, het was tijdverspilling en we gebruikten het natuurlijk niet, maar je moet dus blijkbaar voorzichtig zijn. De les is dat je je bestanden echt heel zorgvuldig moet beheren en ervoor moet zorgen dat alles correct gelabeld is.
Met al het werk dat je hebt geschreven kan ik me voorstellen dat het best moeilijk kan zijn om een specifieke riff zonder context ter herkennen. Weet je nog van welk nummer de riff was die je probeerde te herschrijven?
Het was volgens mij een sectie uit ‘Breaking All Illusions’ van ‘A Dramatic Turn Of Events’. Ik ben gewoon vergeten die riff uit mijn ongebruikte stapel te verwijderen. Soms gebeurt het dat, zoals je zei, er zoveel riffs, ideeën, akkoorden, progressies en melodieën zijn, dat je je een beetje op je hoofd krabt. Je hebt dan zoiets van, ‘heb ik dit eerder gedaan?’. Er zou een soort database moeten zijn waarin je je ideeën kunt vergelijken met je eerdere werk. Maar hopelijk weet ik alles fris, nieuw en spannend te houden. Af en toe zie je feedback van fans online zoals, ‘dat klinkt heel erg als dit nummer’. Nou, dat kan ik dan wel begrijpen.
Het is in ieder geval een goede anekdote voor een interview.
Ja, precies!
Je gaat er zo vandoor, dus nog één laatste vraag. Ik zag dat je nu een speciale serie baardverzorgingsproducten hebt uitgebracht, genaamd ‘Nebula’, zoals snor-wax, baardbalsem, en baardolie. Hoe is dat ontstaan?
Nou, dat is eigenlijk heel organisch gegaan. Ik heb altijd al een soort baard gehad sinds de ‘Wake’-dagen, of het nu een sik was of een volle baard. Maar in de afgelopen jaren begon ik echt een grotere baard te laten groeien. Als je ooit die weg inslaat dan ontdek je dat er een hele baard-subcultuur is en dat het een enorme industrie is. Veel mensen vinden dat echt leuk, het wordt een soort hobby. Er zijn verschillende soorten producten en geuren. Het is iets heel ouderwets dat al vele jaren aan de gang is. Ik was klant van het bedrijf Captain Fawcett Limited, die mijn Nebula-baardolie maakt. Ze zijn gevestigd in het Verenigd Koninkrijk. Ik bestelde daar baardbalsems en andere dingen en, heel organisch, namen ze op een dag contact met me op via e-mail. Ze zeiden toen ‘Hé, er werkt hier iemand die een fan is van Dream Theater en hij zag je naam op een bestelling staan’. En toen hadden we contact. Enkele maanden later kwam hij naar de Dream Theater show in Londen, waar binnenkort de DVD van uitkomt. Ze hebben eigenlijk een heleboel speciale productlijnen met andere mensen, Britse modellen en kappers, en ik zei ‘Hé, als je er ooit een wilt doen met een muzikant, ik zou het graag doen’. Dus namen ze contact met me op en begonnen we te praten, ze waren er zeker in geïnteresseerd. We kwamen met ‘Nebula’, voor mij was het gewoon zo gaaf omdat ik altijd betrokken ben geweest bij de ontwikkeling van muziekinstrumenten. Dat is in mijn ding. Maar als je een andere branche neemt en op dezelfde manier met mensen werkt, zoals wanneer je signature instrumenten ontwikkelt, dan werk je écht samen met het bedrijf. Je bent eerst klant, je houdt van hun product, je hebt ze iets te bieden, zij hebben jou iets te bieden. Het sluit mooi aan bij de limited edition gitaarplectrum die Dunlop heeft gemaakt, de naam ‘Nebula’ is afkomstig van mijn Ernie Ball Music Man Majesty Nebula-gitaar, het is gewoon heel erg gaaf. Ik hou van het product, het is geweldig. Ik gebruik het en mensen begrijpen dat. Dus het is gewoon een leuk aspect van mijn carrière die ik nooit echt heb zien gebeuren, en dat is cool.
Heel erg bedankt dat je de tijd hebt genomen om mijn vragen te beantwoorden en ik wens je het allerbeste.
Graag gedaan. Blijf veilig!
