Dit interview gaat natuurlijk over jullie nieuwe album ‘Orphans’. Het openingsnummer ‘In Vertigo’ is direct het scherpste en snelste nummer dat jullie ooit gemaakt hebben. Ook je vocale prestaties zijn ronduit indrukwekkend.
Ja, we vallen nog stevig met de deur in huis. Bij ons heeft de muziek alle prioriteit, dan pas volgt mijn zang. Het nummer waarover sprake is heel snel en agressief. Het was dus echt wel van doen dat mijn zang die intensiteit moest volgen.

Het nieuwe album klinkt heel wat sneller en agressiever als de voorganger ‘Five’. Waarom deze verandering?
Als je de band en de albums wat volgt, merk je telkens een verandering op in onze muziek. Iedereen werd altijd beïnvloed door wat ze naar horen of naar de bands waar we met toeren. Dat had altijd wat zijn invloed tijdens het schrijfproces van de nummers. Maar ik denk dat het grootste verschil met ‘Orphans’ was om iets terug te doen naar het verleden zoals met ‘Lullabies For The Dormant Mind’ (maart 2009) maar dan met nieuwe elementen. Dat is de huidige richting die we met The Agonist uit willen.

Jij schrijft vooral de teksten. En die klinken echt wel doordacht. Is er iets van een concept dat je gevolgd hebt?
Neen, niet echt. Sommige nummers zijn wel gelinkt met elkaar. Je voelt aan de atmosfeer en de uitstraling dat ze heel donker zijn. Er zijn genoeg tragedies uit het leven te vertellen die voor buitenstaanders klinken als echte horrorverhalen. Dat is bij mij het belangrijkste thema.

Een van de nummers is getiteld ‘Orphans’, deze bracht het ook tot album titel. Niet echt iets dat positief klinkt.
Er was een hele discussie hoe we dit album gingen noemen. Eigenlijk heeft The Agonist nog nooit een album naar een nummer vernoemd. Dit is de eerste keer. Het was dan ook een heuse zoektocht welke titel we gingen gebruiken. ‘Orphans’ klonk toch wel het meest als een albumtitel. Het is een donker woord omdat je altijd een slecht gevoel hebt bij een wees. Toch zijn er heel wat verhalen van kinderen die ouderloos zijn opgegroeid en het toch wel ver gebracht hebben. Je hoort dus dat het niet altijd kommer en kwel moet zijn maar ook een positieve betekenis kan hebben.

Het is niet enkel de zang die opvalt. Ook muzikaal wordt er erg technisch en snel gespeeld. Dan wordt er overgegaan naar eerder melodieuze partijen. Is het lang zoeken naar de juiste lijnen, stijl en riffs?
Ik ben niet echt betrokken bij het instrumentale schrijven. Ik kom er pas achteraf bij en schrijf mijn teksten aan de hand van de muziek. Af en toe laat ik wel eens mijn mening horen als er iets moet veranderd worden in de structuur of als er een bepaalde riff niet echt past. Noem me dus gerust een extra controlefactor voor de muzikanten. ‘Orphans’ moest klinken als The Agonist. Die combinatie tussen technische, snelle en harde stukken met eerder melodieus werk is altijd al ons sterkste punt geweest. Ook die overgang tussen brutaal geschreeuw en meeslepende zang is iets dat typisch als The Agonist klinkt.

Woon jij nog steeds in de Verenigde Staten of ben je ondertussen al verhuisd naar Canada?
Ik woon nog altijd in de VS. De rest van de band komt uit Montreal. Ik reis voortdurend daar heen. Er kruipt enorm veel tijd in het maken van video’s, nummers opnemen en de voorbereiding voor een toer. Het vreemde is dat ze in dit deel van Canada Frans spreken en dat vormt nog steeds een uitdaging voor mij (lacht).

Op het album ‘Five’ was als bonus de Hozier hit ‘Take Me To Church’ te horen. Nu ontbreekt een cover.
Klopt. Op dit album hebben we niets gedaan als cover. Er is wel sprake dat we dat in de toekomst misschien meer gaan doen. Niet echt als een album maar dan eerder als single. Een bandlid brengt af en toe eens een nummer naar voor en de rest bespreekt dan of we het gaan spelen. Zelf zing ik heel wat covers. Die vind je op mijn persoonlijk YouTube kanaal. Nu ik echter bij The Agonist zit, is dat wel wat minder geworden. Maar ik vind het nog steeds leuk. Dat is dan wel de Vicky persoonlijk en niet The Agonist. Als we met de band een cover doen, komt er heel wat meer bij kijken dan juist maar een nummer na te spelen. Het moet echt wel passen bij de band en volgens The Agonist stijl gebracht worden.

