Ook al had ik Inter Arma nog maar één of twee keer live gezien, de ‘New Heaven’ set die voor Roadburn was aangekondigd wilde ik hoe dan ook aanschouwen. Gewoon omdat ik me de band als bijzonder goed herinnerde en omdat dit één van de hardere optredens van het festival leek te gaan worden. Ik hou van de richting waar Roadburn op aan het gaan is en ik ben blij dat een zware band als Inter Arma nog gewoon “dagelijkse kost” is. Het optreden zou geen teleurstelling worden, want terwijl de band opkwam en zanger Paparo een Morbid Angel shirt droeg, ‘Altars of Madness’, begon de muziek en stond ik middenin een Morbid-aangestuurde storm van gitaren, drums en bas en: matchende vocals! Dit hele beeld gaf zo’n enorme spasmodermie dat ik genageld aan de grond stond, met een bijzonder fijn gevoel, luisterend en kijkend naar een band die totaal wist wat ze aan het doen was.

‘New Heaven’ is een bijzonder harde (extreme) track die naast heel duidelijke death metal een groot aantal dissonante passages laat horen die we tot nog toe niet gewend zijn van deze band, maar je bij de keel vatten alsof ze al meer dan eeuwen rondsluimeren in je onderbewustzijn en nu naar buiten komen. Met een bijna Gorguts-achtige precisie wordt de ene na de andere technische formule (fataal voor het vlees) van death riffs en kriebelige solostukjes op de luisteraar afgevuurd. Na de laatste noot van deze album opener volgt een lawine aan ongelofelijke riffs, loopjes en melodieën, wat een gelaagd geheel oplevert. Hierin worden de drums en de basgitaar ook voldoende ruimte gegeven om uit te blinken. Niet in gezapige solo’s, maar juist als onderdeel van het ingewikkeld klinkende geheel. Ingewikkeld, maar zeer goed verteerbaar. Het instrumentale ‘Endless Grey’ is dan een oceaan van rust met echt betoverende dubbele gitaren die de huid zo strak trekken met kippenvel dat ik even bang werd dat het van mijn ledematen af zou scheuren. ‘Gardens in the Dark’ volgt dan en laat een rustigere maar harde, duistere track horen waar Paparo met heldere stem een onheilspellend schilderij bij elkaar schetst. Hoe langer je er naar kijkt, hoe verder het nummer strekt, hoe meer de spanning opbouwt en hoe donkerder de kleuren worden. Wederom een (zwarte) parel op de kroon die ‘New Heaven’ heet.

Ik beschrijf een album nooit graag track by track, maar deze plaat maakt het moeilijk dat niet te doen. Elk nummer is een op zichzelf staande entiteit, die eigenlijk elk een eigen alinea verdient zodat de dieptes en complexiteit genoeg kunnen worden uitgelicht om enigszins duidelijk te maken waar dit over gaat. De beste manier om daar inzicht in te krijgen is echter door deze schijf zelf te beluisteren. Het boze, soms gefrustreerde ‘The Children the Bombs Overlooked’, waarin spanning wordt opgebouwd als een zinderend luchtalarm en de drums zo gewelddadig worden dat ze net de bombardementen nabootsen die in dit nummer verafschuwd worden. Het dreunende, verloren ‘Concrete Cliffs’ dat naast de impact van een betonnen moker in je gezicht toch hier en daar lichte glimpen van hoop laat doorschemeren met scherpe, huilende gitaren.

Paparo is heer en meester van wat hij doet en laat dit horen in de meer extreme, holle, droge, harde zanglijnen (waarin echt elke uithaal de ziel bereikt en de maag ineen doet krimpen). Maar ook in de cleane momenten, die, ook al zijn de grunts en krijsen ook fenomenaal in schoonheid, de emoties van de luisteraar flink doen aanwakkeren. Dit is een zanger die zijn vaardigheden meer ontwikkelt met elk nieuw album en die elk juist akkoord van de geest weet te raken. Ondersteund door…of eigenlijk meer één met de instrumenten die de rest van de band bespeelt, is het totaalplaatje er één van keiharde, alles ineenslaande macht en fragiele, onweerstaanbare schoonheid.

En net zoals tijdens de live performance van ‘Forest Service Road Blues’, krijg ik tijdens de albumversie tranen in mijn ogen. Dit is zo mooi, vooral door het lage, heldere stemgeluid van Paparo en wat hij zingt. Over een eenzame man die niet veel meer doet en zich terug heeft getrokken, wachtend op het eind. Ik stond daar toen, omhoog kijkend met geglazuurde ogen en ik zit hier nu in diezelfde emotie. Een ballad, denk ik, en een hele fijne afsluiter van een zeer zwaar en geslaagd album.