Duitse thrash- en heavy metal doen het nog steeds erg goed. Heel lang geleden, toen ik nog jong was, waren Kreator, Sodom en Destruction al populaire bands die, voortbordurend op de successen van Amerikaanse collega’s als Slayer, Anthrax en later ook Overkill en Testament, voor een eigen draai aan de muziek zorgden. Teutoons werd dat ook wel genoemd, typisch Duits.

De naam Iron Angel heb ik in die periode gemist, toch waren deze Oosterburen al in de jaren tachtig actief in hetzelfde genre. Verder dan twee studio albums kwamen de Herrschaften destijds echter niet (‘Hellish Crossfire’ uit 1985 en ‘Winds of War’ van een jaar later). In 2013 volgde de wedergeboorte middels de live release ‘Live in Bochum’ en in 2018 verscheen een nieuw studio album met de titel ‘Hellbound’ dat, zeker in de Duitse pers, goede kritieken mocht ontvangen.

Twee jaar later ligt de opvolger ‘Emerald Eyes’ er. De nadruk op dit album ligt op snelle heavy metal, regelmatig tegen thrash aan. Alles op zo’n wijze gespeeld, gearrangeerd en geproduceerd dat je als luisteraar van Old School kunt spreken. De eerste zes tracks knallen er in dat opzicht lekker in (opener ‘Sacred Slaughter’ bijvoorbeeld, of het lekker thrashende ‘Sands of Time’). Op een track als ‘Fiery Winds of Death’ durft de band echter ook een stap terug te doen als het om de snelheid gaat waardoor zelfs een episch achtig nummer ontstaat. Jammer alleen van de nogal knullige manier waarop het nummer afgesloten wordt. De eighties productie van het album klinkt wat rommelig, maar dat vind ik nergens echt storend te noemen. De drums (Max Behr) verzuipen hier en daar in de mix, de nadruk ligt op de zang van Dirk Schröder en de slaggitaren van Robert Altenbach en Nino Helfrich. De lekker knorrende basgitaar van Didy Mackel is vooral goed te horen wanneer de gitaristen even inhouden.

Voor thrashers die de tachtiger jaren het beste decennium vonden van hun favoriete muziekstroming is de nieuwe Iron Angel verplichte aanschaf.