Nile
Karl Sanders: “Wees voorzichtig met wie je in het midden laat staan!”
De Amerikaanse death metal band Nile staat op het punt hun negende studio album ‘Vile Nilotic Rites’ uit te brengen. Met een nieuwe line-up heeft opperhoofd Karl Sanders zijn band nieuw leven ingeblazen en klinkt de band nog meer vastberaden om de wereld te gaan veroveren. Een maand voor de release datum spreken we met een goedgeluimde Karl Sanders kort voor zijn optreden in het kader van de Vile Desolate Sands tour in de Cacaofabriek in Helmond.
Dennis van ‘t Hoofd Ι 29 september 2019
Hoi Karl, jullie zijn momenteel vier weken op tour door Europa samen met Hate Eternal, Vitriol en Omophagia. Hoe loopt de tour tot nu toe?
We mogen niet klagen. Hate Eternal kennen we natuurlijk al heel lang, zeker wel twintig jaar, dus het voelt alsof we samen met vrienden op pad te zijn. Dat is echt gaaf, we houden van hun muziek en kunnen het uitstekend met Rutan en co vinden. Vitriol is een gave nieuwe band die pure death metal speelt. Je zou het bijna niet meer verwachten dat iemand van die generatie zo toegewijd kan zijn aan de filosofie en idealen van death metal, maar deze gasten hebben het in zich. Toen het management vroeg of Vitriol mee op tour mocht hoefden we geen moment te twijfelen.
Het nieuwe, negende studio album ‘Vile Nilotic Rites’ wordt pas op 1 november uitgebracht. Toch zijn jullie al druk aan het touren en het album aan het promoten. Was het een bewuste keuze om reeds twee maanden voor de release datum op tour te gaan?
Nee, de tour werd een jaar geleden al geboekt en afgelopen juni hebben we Nuclear Blast het album gegeven, maar ze gaven ons uiteindelijk een release datum in november. We dreigden hierdoor wel in een ietwat vervelende situatie terecht te komen. We hebben toch besloten alvast op tour te gaan, nummers van het nieuwe album te gaan spelen en vol in te zetten op de promotie van ‘Vile Nilotic Rites’. Wanneer het album dan uitkomt, dan weten de fans tenminste dat er een nieuw Nile album is. Tot nu toe blijkt het te werken, de fans reageren zeer positief op het nieuwe materiaal in de setlist, dus we zijn tevreden.
Het viel me inderdaad op dat jullie drie nieuwe nummers in de setlist hebben zitten. Waarom hebben jullie specifiek voor ‘Snake Pit Mating Frenzy’, ‘Long Shadows of Dread’ en het titelnummer ‘Vile Nilotic Rites’ gekozen?
Dit zijn de meest catchy nummers van de plaat, nummers die je eenvoudig zult waarderen ook wanneer je het materiaal nog nooit eerder hebt gehoord. Andere nummers zijn langer, epischer en nog wel een tikkeltje harder, maar aangezien we deze nummers spelen voor een publiek dat deze tracks nog nooit eerder gehoord heeft, kozen we dus voor de wat toegankelijkere nummers. Dit zijn niet per definitie de beste nummers van het album, want alle nummers zijn verschillend en hebben verschillende sterke punten, maar dit zijn wel de nummers die live denk ik het beste werken.
De afgelopen twintig jaar hebben we jullie bijna vijftig keer op de Nederlandse podia mogen verwelkomen. Waarom blijven jullie terugkomen en wat is je beste herinnering aan Nederland?
Ik hou echt van Nederland, jullie hebben de mooiste clubs en podia en een gezonde metal cultuur. Wat betreft de metal fans in Nederland, denk ik dat het één grote familie is van elkaar. Nederland is een van de progressiefste en meest attente samenlevingen in de wereld. In Duitsland zou ik ook goed kunnen leven, maar ik denk dat Nederland toch iets vooruitstrevender is. Eén van de fijnste herinneringen is het Dynamo Open Air festival in 1999. Dat was de eerste keer dat we voor een groot publiek speelden. Er stonden die dag tussen de twaalf- en veertienduizend metalheads in de tent en ik herinner mij dat wij het podium opgingen en al die mensen naar ons stonden te kijken, wachtend tot wij iets zouden gaan doen. Dat werkte in eerste instantie zeer bedrukkend en ik kon bijna geen adem meer halen, maar toen we éénmaal aan onze show begonnen explodeerde het publiek en was er een enorme metal energie te bespeuren. Dat was een machtig gevoel en ik begreep in één keer waarom mensen zo graag op festivals spelen.
