Ik had nog nooit van het Oostenrijkse Heathen Foray gehoord. Dat is op zich best een hele prestatie als je bedenkt dat ze accounts hebben op:

– homepage
– Facebook
– Instagram
– Twitter
– Spotify
– Bandcamp
– MySpace
– Reverbnation
– Soundcloud

Het lijkt een hopeloze missie om deze jongens te ontwijken, maar dat is me dus toch gelukt tot op heden. Toch is dit alweer het vierde volledige album van deze Oostenrijkse heidenen dat hier besproken wordt. De band speelt melodieuze death metal met pagan invloeden. De beoordelingen waren tot nu toe ook vrij positief. ‘Weltenwandel’ heet de nieuwe boreling en we zullen eens kijken of we de positieve tendens kunnen doorbreken. Dat lijkt een koud kunstje omdat ik helemaal klaar ben met het pagan genre. Wanneer de eerste twee songs dan ook nog klinken als een eindeloos intro wat maar niet los wil barsten lijkt het vonnis al geveld. Het doet me vaag denken aan Solstafir, maar dan veel minder slecht. Met een kopje azijn naast de pc ben ik er helemaal klaar voor dit album de vernieling in te schrijven.

Het derde nummer, ‘Tanz’, wordt dan ook als zeer storend ervaren als ik merk dat ik lekker zit mee te tikken. Dit nummer heeft energie, herkenningspunten en weet zo waar te boeien. Verdorie, daar had ik niet op gerekend. Maar goed, elke band heeft wel één enkel goed nummer op een verder totaal overbodig album. Dus vol negativiteit door naar nummer vier; ‘Verfall’. Het lijkt verdorie wel of ze de negativiteit overgenomen hebben. Dit is een naar, dreigend, zwaar doom/death metal nummer. In alle somberheid is dan ook geen sprankje pagan meer te vinden. Weer positief dus. Dan zal het met nummer vijf (‘Weg’) toch wel echt misgaan. Maar godnondeju, wat een lekker nummer is dit. Opzwepend, vol met energie en agressie en melodie. Precies zoals het hoort, in de traditie van de Göthenborgse melodeath. Al kent dit wel een vrij agressieve bite. Een roestig randje zo u wil. Nummer zes, ‘Monolith’ is iets heel anders. Een onheilspellend intro met vreemd gelach er door… dat kan leuk zijn, maar drie en een halve minuut is te veel. Het nummer ontpopt zich vervolgens tot een tamelijk vies, zwaar en kleverig dingetje waar het fijn naar luisteren is. Vooral de solo is beklijvend en bijzonder. Het opvolgende ‘Soldat’ is een Amon Amarth kloon. Het intro is schaamteloos gejat, maar het haalt het AA niveau dan verder weer niet. Afsluiter is ‘Schlangengrube’.  Dit nummer is feitelijk een samenvatting van de rest van het album, met wat extra heavy metal er in verwerkt. Best lekker dus.

Uiteindelijk is dit dan toch een plaat waar ik met veel plezier naar geluisterd heb. Ik hou wel van dit duistere, nare randje. En dat alles dan in het Duits is gezongen maakt het nét een beetje vuiler. Wel is het zo dat dit album meer draaibeurten nodig heeft, de eerste paar keer vond ik het saaie eenheidsworst, maar dat kan ook door de productie komen; het geluid is dit in orde, maar gruizig en tamelijk massief. Daarbij had de grunt, die prima is, wel wat meer variatie kunnen gebruiken.

Zeer positief daarentegen is dat de pagan invloeden op deze plaat minimaal zijn. Laat je dus niet foppen door de eerste twee songs van dit album, want deze Oostenrijkers hebben best een heel prettig album uitgebracht.