Sinds 2017 is de Schotse heavy metal band Heavy Pettin’, na zo’n kleine dertig jaar winterslaap gehouden te hebben, weer actief en op het moment van dit schrijven zijn ze, als voorloper op het vierde full-length album, volop bezig om een nieuwe EP op te nemen, die dan in februari van 2020 het daglicht zou moeten gaan zien. Buiten de originele bandleden Stevie “Hamie” Hayman (zang) en Gordon Bonner (gitaar) bestaat de hedendaagse line-up uit bassist Jez Parry, drummer Michael Ivory en gitarist Dave Aitken en in deze bezetting is men van plan om de naam Heavy Pettin’ weer nieuw leven in te blazen. Om dat te ondersteunen heeft Burnt Out Wreckords (een onderdeel van Cherry Red Records) de eerste drie Heavy Pettin’ platen opnieuw op de markt gebracht en ik moet zeggen dat met name de debuutplaat ‘Lettin’ Loose’ anno 2019 nog steeds erg sterk klinkt en niets van zijn oorspronkelijke kracht en charme heeft verloren.

Heavy Pettin’ onstond in de eerste helft van 1981 uit de restanten van de band Weeper en wist meteen erg overtuigend uit de startblokken te schieten met de release van hun eerste demo, waarom de nummers ‘Love Times Love’, ‘Hell Is Beautiful’ en ‘Speed Kills’ te vinden waren. In 1982 zorgde deze uitstekende demo er voor dat men de kans kreeg op een sessie voor de in die tijd erg populaire “Friday Rock Show” op te nemen, die op 11 juni 1982 uitgezonden werd. Hiermee werd de naam van Heavy Pettin’ gevestigd en niet veel later bracht men via Neat Records de single ‘Roll The Dice/Love Times Love’ uit. Heavy Pettin’ was een behoorlijk stuk melodieuzer dan vele van hun New Wave Of British Heavy Metal generatiegenoten en men name dat aspect zorgde er voor dat men echt opviel tussen de vele nieuwe bands die in die periode de markt overspoelden. De platenmaatschappijen stonden dan ook in de rij om deze talentvolle band te tekenen en uiteindelijk werd er een deal gesloten met Polydor.

In 1983 verscheen dan uiteindelijk het uitstekende debuut-album ‘Lettin’ Loose’, waarmee men een behoorlijke impact in de scene wist te veroorzaken. Het song materiaal was (wellicht onder druk van de platenmaatschappij) een stukje melodieuzer uitgevallen, maar met de krakers ‘Hell Is Beautiful’, Victims Of The Night’ en de wat commerciëlere nummers ‘Love Times Love’ en ‘Rock Me’ was dit debuutalbum een uitstekend te verteren plaat geworden. Ondanks alle lovende kritieken bracht ‘Lettin’ Loose’ de band echter niet het succes die men op basis van het fantastische song materiaal wellicht wel verdiend had. Dat wordt bij het beluisteren van deze re-release (waarop men ‘Roll The Dice’ en ‘Shadows Of The Night’ als bonus-tracks heeft toegevoegd) nogmaals op niet mis te verstane wijze duidelijk.

Vanaf oktober 1984 tot april 1985 was de band weer in de studio te vinden op de opvolger ‘Rock Ain’t Dead’ op te nemen, die nog een stuk gepolijster en vooral commerciëler van aard bleek te zijn. Misschien dat men een poging wilde wagen om in het kielzog van bands zoals Def Leppard en Bon Jovi een groot publiek aan te gaan spreken, maar het gevolg was wel dat een groot gedeelte van hun oorsponkelijke fanbase afhaakte daar die weinig konden met deze trendbreuk ten opzichte van hun eerdere, veel heavier geluid. Op ‘Rock Ain’t Dead’ zijn dan ook niet zoveel nummers te vinden die echt de moeite waard zijn en eigenlijk is alleen de single ‘Sole Survivor’ als positieve uitschieter te categorizeren. De rest is absoluut niet slecht, maar mist gewoonweg de power en frisheid die het song materiaal op het debuutalbum ‘Lettin’ Loose’ juist wel had en net als bij zovele andere bands die probeerden te gaan voor het grote succes had dat juist het averechtse effect.

Toch bleef men tegen beter weten in erg gepolijst materiaal schrijven en de eerste voorbode van het derde full-length album ‘The Big Bang’, zijnde de single ‘Romeo’ beloofde dan ook niet veel goeds. Platenmaatschappij Polydor had inmiddels ook het vertrouwen in de band verloren en was niet van plan om deze plaat uit te gaan brengen. Het werd dan ook snel duidelijk dat de heren niet meer in staat zouden zijn om hun eerdere, vooraanstaande positie in de metal scene terug te winnen en daarop werd besloten om begin 1988 de handdoek in de ring te werpen en de band op te heffen. In FM Records vond men dan nog wel een label dat ‘The Big Bang’ in 1989 postuum op de markt bracht, maar het song materiaal wat op dit album te vinden was kon zich absoluut niet meten met de geweldige nummers die op het debuut ‘Lettin’ Loose’ stonden. Buiten de die-hard fans waren er dan ook weinig mensen die de moeite namen op deze plaat aan te schaffen en dus ging het verhaal Heavy Pettin’ echt als een nachtkaars uit.

Toch laten deze drie re-releases horen dat de band wel degelijk enorm veel potentie had en als men de op ‘Lettin’ Loose’ uitgezette koers was blijven volgen zou het verhaal wellicht heel anders afgelopen zijn. Maar ja, “als” telt niet in de muziekwereld en dus heeft Heavy Pettin’ absoluut niet bereikt wat men op basis van het geweldige song materiaal in hun begindagen had kunnen bereiken. Ik ben wel zeer benieuwd hoe de binnenkort te verschijnen nieuwe nummers gaan klinken, want het Heavy Pettin’ boek zou nog wel eens een erg mooi nieuw hoofdstuk kunnen gaan krijgen. Mocht je deze plaatjes nog niet in je bezit hebben, dan zou ik je aanraden om ieder geval het prima debuut aan te schaffen want dat blijft toch wel een erg sterke release.