Twee jaar geleden verliet frontman Dallas Toler-Wade na twintig jaar dienst de band. Zijn plek als gitarist / zanger werd behoorlijk snel ingenomen door Brian Kingsland (Enthean). Hoe kwam Brian bij jullie in beeld?
Onze bassist Brad Parris zei eigenlijk meteen ‘maak je geen zorgen, ik weet nog wel iemand’. We hebben audities gehouden, aangezien veel death metal muzikanten de muziek wel kunnen spelen en veel van die gasten ook kunnen zingen, maar om de nummers te spelen en tegelijkertijd te zingen, dat is niet zo makkelijk. Bij de meeste death metal bands zitten de woorden op de gitaar riffs, maar bij Nile is het zo dat de zang en gitaarpartijen niet per definitie hetzelfde doen en vaak tegendraads zijn, dus je moet echt opletten. Maar goed, uiteindelijk bleek Brian Kingsland het beste te passen bij Nile. En hij woont ook nog eens redelijk dichtbij, dus dat maakt het voor ons sowieso een stuk makkelijker. Ik was namelijk al bang dat we iemand zouden moeten gaan importeren, daar had ik niet zo veel trek in.
Drummer George Kollias zit inmiddels ook al weer vijftien jaar bij de band. Maar hij komt uit Griekenland, hoe zijn jullie destijds dan met hem in contact gekomen?
Derek Roddy, die op ‘Black Seeds of Vengeance’ drumde, wees ons op George Kollias, dus we vroegen hem ons een aantal video’s te sturen. We hebben ook toen nog een aantal andere drummers uitgeprobeerd, maar George was gewoonweg de beste.
Het viel me op dat bassist Brad Parris nu de centrale plek op het podium heeft overgenomen van Toler-Wade en dat de beide gitaristen, jijzelf en Brian Kingsland links en rechts van hem staan. Was dit een bewuste keuze?
Daar hangt wel een verhaal aan vast ja, die ik voorzichtig zal proberen uit te leggen zonder al te veel drama; Toen we de band in 1993 begonnen hadden we een gitarist links en een gitarist rechts en een bassist in het midden. Het leven was goed en iedereen was tevreden. Maar mensen zijn nou eenmaal geen perfecte wezens. Eén van de grootste fouten die een mens kan maken is denken dat hij of zij goddelijk is, zoals bijvoorbeeld een Alexander de Grote of Adolf Hitler. Dit fenomeen zie je ook regelmatig gebeuren bij mensen die in het midden van de band staan. Dat is namelijk de plaats waar het publiek het meeste naar kijkt. De persoon die in het midden staat, staat op een kwetsbare plaats en loopt het risico om besmet te raken met wat wij ook wel de ‘lead-singer disease’ noemen. Het kan de aardigste persoon overkomen. Als er hier één les uit te trekken valt dan is het wel: wees voorzichtig met wie je in het midden laat staan. Het zou zo maar kunnen gebeuren dat vrienden kunnen veranderen in klootzakken die je niet meer herkent. De reden dat wij Brad in het midden hebben gezet is dat hij een ontzettende aardige gast is waarvan ik in geen miljoen jaar zou kunnen voorstellen dat hij in een Adolf Hitler zou veranderen. Dat gaat zeker niet gebeuren, maar mocht het wel gebeuren, dan eet ik mijn sokken op!
Er is dus heel wat veranderd bij Nile sinds het vorige album ‘What Should Not Be Unearthed’ uit 2015. Een nieuwe bassist, een nieuwe gitarist en de terugkeer van de triple vocal attack. Hoe voelt het om met een vernieuwde line-up verder te gaan?
