Helloween, Hammerfall in 013 – Tilburg – 13 september 2022
“Helloween doet niet hypocriet en trapt direct af met de volledige versie van het weergaloze ‘Skyfall’, het vlaggenschip van hun nieuwste album”
We hebben er door een bepaald virus even op moeten wachten, maar in september 2022 was het dan eindelijk zo ver: De nieuwe tour van Helloween in support van hun nieuwe reünie-album! De uitvinders van de power metal zakten af naar een van de meest geliefde concertzalen voor metal van ons land, de 013 in Tilburg. Hoe groot dit eigenlijk is bleek wel uit de andere band die meekwam. Als je Hammerfall meeneemt als special guest, een band die eigenlijk prima zelfstandig de 013 kan vullen, dan ben je iets bijzonders aan het doen. Als vaste heavy- en power metal redacteur van ons online blaadje had ik geen enkel excuus om die avond niet in de 013 te zijn, en dus aan mij de eer om te vertellen hoe groot het feest was.
4 oktober 2022 I Tekst: Jori van de Worp
Hammerfall begon zelfs een paar minuutjes te vroeg, wat betekende dat ik op de tonen van ‘Brotherhood’ en het daaropvolgende ‘Any Means Necessary’ een plekje moest zoeken in de ramvolle zaal. Net op tijd, want hierna kwam tot mijn grote verrassing en vreugde een cultklassiekertje voorbij: ‘The Metal Age’ van het fenomenale debuut ‘Glory To The Brave’! De band is in goede vorm en speelt nagenoeg foutloos, met hun aanstekelijke energie weten ze de zaal lekker op te zwepen. Nieuwere nummers als ‘Venerate Me’ en ‘Hammer Of Dawn’ wisselden lekker af met klassiekers als ‘Renegade’ en ‘Blood Bound’. Het is uiteraard volop hamers wat de klok slaat deze 75 minuten. Joacim vraagt zich af hoeveel mensen Hammerfall deze dag voor het eerst zien, en het lijkt alsof ongeveer een kwart tot een derde van de zaal hierop begint te juichen, wat dus betekent dat de meerderheid begint te brullen wanneer gevraagd wordt wie de band vaker heeft gezien. Het album ‘Crimson Thunder’ is dit jaar twintig geworden, en uiteraard moet er dan wat van gespeeld worden. Helaas heeft de band gekozen voor de vorm van een medley en als er iets is waar ik een enorme tyfushekel aan heb dan zijn het wel medleys, zeker in de vorm van amper een minuut per nummer. Je krijgt de kans niet om in de energie van de muziek te komen en het schakelt alweer door, tien minuten lang het gevoel van een “coitus interruptus”. Wanneer de band na meezingklassieker ‘Let The Hammer Fall’ vervolgt met het weergaloze ‘Glory To The Brave’ zijn alle bedenkingen als sneeuw voor de zon verdwenen en rest niks anders dan meebrullen met kippenvel op de armen! De set wordt afgesloten met ‘We Make Sweden Rock’, maar we hebben nog wat hamers tegoed. De encore begint namelijk met ‘Hammer High’, compleet met flink gerekt outro waarop gitarist Oscar Dronjak niet genoeg had aan één hamergitaar en een tweede aangereikt kreeg om die nog drie seconden in de lucht te houden. Dan lijkt het toch echt klaar met de pret maar uiteraard kan Hammerfall ons niet verlaten zonder eerst ‘Hearts On Fire’ te spelen, dus er komt toch nog één feestje achteraan met ook hier weer een enorm outro. Wederom een ijzersterk optreden van de templars, al hadden er twee volle nummers extra in de set gepast als er wat bezuinigd zou worden op het posergehalte.
