Is het anno 2020 nog mogelijk om met iets nieuws op de proppen te komen? Niet echt,maar deze Amerikaanse band doet er toch een serieuze gooi naar. Een heel nieuwe stijl hebben ze niet uitgevonden. Er bestaat wel zoiets als de combinatie van een hele resem andere stijlen en het zo vakkundig mogelijk kunnen inspelen en verpakken dat het lijkt alsof je met iets nieuws komt.

Irist werd in 2015 opricht in Atlanta. Enkele leden hebben roots in Argentinië en Chili en zijn opgegroeid met namen als Pink Floyd en samba. Voeg daar nog twee lokale Atlantezen (of hoe je het ook noemt) en een Braziliaan als zanger bij en je hebt al een hele waaier aan louter aardrijkskundige reikwijdtes. De band zelf heeft draagvlaktes tot in extreme metal maar laat heel wat diversiteit horen. Soms passeert een naam zoals Sepultura, maar evengoed zijn bands als Machine Head, Mastodon en Gojira aanwezig. Soms hoor je vage stukken metalcore, dan wordt er terug stevig in losgebeukt. Een adequaat genre kan je er moeilijk op kleven maar dat maakt het nu juist het ontdekken waard als luisteraar.

‘Eons’ is een snel gespeelde opener waarin groezelige thrash de leidraad is. Om in het volgende ‘Burning Sage The Cleansing’ grondig door elkaar geblenderde thrash, hardcore, metalcore en postmetal te spelen. Enkele welgekozen breaks met akoestisch gitaar en stukjes rock maken de verwarring compleet. Eigenlijk is dit nummer de schrik van elke journalist die er van hun hoofdredacteur verplicht een genre op moet kleven maar wat klinkt het lekker. Op ‘Severed’ hoor je een ijzig in duistere sferen gedrenkt begin dat later heuse geluidsgolven puur geweld op je afvuurt en dat afgewisseld met zachtere fluisterpassages. En zo hoor je nummer na nummer andere stukken en invloeden passeren. Op ‘Creation’ is dat Meshuggah maar ook Gojira. ‘Dead Prayers’ is stevig erin hakkende thrash metal. ‘Order Of Mind’ bestaat uit vette riffs met smekende en tegelijk agressieve zanglijnen. Melancholie op ‘Harvester’ en plechtstatige koorzang in ‘The Well’. Nuclear Blast heeft er terug een parade paardje bij. Agressie en melodie staan hier helemaal in de kijker. Heel dat hokjesgedoe wordt vakkundig vernietigd. Het klinkt dan wel weer zo zalig.