Het voelt aan als een wedergeboorte, een tweede kans voor Nile en we zitten vol nieuwe energie. We zijn zeer tevreden met de sterke line-up die we nu hebben en de goede stemming in de band. Voor het eerst sinds het debuutalbum ‘Amongst the Catacombs of Nephren-Ka’ uit 1998 werken we weer samen als een team. Iedereen draagt zijn steentje bij aan het succes van Nile. Natuurlijk ben ik nog steeds degene die het meeste materiaal schrijft voor Nile, dat was altijd al zo en zal ook wel zo blijven. Maar samenwerken in een team, daar zitten zeer zeker veel voordelen aan, zeker als je de juiste mensen bij elkaar hebt.
Je hebt het dan over teamwork, maar jullie drummer George Kollias woont nog steeds in Griekenland en neemt zijn drumtracks ook in Griekenland op. Maar de andere drie wonen in South Carolina, hoe werkt dat dan voor jullie?
In het tijdperk van het internet gaat dat allemaal heel makkelijk. Natuurlijk laten we hem invliegen wanneer we nieuwe nummers schrijven of wanneer we moeten oefenen voor een aanstaande tour. Maar meestal neemt hij zijn drumpartijen op in de opnamestudio in Griekenland en stuurt deze dan door naar ons. Wij nemen dan de gitaren, bas en zang op en sturen deze terug naar George. En in onze oefenruimte in South Carolina hebben we een muur van speakers staan voor alleen de drums, dus wanneer we gaan oefenen spelen we de drumtracks gewoon af. Die muur van speakers staat overigens achter ons en wij kijken dan de andere kant op, dan is het alsof onze drummer gewoon achter ons zit te spelen. Dit is ook een betere manier van spelen, want wanneer de drummer in dezelfde ruimte aanwezig is zie je hem spelen en ben je geneigd hem te volgen. Wanneer je alleen een opname hebt, moet je pas echt zelf gaan opletten, hierdoor dwing je jezelf om scherper te worden. Voor ons werkt dit perfect, wij zijn als band een strakke eenheid geworden.
Hoe schrijven jullie nieuwe nummers, gaan jullie dan nog ouderwets naar de oefenruimte om ideeën uit te wisselen?
Zoals ik werk, ik schrijf de gitaarpartijen en soms ook nog wel de drums met een drumcomputer, waarmee ik dan de basis leg voor George, die er dan mee kan doen wat hij wil. Een drumcomputer kan natuurlijk nooit hetzelfde als wat George kan. Hij past de drumpartijen dan aan en stuurt het geheel weer terug naar ons. Soms gaan de nummers op en neer, er was er zelfs ééntje, daar hadden we op een gegeven moment wel zeven versies van. Zeven versies tot we tevreden waren…
Wat betreft de nummers op ‘Vile Nilotic Rites’, daar hebben we allemaal aan gewerkt, George schreef alle drumpartijen en onze nieuwe gitarist Brian Kingsland schreef vier nummers voor de nieuwe plaat. Hij deed zijn huiswerk voordat hij bij de band kwam, leerde alle nummers, keek al onze live video’s, niet alleen recente video’s maar ook vanaf het begin in 1998, die zijn namelijk allemaal terug te vinden op YouTube. Brian heeft zijn huiswerk gedaan om een bijdrage te kunnen leveren aan de band.
‘Vile Nilotic Rites’, net als het vorige album ‘What Should Not Be Unearthed’ werd opgenomen in jouw eigen thuisstudio Serpent Headed Studios, tot ongenoegen van je buurman. Op jullie Facebook pagina zag ik een post voorbijkomen van een lek gestoken band? Wat is er gebeurd?
Ja! De klootzak! Het zit namelijk zo, waar ik woon, dat is een doodlopende straat. Het is een straat die uitkomt op een rond plein waaraan de huizen staan. Bij het huis naast mij is er straat voor het huis. Maar waar ik woon, is geen straat voor de deur. Er is maar beperkte parkeergelegenheid op mijn oprit. Gedurende de opnames van het album, die een jaar bestreken, was het natuurlijk een komen en gaan van gasten bij mij, die hun auto’s dus ook voor het huis van mijn buurman parkeerden. Op een dag was hij het zo zat dat hij ’s avonds toen ik gewoon thuis was, een band lek stak. Maar wanneer je zo’n grote band gevuld met lucht lek steekt, geeft dat best een knal. Ik hoorde die knal en ik wist dat hij het was, maar ik kan het niet bewijzen want ik heb het niet gezien en ik had ook geen camera beelden. Maar nu heb ik wel een camera! Ik heb geen wraak genomen want dat leidt uiteindelijk ook tot niets en ik heb geen zin in politie aan mijn deur. Als het dan maar bij deze ene band blijft dan kan ik er nog mee leven, dus ik heb de band vervangen. Maar vergeten zal ik het niet, de klootzak!
