Na de lange toer in 2017 – 2018 zat Svart Crown wat in een zwart gat. Wat is er juist gebeurd?
Het is een beetje zoals wat in koppels en familie gebeurd. Soms gaat het goed en is iedereen gelukkig. Maar als er zich dan bepaalde zaken gaan voordoen, merk je het verschil. Een paar leden waren niet echt gelukkig met de gang van zaken en verlieten de band. Het was vooral artistiek dat de meningen anders liepen. Ik schreef samen met de nieuwe drummer alle muziek. Toen ik er wat dieper op inging, waren de twee anderen niet super enthousiast. Dus in plaats van iets gedwongen te doen, mee op toer te gaan en dan terug in ruzie uit te barsten, heb ik de hele band samengeroepen voor een gesprek. Het resultaat was dat het merendeel de band verliet in plaats van het na een toer te doen.

Dus tijdens het schrijven was er enkel jij en drummer Nicolas ‘Ranko’ Muller. Die verliet de band in 2014 en is nu helemaal terug.
Zo gaat het al sinds het begin van Svart Crown. Ik ben de oprichter en eigenlijk de drijvende kracht. Ik ben het dus al wat gewoon maar in 2018 verlieten maar liefst drie leden de band dus de verandering was nogal intens. Net als Nicolas kwam ook ex bassist Clément Flandrois terug. Beiden hebben de band verlaten in 2014. De reden was dat het niet te combineren viel met hun leven. We gingen wel op toer maar die bracht geen geld in het laatje. Toeren, zonder geld terugkomen en dan terug je reguliere leven opnemen was heel zwaar. Beiden besloten dan de band te verlaten. Nu loopt alles echter goed. Iedereen zit in een periode dat het leven een pak stabieler is. Nicolas woont niet zover van bij mij en we zijn al heel lang bevriend. Toen ik zonder bandleden viel, deed hij het voorstel om op het nieuwe album de drums in te spelen. Hij besloot dan maar direct om te blijven.

Dus toen Clément en bassist Julien Negro erbij kwamen, was Svart Crown volledig. Kan je momenteel spreken van een stabiele bezetting?
Ik hoop het wel. Er is duidelijk afgesproken om alles open te laten gebeuren. Soms is dat niet zo helder en dan krijg je allerlei misverstanden. Wie schrijft de muziek? Wie durft zeggen als het niet zo goed is? Dan komen er allerlei frustraties en dan wil je geen moeite meer doen om op toer te gaan. Dus werden er al van bij aanvang duidelijke afspraken gemaakt. Iedereen weet wat te verwachten en ik ook. Tot zover loopt alles heel erg goed. De communicatie verloopt vlot en het gaat erg professioneel. Ook op artistiek gebied staan alle neuzen in dezelfde richting.

Het album vangt aan met de speech van de Amerikaanse sekteleider Jim Jones, juist voor hij en zijn volgelingen massaal zelfmoord pleegden. Hoe kwam je met dat concept?
Die speech is het startpunt. Ik wilde iets supergek doen dat die waanzin van de mensheid liet horen maar vond niet direct iets. Dan kwam Julien Negro met de speech. Ik zocht het verhaal erachter op en het was direct een match.

Als je het album vergelijkt met de voorgangers, wordt er duidelijk een andere weg opgegaan. Was dat een natuurlijke evolutie?
Ja hoor. Ik hou nog steeds van ons voorgaande werk. Maar ik hoor er nu ook heel wat fouten in en wilde daarom heel wat veranderen. De nummers moesten korter en directer zijn, vooral in het schrijven, maar wel met de nodige efficiëntie erin. Automatisch kwamen den structuur en melodie meer naar voor. Er was ook meer plaats om alles goed te laten vallen zoals werken met verschillende tempo’s en drumpatronen. Niet alleen maar focussen op snelheid, gekheid en brutaliteit. Vandaar dat het album een pak diverser en opener klinkt.

En natuurlijk een grote proficiat voor jou. Je leerde echt zingen en het klinkt heel goed. Hoe heb je je heldere zangstem ontdekt?
(lacht). Ik hou wel van dat cleane aspect. Ik probeer het al een paar jaar. Ik heb al lang die melodieën in mijn hoofd maar kreeg ze er niet uit. Ik had nooit gedacht dat het zou kunnen. Mijn eerste pogingen waren niet veel soeps. Ik heb dan zanglessen gevolgd en de zang werd nog eens apart opgenomen. Maar eigenlijk zijn de cleane zangpartijen de verdienste van de drie andere leden. Vooral Nicolas heeft er een groot deel van gedaan. Met als resultaat dat iedereen de nodige lijnen ingezongen heeft.

