Hoe zijn jullie op het idee gekomen om terug te beginnen?
Het is zo’n twee jaar geleden dat we dit begonnen te overwegen. Ik ben ook de zanger in een andere band Thorium en op het laatste album ‘Blasphemy Awakes’ heeft onze producer Jakob Gundel  – die ook de drummer was in Withering Surface – ons bij de danklijst gezet en geopperd dat er misschien een reünie zou komen. Dat was meer een grap, maar toen begon de geruchtenmolen te draaien natuurlijk. De bassist op dat album, Kasper B. Larsen, speelde vroeger ook in Withering Surface en nu in Volbeat. Allan (Tvedebrink – gitaar, Vera), onze componist, nam contact met Jakob op en vroeg hem een kopie van het Thoriumalbum en zo begonnen we onderling te praten over mogelijk nieuwe muziek schrijven samen. Als het niets zou opbrengen, zouden we er nooit iemand iets over vertellen en het laten rusten. Maar het verliep heel goed en nu brengen we een nieuw album uit ‘Meet Your Maker’.

Jullie gaan er prat op dat jullie je sound niet gemoderniseerd hebben. Daar ben ik blij om…
Neen, dat zou niet bij ons passen. Het zou belachelijk zijn – met de leeftijd die we nu bereikt hebben – om te proberen modern te klinken als een nieuwe, jonge band. Anderzijds wilden we ook geen exacte kopie van onze sound rond 1998. We hebben de gulden middenweg gekozen en ik vind dat we erin geslaagd zijn om het album tijdloos te laten klinken. Het kon tien jaar geleden uitgekomen zijn, maar ook binnen tien jaar.

Hoe ben je, toen je jong was, in contact gekomen met de Gothenburg sound? Welke bands liggen daar ten grondslag aan?
Het begon allemaal in 1991 – toen ik zestien jaar was – en mijn eerste fanzine oprichtte. Ik deed aan tapetrading met mensen over de hele wereld en schreef besprekingen voor mijn magazine. Kort daarna ontving ik een tape van een Zweedse band, Eucharist. Dat vond ik heel goed. De drummer, Daniel Erlandsson, speelt nu in Arch Enemy. Een beetje later ontving ik de eerste en enige promotape van In Flames. Toen kwam At The Gates. Ik deed aan tapetrading met de jongens van Dark Tranquillity voor de demo’s en 7”’s. Zo rond 1992-1993 raakte ik echt hevig betrokken bij die Gothenburg sound. Ik wou mijn eigen band naar dat model. We wilden echter geen klakkeloze kopie worden, want wij waren van Denemarken, en hadden ook andere invloeden. Maar ik was toch wel voornamelijk door die Zweedse bands geïnspireerd. De andere jongens waar ik toen mee optrok, kenden niets van dat soort muziek. Zij waren meer bezig met Megadeth en echt brutale death metal. Zo trachtten we daaruit ons eigen geluid te creëren.

Jullie maakten in die eerste periode vier albums en konden veel optreden, zoals op Roskilde, Wacken en tours met grotere bands, zoals Dimmu Borgir en Opeth. Dat is niet niets. Waarom besloten jullie er dan op een bepaald moment mee op te houden?
Ach, dat is hetzelfde oude liedje dat je waarschijnlijk al zo dikwijls gehoord hebt van bands die je interviewde: toen waren we ongeveer tien jaar samen. Er gebeurt heel wat met je geest en je lichaam sinds je negentien was als je dertig wordt. Het leven verandert voortdurend en het laatste album met een andere bezetting, ‘Force The Pace’ is echt wel ons zwakste album. Tegen die tijd was de inspiratie opgedroogd. We speelden shows, maar beleefden er geen plezier meer aan. Als je extreme metal speelt, hoor je je te amuseren als je in de van zit op weg naar een show en uitkijken naar die show, maar dat was niet meer zo. We wisten ook niet goed meer welke richting we uit wilden. Dat was ook de reden dat we voor deze nieuwe bezetting niet de laatste bezetting van toen kozen. We wilden de originele leden. Niet dat we toen ruzie hadden over iets, maar het was gewoon voorbij met die bezetting uit 2004.

Allan componeert alle muziek en jij schrijft alle teksten.  Waardoor liet je je inspireren voor de teksten voor ‘Meet Your Maker’?
In de vroege jaren van Withering Surface trachtte ik de typische metalonderwerpen te vermijden, dus schreef ik een aantal liefdessongs voor de twee eerste albums. In dat soort muziek was dat toen helemaal niet gebruikelijk. Ik probeer toch altijd de clichés te vermijden. Ditmaal zijn de teksten vrij persoonlijk. Als we kijken naar de song ‘Alone’ dan gaat dat over iemand die nu mijn leeftijd heeft, terugkijkt op zijn leven tot nu toe en zich afvraagt wie zijn vrienden zijn, zijn vijanden, wat er belangrijk is in het leven…. Hij wil het tweede deel van zijn leven enkel doorbrengen met mensen waar hij van houdt. Ik heb er bijvoorbeeld totaal geen probleem mee om alleen te zijn en tijd te spenderen alleen in mijn eigen gezelschap. In het leven heb ik geleerd dat ik alleen zijn echt wel waardeer. De titel en enige woorden van de song zijn rechtstreeks gestolen van de song ‘Alone’ van Heart. Dat vond ik altijd een goede song en video. Het nummer dat ik met mijn dochter zing, ‘I’ll Soon Be Gone’ is sterk geïnspireerd door mijn dochter. Zij gaat nu weg van thuis. Het gaat dus over ouder zijn en vaarwel zeggen tegen je kinderen. Tekstueel is het ook geïnspireerd door de Noorse groep A-HA waar ik vroeger van hield. Er komt een stukje tekst uit een song van hen in. ‘Room 417’ is dan weer een ander verhaal. De laatste jaren ben ik dikwijls naar Newcastle in het VK geweest, omdat ik ook met Britse bands werk. Ik werk met Tygers Of Pan Tang, met Blitzkrieg… en iedere keer dat ik daar verblijf, sta ik erop dat ik logeer in dezelfde hotelkamer. Room 417. Het gaat over naar een stad gaan, er logeren en over wat er allemaal gebeurt rond en met die kamer. Confronterend.