Jullie werkten een heel jaar lang aan de productie van het album, wat toch wel een behoorlijke tijd was. Was het een makkelijk opname proces, en hadden jullie bijvoorbeeld veel discussies onderling over hoe de nummers te klinken hadden?
We hadden niet echt heftige discussies. Brian en Brad trekken gelukkig wel hun mond open wanneer ze een gedachte of een idee hebben. We maakten hier zelfs grapjes over in de studio wanneer Brian weer aankwam met ‘ik heb een idee, ik heb een idee’. Nadat hij dan weer iets opgenomen had kreeg hij gelijk weer een nieuw idee. Ik vind het wel fijn dat de jongens meedenken en een bijdrage leveren, want tenzij je Prince heet, is het beter wanneer niet enkel één iemand alles maakt.
Schreef je de instrumentalen en de Egyptisch klinkende samples allemaal zelf? En klopt het dat ik een Lord of the Rings theme hoorde in ‘Seven Horns of War’?
Jazeker is dat Lord of the Rings, natuurlijk is dat Lord of the Rings. Toen ik die muziek hoorde probeerde ik mij voor te stellen hoe het zou klinken wanneer Krisiun dat stuk zou spelen en ik vond het geweldig, dus heb ik het gebruikt. Maar! Waar je wel aan voorbij gaat is dat het begin van dit nummer de soundtrack van de film Godzilla uit 1954 bevat! Als je die film ooit gezien hebt, dan herken je dat dat uit Godzilla komt. Het zijn geen samples overigens, maar door mij bewerkte soundtracks van films, die ik op de piano speel.
In het openingsnummer ‘Long Shadows of Dread’ zing je over een angst die ons waarschuwt voor naderend onheil. Over welk onheil heb je het hier?
Waar het nummer over gaat is dat we met zijn allen weten dat de mens hard op weg is zichzelf uit te roeien. Dat moment zal niet lang meer op zich laten wachten, niet gelijk vandaag, maar binnenkort zijn we aan de beurt. Hoe, dat is nog maar de vraag, dat kan via een nucleaire oorlog, iets biologisch, chemisch of misschien wel door middel van een komeet of wat mij betreft een zombie plaag. Er zijn zoveel verschillende redenen te bedenken waarom we er binnenkort allemaal aan gaan. De mensheid verkloot het steeds voor zich zelf. Soms denk ik wel eens dat we maar een héél klein beetje beter zijn dan apen. De mens mag dan wel intelligent zijn, maar blinkt ook uit in stommiteiten. Dus ja, ik denk dat we over niet al te lange tijd ons eigen uitsterven zullen meemaken. En we voelen dit allemaal al min of meer aankomen, kijk maar hoe veel films er worden uitgebracht over de apocalyps, zombies, nucleaire oorlogen en natuurrampen. Daar gaat het nummer dus over.
Waar komt de albumtitel ‘Vile Nilotic Rites’ vandaan?
Van de HBO serie ‘Rome’, een serie over het oude Rome in de tijd van Julius Caesar en generaal Marcus Antonius. Zij hadden een nieuwslezer die elke dag het nieuws voorlas, voornamelijk over politieke thema’s. De Octavianen wilden ten strijde trekken tegen Marcus Antonius die in Egypte verbleef bij Cleopatra. Marcus Antonius was echter een geliefde generaal bij het gewone volk. Ze bedachten een plan om zoveel mogelijk slechte dingen over Antonius te zeggen om het volk te overtuigen dat hij geen Romein meer was. De nieuwslezer stapt op het podium en zegt: ‘He worships dogs and reptiles, he has blackened his eyes with a soot! He dances and plays cymbals in Vile Nilotic Rites!’ Toen ik dat hoorde veerde ik op uit mijn stoel! Als dat geen Nile nummer is dan weet ik ook niet wat het wel is. Als ik dit nummer niet schrijf, dan doet straks iemand anders het, en dat zou belachelijk zijn. Als er iemand dit nummer zou moeten schrijven, dan is het wel Nile.