Jullie stonden voorheen onder contract bij Napalm Records. ‘Orphans’ werd echter uitgebracht bij het Duitse Rodeostar Records. Waarom deze verandering?
Rodeostar is een sub label van Napalm. Om eerlijk te zijn, ik was niet echt betrokken bij de keuze van een ander label. Er waren heel wat problemen om dit album uit te brengen. De plaat in zijn geheel was al een jaar klaar. Dan mag ik zeker zeggen dat we hier spreken over volledig opgenomen, gemixt en gemasterd. Zelfs het artwork was al zolang klaar. We hadden echt problemen om het uitgebracht te krijgen. Het is jammer maar ook in de metal scene is er zoiets als politiek. Sommige mensen zijn jaloers van het succes van een band en doen er alles aan om die te boycotten. Ook The Agonist was het slachtoffer van. We waren zelfs zinnens om het album deze keer in eigen beheer uit te brengen. Maar na zes of zeven maanden, kwam Napalm dan toch met het voorstel om het via Rodeostar te doen. Uiteindelijk is er niet zoveel verschil want hun kanalen van distributie en promotie blijven toch hetzelfde.

Ik heb enkele promotie foto’s van de band en op eentje zit jij op een knie. Je ziet eruit als een echte diva maar toch met een gevaarlijk randje. Hoe zou je het karakter van Vicky beschrijven?
Euh, het is de eerste keer dat iemand me zoiets vraagt. Ik ben maar een gewone persoon hoor. Je maakt echter deel uit van een band. Je moet je kleding aanpassen en lekker wild doen op een podium. Maar dat maakt deel uit van de show. Na het optreden, gaan we meestal naar de merchandise stand om een praatje te doen met de fans. Dan zie je de Vicky zoals ik echt ben. Eerder een verlegen type. Er is dus mijn publieke kant en mijn private die je niet altijd opmerkt.

Je bent ook de enige vrouw in een band van vijf. Geeft dat soms problemen als je wekenlang op toer zijn? Mannen onder elkaar en goede manieren gaan niet altijd hand in hand.
Ik weet wel wat je bedoelt maar dat is niet zo moeilijk hoor. Er zijn altijd verschillende persoonlijkheden. Het heerst wat dat stereotiepe dat vrouwen properder en verlegen zijn en meer als diva’s willen behandeld worden. Vergeet dat maar. Mannen zijn soms ook wel zo hoor. De moeilijkheid is niet om als vrouw of man behandeld te worden maar als vijf en soms meer als je de crew erbij rekent. Dat zijn heel wat verschillende persoonlijkheden samen. Je moet met elkaar kunnen omgaan. Je kan al eens een slechte dag hebben en eerder slecht gezind zijn, maar je moet samenleven met anderen en de balans kunnen houden om de anderen niet aan te steken of boos te maken. Bij ons lukt dat allemaal wel vrij aardig.

The Agonist werd opgericht in 2007 met ‘Alissa White-Gluz’ als zangeres. Ze nam de beslissing om de band te verlaten en verder te doen met Arch Enemy. Een band die de laatste jaren heel succesvol werd. Is de rest van de band niet bang dat je hetzelfde doet en kiest voor een meer commerciële band?
Dat kan ik niet echt zeggen. Er is daar nog nooit over gespreken tegen mij. Maar wat is de kans dat zoiets lukt? De meeste succesvolle bands hebben hun vaste zanger of zangeres en normaal blijft die er wel. Dat kans dat er zo ooit een vacature vrijkomt is heel klein. Toevallig gebeurde dat nu wel bij The Agonist en werd ik gevraagd. Er zijn niet zoveel bands die zo bekend zijn en dan nog eens een vrouwelijke zanger zoeken. In mijn geval is er een groot respect en vertrouwen. Ik zou nooit achter hun rug de beslissing nemen om te veranderen maar alles eerste goed bespreken. We zijn een band waar niet een persoon telt maar waar het geheel op de eerste plaats komt.

Wat zal de nabije toekomst brengen voor The Agonist? Zijn er datums en plaatsen van shows gekend?
Natuurlijk. Hier in Quebec, Ontario en de releaseshow in Montreal zijn al gekend. In de herfst komt er nog een toer maar die is nog in bespreking. Maar we hopen om in 2020 en 2021 te spelen in plaatsen als Japan, de Verenigde Staten, Zuid-Amerika en natuurlijk Europa. Met dit album willen we echt wel de wereld rondreizen.

Bedankt voor je tijd. Als je nog een laatste boodschap als afscheid hebt voor onze lezers, ga je gang.
Wel, als je niet weet wie The Agonist is, luister dan maar eens naar ons nieuwste album. En voor al wie ons al kent en volgt, bedankt vanuit het diepste van mijn hart voor de jarenlange steun.