Een groot doek met het Helloween logo werd opgehangen en de “heppie heppie helloweens” vlogen gedurende de hele ombouwpauze de zaal door. Toen het doek eenmaal weg was, kwam Michael Kiske als één van de eersten het podium op. “I… fell from the sky…!” Ja hoor, Helloween doet niet hypocriet en trapt direct af met de volledige versie van het weergaloze ‘Skyfall’, het vlaggenschip van hun nieuwste album. Twaalf minuten puur genieten van deze zinderende vertolking met hoofdrollen voor alle drie de zangers, beter dan dit kon Helloween niet beginnen. Het tweede nummer op de setlist is het onsterfelijke ‘Eagle Fly Free’, waarop de sfeer er definitief in zit. Het podium is behoorlijk gevuld met een enorme pompoen rondom het drumstel. In combinatie met de grote band zorgt dit er wel voor dat de muzikanten elkaar af en toe flink voor de voeten lopen, het zal wel ontworpen zijn voor de grotere Duitse podia. Verder is er een enorm lichtscherm waar niet alleen smakelijke pompoen-animaties op te zien zijn, maar ook live vervormde beelden van het podium. Grappig trouwens dat de camera die op drummer Dani gericht was ook telkens het hoofd van zijn drumtech in een hoekje liet zien. ‘Mass Pollution’ is het tweede stuk van het nieuwe album wat gespeeld wordt, hierop speelt Deris de hoofdrol. ‘Future World’ komt verrassend vroeg in de set, gevolgd door lekker meezinger ‘Power’. Ondanks dat de mix van het geluid minder was dan bij Hammerfall is het niet moeilijk je te laten meezuigen in het enthousiasme van de heren, het spelplezier spat er vanaf die avond! Heel ver terug in de tijd gaan we met twintig minuten (!) ‘Walls Of Jericho’, waarin onder andere’ Heavy Metal Is The Law’, ‘Victim Of Fate’ en de beuker ‘Ride The Sky’ voorbij komen. Dit deel wordt uiteraard gezongen door power metal uitvinder Kai Hansen, die met een shirt van de band van zijn zoon, Induction, op het podium staat. Inmiddels heb ik geen stem meer over, maar moet er toch meegezongen worden en wel op de prachtige ballad ‘Forever And One’. De gitaarsolo is voor Sascha Gerstner, die overigens een witte en rode variant van dezelfde gitaar lijkt te hebben. Het is met de single ‘Best Time’ van het nieuwste album dat de band doorpakt na de solo, en het valt op hoeveel mensen ook deze nummers al goed kennen. Bij een band als Helloween verwacht je op een of andere manier toch dat het publiek vooral komt voor de eighties klassiekers. De response bij het volgende ‘Dr. Stein’ laat zien dat daar ook zeker heel veel mensen erg blij van worden. Het is dan toch bij de afsluiter van de reguliere set dat het kippenvel tot grote hoogten stijgt, een lekker lange versie van het fantastische ‘How Many Tears’.
Uiteraard, we want more! En dat krijgen we, omdat we ons toch allemaal als ‘Perfect Gentleman’ (of lady of anders) hebben gedragen worden we getrakteerd op deze klassieker van combeback-plaat ‘Master Of The Rings’. Het woordje “perfect” werd vele malen aan het publiek overgelaten terwijl het lichtscherm vele pumpkinheads liet zien die zich al wildplassend en straatmeubilair-slopend wat minder als perfect gentlemen aan het gedragen waren. Nog éénmaal mogen we ons vergapen aan een epos, want ‘Keeper Of The Seven Keys’ mag op deze setlist niet ontbreken. Een lange outro en een wel erg lang (tweede) zangspel volgt waarin de band voor de tweede keer volledig werd voorgesteld, ditmaal door Sascha. De tweede encore is uiteindelijke afsluiter ‘I Want Out’ waarop een (derde) zangspel voorbij komt. Intussen was ik er wel een beetje klaar mee en hoe zeer ik ook genoten had van het concert was ik toch enigszins opgelucht dat na alle lange outro’s en drie zangspelletjes achter elkaar het er weer op zat voor vanavond. Uiteindelijk heeft de band zo’n drie kwartier gedaan over hun laatste drie nummers en waar Hammerfall nog twee nummers extra kwijt had gekund komt dat getal bij Helloween zeker op vier uit. Ondanks het inkakkende einde overheerst de euforie en kan ik terugkijken op een geslaagde avond met twee van de beste power metal bands ooit in topvorm, waar zeker bij Helloween een brok nostalgie van jewelste kwam kijken.
Social media