In de bijgeleverde biografie is te lezen dat je je ego ook opzij gezet hebt. Was dat dan zo groot?
Ik denk dat ik een ego heb om Svart Crown te doen. Iedereen in een band heeft dat. Je wil dat ene project doen en erin groeien. Een ego hoeft niet persé negatief te zijn. Je wil iets doen en je hebt al die mensen rond jou die hun mening erover geven. En eigenlijk geeft dat wel wat vertrouwen. Je bent niet altijd zeker of het wel goed klinkt. Dus heb je het vertrouwen nodig van je partners. Ook inzake de zangpartijen wilde ik een nieuwe richting inslaan. Ik was in het begin wat verlegen om het te laten horen. Maar de huidige bezetting is erg breeddenkend en we spraken er veel over. Ik heb dan maar de beslissing genomen om het alles terug alleen te doen maar ook de rest te laten meeschrijven en beslissen.

Met de twee nummers ‘Blessed Be The Fools’ en ‘Down To Nowhere’ is de band toch wel uit hun death metal comfort zone getreden. Ben je nieuwsgierig naar de reactie van de fans?
Om eerlijk te zijn, ik weet het niet. Toen we ‘Down To Nowhere’ schreven, klonk het duidelijk anders als ons voorgaande werk. Ondanks het nieuwe geluid, blijft het gevoel en de ziel van Svart Crown behouden. Om eerlijk te zijn waren er enkele problemen met de vorige bezetting. Niet iedereen was er gek van. Maar ik zette mijn zin door en het moest op het album staan. Wat de fans ervan vinden, trek ik me niet aan. Maar ik kan nu al zien dat sommige fans wel eens iets anders willen horen als steeds maar datzelfde black en evil gedoe. We zijn daarin altijd al heel open geweest. Misschien dat sommige fans wel wat teleurgesteld kunnen zijn.

Afsluiten doen jullie met ‘Livin With The Enemy’. Het bevat heel wat etnische en zelfs postmetal.
Die etnische elementen werden ook al gebruikt op ‘Profane’. Dat Tibetaans en sjamaan gedoe en zelfs keelzang. En op ‘Abreaction’ hoor je die Afrikaanse voodoo zaken. ‘Living With The Enemy’ zat nog voor het schrijven al in mijn hoofd. Noem het maar een introspectieve bui. Ik zat alleen en begon met componeren op mijn gitaar. Toen ik de melodie maakte, bevond ik me zelf wat buiten de wereld. Het nummer miste nog iets en toen voegde ik er die keelzang aan toe. De combinatie met de gitaar is heel goed. Het is een flash van inspiratie en meditieve toestand.

Wat is het verhaal van de albumtitel ‘Wolves Among The Ashes’?
Het is een stukje van de tekst uit ‘Thermageddon’. Het is ook een van de strafste zinnen op het album. We waren op zoek naar een albumtitel. Gewoonlijk zijn die heel kort. Nu iets langer. Maar in die zin is ook alles samengevat. In Frankrijk zeggen we ‘l’Homme est un loup pour l’homme’. De man is een wolf voor de man.

Enkele jaren terug zag ik Svart Crown spelen als support voor Rotting Christ. De rauwe energie van de band, is me altijd bijgebleven. Spelen jullie elke show zo energiek?
Was jij in de Biebob in Antwerpen? Ik kan me die zaal nog goed herinneren. Live proberen we telkens alles te geven. Dat is nu eenmaal een absolute noodzaak als je in het voorprogramma speelt. Mensen komen vooral voor de headliner. Dus moet je heel energiek spelen zodat iedereen je blijft onthouden.

Die toer was erg intens voor de band met als gevolg dat een groot deel van de bezetting de band verliet. Na een nieuw album volgt een nieuwe toer. Ben je niet bang dat nu hetzelfde gaat gebeuren?
Niet echt. We hebben nu een heel sterke bezetting. Ik kan niet wachten om terug op toer te gaan. Die Rotting Christ toer was een heel goede zet om de aandacht op ons te vestigen. Bijna elke show was uitverkocht en telkens met een waanzinnig publiek, maar we hadden toen niet de goede bezetting. Nu is ze veel beter. Elk optreden zal dus nog straffer klinken.

Is Svart Crown ondertussen een voltijdse job voor jou?
Jammer genoeg niet. Er zijn niet genoeg bronnen om van te leven. We hebben er wel wat inkomsten van maar die zijn niet genoeg. Er moet daarnaast ook nog gewerkt worden. Dat maakt het soms nogal ingewikkeld. Als je veel op toer gaat, is een normale job onmogelijk. Gelukkig werken we allemaal wel ergens in de muziek of evenementen branche. Met een goede planning lukt het wel.

Bedankt voor je tijd. En nog veel succes.
Bedankt voor de steun. Ik hoop dat je het album goed vond en niet te teleurgesteld achter blijft. Het is zo dat iedereen groeit en niet hetzelfde kan blijven spelen als twintig jaar geleden. Binnenkort volgt een toer maar daarbij spelen we enkel in het Franstalig gedeelte van België. We blijven echter shows psten en hopelijk komen we nog eens bij jullie in de buurt. Na elk show zijn we wel in de buurt van de merchandise stand te vinden. Kom gerust eens hallo zeggen.