De laatste paar albums werden telkens door Neil Kernon geproduceerd, maar dit keer gingen jullie naar producer Mark Lewis voor de mix. Vanwaar opeens deze verandering?
We vonden dat het tijd is voor een verandering. We hebben vijf albums met Neil gewerkt en vonden dat het tijd werd om eens wat nieuws te proberen. Daarmee wil ik niks negatiefs over Neil zeggen, want hij is een fantastische kerel. Maar vroeger of later moet je een keer wat nieuws proberen. En ik wilde ook dat dit album anders zou gaan klinken dan de vorigen. Ik wilde dat het fris zou klinken, ik bedoel, we hebben nu een nieuwe spirit in de band en dus wilden we dat het album ook fris zou klinken. Oorspronkelijk wilden we naar Erik Rutan, maar op hetzelfde moment viel hij in bij Cannibal Corpse voor Pat O‘Brien, dus dat plan kon voorlopig de prullenbak in. Ik vroeg Mark Lewis die ik kende van zijn werk met Cannibal Corpse en een paar andere releases en het bleek een prettige samenwerking te zijn. Het nieuwe album klinkt fantastisch, persoonlijk vind ik dit de beste productie die we ooit op een Nile album hebben gehad. Het geheel klinkt retezwaar, alle instrumenten zijn goed hoorbaar en ik hoor zelfs basgitaar op dit album, wat ook voor het eerst is.
Willen jullie voor het volgende album dan nog steeds met Erik Rutan werken?
Nog geen idee, maar we hebben nog even de tijd om daar over na te denken. Ik had het er toevallig met George over vandaag en hij vroeg me te wachten met het plannen van een volgende album tot ‘Vile Nilotic Rites’ uit is haha.
Vorig jaar januari bezocht je voor de aller eerste keer Egypte om samen met Nader Sadek, Derek Roddy en (Perversion’s) Mahmud Gecekusu te werken aan een death metal project. Aangezien je in een band met de naam Nile speelt die zwaar beïnvloed is door de Egyptische en Middel-Oosterse cultuur is het wel opmerkelijk dat je 55 jaar nodig hebt gehad om het land te bezoeken waarover je de afgelopen 26 jaar hebt gezongen. Hoe was die ervaring?
Ehm, ik ben 56…
Ja, maar vorig jaar toen je naar Egypte reisde, was je 55…
Ha, ja je hebt gelijk, scherp! Het was een fantastische ervaring om het eens met eigen ogen te aanschouwen. Er over lezen en er documentaires over bekijken is natuurlijk heel iets anders dan er heen gaan en in het echt te bekijken. Ik bezocht Cairo, heel veel tempels en museums. Wanneer je het in het echt ziet is het allemaal nog grootser dan wat je altijd in je hoofd had zitten. Een aantal nummers op het nieuwe album zijn ook geïnspireerd door deze reis.
Was het wel veilig om naar dit Arabische land te reizen als Amerikaanse toerist?