Is je dochter ook een heavy metalfan?
Niet echt. Op een bepaald moment dacht ik dat ze ging kiezen voor het meer rockende hardrockgenre, maar helaas niet. Natuurlijk heeft ze mij bezig gezien sinds ze geboren is, dus weet ze wat je kan verwachten. Maar ze moet haar eigen identiteit zoeken in muziek.

Het moet voor jou als Gothenburg metalfan, dan wel een grote kick geweest zijn, dat Niklas Sundin, de ex-gitarist van Dark Tranquillity het artwork voor dit album gecreëerd heeft!
Ja. Toen we begonnen te brainstormen over wie we wilden om het cover artwork te doen, kwam het meteen in me op dat ik Niklas Sundin wou om dat te doen. Nogmaals, alles in het proces van dit album maken was een natuurlijke evolutie, vergeleken met het album dat we maakten net voor de split ‘Force The Pace’. Er was nooit dwang bij, alles liep gesmeerd en wees zichzelf uit. We hadden geen deadlines. We hadden niet aangekondigd dat er een album aankwam in de zomer, omdat we geen druk wilden ervaren terwijl we eraan bezig waren. En dat was ook zo met het artwork. Niklas heeft altijd wel een aantal schetsen rondslingeren. We vertelden hem wat de titel ging zijn en toen kwam hij op de proppen met dit en daar zijn we heel tevreden over.

Wat concerten betreft is het natuurlijk wel spijtig. Copenhell zal ook niet doorgaan denk ik?
Neen. Dat was dit weekend gepland. We zijn nu geboekt voor volgend jaar op enkele festivals. We hebben een handvol shows in november. We hopen dat we die kunnen spelen. We hebben een tournee gepland voor volgend jaar in de lente die hopelijk kan doorgaan. Je moet het leven altijd positief bekijken, zoals Monty Python zei. Het voordeel is dat we tegen de festivals volgend jaar heel goed voorbereid zullen zijn en voldoende zullen geoefend hebben.

Ja, ik begin het wel te missen…
Ik ook. Weet je, ik ben sinds 1993 elk jaar naar het Roskilde festival geweest. Elk jaar, zonder uitzondering. En dit is het eerste jaar dat ik er niet heen ga. Maar weet je, eigenlijk is het wel cool om eens iets anders te proberen te doen, want sinds ik 18 was ben ik elke zomer naar festivals geweest. Deze zomer is er tijd om eens iets anders te doen.

Ik heb ook ontdekt dat je eveneens zingt in A Sun Traverse! Ze hebben enkel een EP, maar dat zijn allemaal ex-leden van Saturnus, minus de zanger, niet?
Dat klopt. Ze zijn verder gegaan met muziek schrijven zonder Thomas, de zanger, en dat hebben ze een paar jaar gedaan. Nikolaj Borg, de drummer, heeft ook in Saturnus gespeeld. Ik heb nog net met hem gesproken. Hij is ook even de drummer in Thorium geweest. Ach, iedereen kent iedereen. Dat is in België ook zo. In de metalscene kent iedereen elkaar en speelt met elkaar in bands. Ik heb hem zonet gevraagd waarom er niets gebeurt met A Sun Traverse. Hij antwoordde: ‘Wij zijn gewoon lui’. Ik heb de songs gehoord en gezegd: ‘Als je wil, dan doe ik de zang. Laat ons er komaf mee maken en wat shows spelen.’ Ik was erg trots op die EP van A Sun Traverse enkele jaren geleden en ze hebben nieuw materiaal opgenomen, maar de jongens in de band zijn even traag als de muziek. We zouden echt een nieuw album moeten uitbrengen op een dag. Dat is essentieel. Maar het is aan hen.

Nu nog afwachten tot jullie terug shows kunnen spelen. Dat zal extra leuk zijn nu dit met een stel vrienden is…
Exact. Onze vroegere drummer die ook in A Sun Traverse zit, heeft me foto’s gestuurd van vroeger. Ja, iedereen is nu zijn huis aan het opruimen gedurende die lockdown, dus stoot je op van alles van vroeger. Hij zond me een stel foto’s van een tour die we ooit gedaan hebben en ik dacht: ‘wow, toen kon je drie uur slapen en terug beginnen drinken en daarna live spelen. Maar het is wel zo dat de shows die we nu doen – ook met mijn andere band Thorium – die appreciëren we veel meer. Als je 21 bent, trek je het niet aan wanneer je omvalt na de show. Maar als je ouder bent, ga je het pas echt waarderen dat er mensen en vrijwilligers zijn die zo’n show mogelijk maken. Je hebt de boekingsagenten en het publiek dat betaalt om te komen kijken. Dat leer je allemaal meer waarderen. Het gaat hier niet om het geld. Ik voel me gewoon gelukkig en gezegend – niet op een religieuze manier, maar op een aardse manier – dat ik de mogelijkheid heb om dit te doen. En we zijn zeker van plan om nog volgende albums te maken.