We waren behoorlijk veilig. We verbleven in het Sheraton Hotel en hun beveiliging is nog strenger dan op de luchthaven. Het hotel was in ieder geval veilig. Maar er was wel een moment waar ik me niet zo prettig voelde. Toen ik na de opnames terug wilde bestelde Nader een taxi voor me en betaalde de chauffeur alvast voor de rit, meer nog dan de normale prijs. Ik had mijn gitaar mee, mijn computer, mijn rack, en een tas met kabels, ik had dus best wel wat spullen mee. Dus ik zit in die taxi, en die klootzak van een chauffeur rijd door allemaal smalle steegjes en ghettos en ik zag eigenlijk alleen nog maar arme mensen op straat. Ik ben al in heel veel steden geweest op deze aarde, maar dit was echt best wel eng. We reden ergens en ik had geen idee waar we waren, maar ik zag in de verste verte geen blanke meer. Ik was dus totaal uit mijn element. Alhoewel deze kerel al betaald was, hield hij de auto aan en zei tegen me dat ik moest betalen of uit de taxi moest. Ik zei tegen hem dat hij al betaald was en verder moest rijden, maar hij bleef volhouden dat ik er uit moest. Maar met al mijn gear was dat helemaal geen goed idee, ik was denk ik niet ver gekomen, ik zou waarschijnlijk binnen de kortste keren worden beroofd. Ik zei dat ik geld had in het hotel en zou betalen als we daar aan zouden komen. Na heel veel discussie en gefoeter kreeg ik hem toch zo ver dat hij ging rijden. Het leek wel een slechte B-film. In mijn achterhoofd wist ik wel dat ik bij het hotel geholpen zou worden, ze kenden mij daar inmiddels goed, want ik verbleef er twee weken lang. En iedere keer wanneer ik uit de auto kwam bij het hotel betaalde ik die gasten 10 pond, wat voor mij een dollar is, maar voor hun een fooi was die hoger was dan wat ze op een dag normaal zouden verdienen. Toen we bij het hotel aankwamen schakelde ik dus meteen hulp in die de taxi chauffeur weg wisten te jagen, maar ik kneep hem daar wel even! Mijn zevensnarige custom made Dean gitaar representeert alleen al een waarde van boven de 5000 dollar
En hoe is het uiteindelijk afgelopen met het project met Nader Sadek? Wordt dit nog uitgebracht?
Geen idee eigenlijk, maar ik hoop wel snel. Toevallig stuurde Nader onlangs een master copy van het materiaal om uit te checken. We namen één nummer op wat er uiteindelijk twee geworden zijn.
Jij bent nu 56, hoe lang denk je dat je met Nile nog deze extreme death metal kunt spelen op dit niveau?
Dat is een goede, legitieme vraag. Een vraag die we ons ook stellen, ik had het er onlangs nog over met George. Hoe ver kunnen we Nile nog nemen voordat het spelen van extreme metal zijn tol gaat eisen. Het spelen van brute en extreme metal gaat je niet in de koude kleren zitten, het is af en toe echt een aanslag op je lichaam. Ik bedoel maar, je ziet bijna geen oude drummers die net zo intensief drummen als Kollias, toch? Het is behoorlijk veeleisend. En ik heb ook mijn problemen gehad met de pezen in mijn hand. Hoe lang hou ik het nog vol om deze extreme vorm van metal te spelen? Geen idee. Maar we gaan door tot het te pijnlijk wordt om te spelen. Op dit moment zijn we sterker dan ooit, met een nieuwe line-up en een fantastische nieuw plaat. We hebben er ontzettend veel plezier in, dus waarom zouden we stoppen?
Hoe weet een extreme metal band als Nile te overleven in een tijd waarin de CD verkopen op een historisch laag punt liggen?
Dat is eigenlijk relatief simpel, we moeten het hebben van de fans. We moeten gaan toeren, onze muziek live spelen en onze merchandise verkopen. Maar de meeste van ons hebben ook nog andere bronnen van inkomsten. George geeft bijvoorbeeld drumlessen, hij heeft zijn instructie video’s en geeft daarnaast drumclinics. We zouden niet alleen van de band kunnen leven, ik heb bijvoorbeeld ook nog mijn solo albums. Maar bovenal zijn wij afhankelijk van de fans die naar onze shows komen, een kaartje en een t-shirt kopen.
Wat kunnen we van Nile verwachten in 2020?
We gaan een tour doen in Japan en Australië en in de lente hebben we dan even vrij, maar in de zomer gaan we zo veel mogelijk festivals doen als mogelijk. En dan ik de herfst doen we nog een ronde Europa en Amerika. Het gaat dus een hele drukke zomer en herfst worden voor ons, en daarna gaan we weer aan het volgende album werken, waar we nog wel tot diep in 2021 zoet mee zullen zijn. Maar deze tour die we nu doen is maar vier weken en er zijn heel veel landen waar we niet geweest zijn zoals Spanje, Portugal, Zweden, Noorwegen, Denemarken, Finland, Servië, Kroatië. We zijn maar in een paar landen geweest dit keer, dus er is nog een hoop werk te doen voor ons!
Check de onderstaande socials voor meer informatie over deze band.