Graspop Metal Meeting – Dessel (België) – 21-22-23 juni 2019
“Rond half twaalf trappen Araya, King, Holt en Bostaph hun anderhalf uur durende afscheidsfeestje af met ‘Repentless’ en ‘Evil Has No Boundaries’ en volgt de hardste en strakste thrash metal show van het weekend, dat van begin tot einde letterlijk en figuurlijk in vuur en vlam staat.”
Al bijna een kwart eeuw lang is Dessel het decor voor het jaarlijkse Graspop Metal Meeting dat normaalgesproken in het derde of vierde weekend van juni plaats vindt. De 24ste editie van het grootste metal festival van de Benelux vond dit jaar plaats van vrijdag 21 juni tot en met zondag 23 juni en Lords of Metal was er bij. Drie dagen lang feest voor 50.000 metalheads die konden genieten van een breed aanbod aan metal, rock en hardcore acts waaronder Slayer, die voor de tiende keer optrad (en dit keer in het kader van de al twee jaar durende afscheidstournee), Kiss, die na een 46 jarig carrière eveneens afscheid kwamen nemen en Slipknot die na vier jaar afwezigheid weer eens mochten aantreden op de Stenehei.
26/06/19 I Tekst: Dennis van ‘t Hoofd & Elisabeth Otto
Vrijdag 21 juni 2019
Vrijdag staat de Main Stage 2 in het teken van thrash metal. Death Angel trapt kort na het middag uur af met een heerlijke pot Bay-Area thrash metal en met ‘Thrown To The Wolves’ hebben ze de aandacht meteen te pakken. Veel tijd hebben de mannen rondom zanger Mark Osegueda en gitarist Rob Cavestany vandaag niet en die wordt dan ook niet verspild met praatjes. Met het oudje ‘Voracious Souls’ schudt Death Angel de festivalweide flink wakker om er vervolgens twee nieuwe tracks tegenaan te gooien van het gloednieuwe album ‘Humanicide’. Een sterk optreden van de heren uit San Francisco, helaas wel véél te kort, want net wanneer de band warm begint te draaien moeten ze het veld al weer ruimen.
Het is niet mijn muziek, maar het moet gezegd worden, Eisbrecher krijgt de meute aardig mee met hun industrial metal. Het kan er ook aan liggen dat er veel Duitse gasten zijn op Graspop. Zanger Alexx Wesselsky weet hoe hij een publiek moet vermaken, al klinken zijn aankondigingen, met een dik Duits accent af en toe wel heel erg als Scooter. Na een korte pauze van 10 minuten begint de show van Hatebreed op de Main Stage 2 en met klassieke tracks als ‘Live For This’, ‘Destroy Everything’, ‘This Is Now’ en afsluiter ‘I Will Be Heard’ toveren Jamey Jasta en consorten de voorste regionen om tot een kolkende massa en vliegen de crowdsurfers je over het hoofd. De opzwepende hardcore met een hoog mee-schreeuw-gehalte komt goed aan bij het hardcore publiek.
De overgang van Hatebreed op Main Stage 2 naar de Main Stage 1 alwaar Glenn Hughes een aantal klassieke Deep Purple songs speelt, kan haast niet groter. Met zijn prachtige outfit lijkt het alsof de tijd in 1973 is blijven stilstaan voor ‘The Voice of Rock’. Misschien had Hughes beter op de Classic Rock zondag kunnen spelen, daar had deze show een stuk beter gepast naast bijvoorbeeld zijn voormalig Deep Purple collega David Coverdale en Whitesnake. De set van Hughes kabbelt wat voort zonder dat de show echt vlamt, al probeert hij met ‘Smoke on the Water’, ‘Burn’ en ‘Highway Star’ een stukje hardrock geschiedenis mee te geven van één van de meest invloedrijkste hardrock bands uit de geschiedenis, gespeeld en gezongen door de levende rocklegende zelf, en dat is altijd mooi meegenomen.
De Zweedse doomgoden van Candlemass staan in de Marquee en de mannen zijn behoorlijk grijs geworden al zeg ik het zelf. De band rondom gitarist Leif Edling heeft weer eens een nieuwe zanger, of beter gezegd, weer een oude zanger van stal gehaald. Johan Längquist, die in 1986 het debuutalbum ‘Epicus Doomicus Metallicus’ inzong staat voor de verandering weer eens voor de band. Ben even de tel kwijt met hoeveel zangers ik de band al eens gezien heb, het is iedere keer weer een verassing. Naast een aantal klassiekers presenteert Candlemass vanmiddag ook twee tracks van het nieuwe album ‘The Door To Doom’, dat nog niet veel mensen schijnen te kennen, afgaande op de reactie die Edling krijgt, wanneer hij vraagt of iemand het nieuwe album al heeft. Ik moet eerlijk zeggen dat ik Candlemass wel eens sterker aan het werk gezien heb en helemaal overtuigd van de live prestaties Längquist ben ik ook (nog) niet.
Wie geen zin in doom metal heeft en na het machtige optreden van Death Angel te smachten staat op nog een moddervet potje Bay Area thrash metal staat met zekerheid op tijd klaar bij de Main Stage 2 voor het optreden van Testament. Het is alweer drie jaar geleden dat de mannen om zanger Chuck Billy hun laatste album ‘Brotherhood Of The Snake’ uit hebben gebracht en het begin van de set wordt dan ook met de gelijknamige song geopend. Testament zetten een strak, afwisselend en vooral overtuigend set neer, waar klassiekers zoals ´Practice What You Preach´ ,´Over The Wall´ of ´Electric Crown´ uiteraard niet mogen ontbreken. Veel te snel nemen de heren uit California dan ook al weer afscheid, maar gelukkig staan er vandaag nog een hele hoop andere bands op het programma die de harten van ons thrash metal fanaten sneller laat slaan.
Kwart over zes en we mogen ons al weer opmaken voor de volgende thrash metal gigant die Graspop komt platspelen, Anthrax. En Graspop plat spelen, dat deden de vijf heren uit New York. Ondanks dat de backdrop van Anthrax bestaat uit artwork van het actuele album ‘For All Kings’ worden er vanavond geen nieuwe nummers gespeeld, maar krijgen we louter klassieke nummers voorgeschoteld. En daar horen we niemand over klagen. ‘Efilnikufesin (N.F.L.)’, ‘I Am The Law’, ‘Antisocial’ of ‘Indians’ gaan er in als zoete koek. Het publiek eet uit de handen van zanger Joey Belladonna en gitarist Scott Ian, die de aanwezige fans nog maar eens flink opzweept en de mensen achterin uitnodigt om eens kennis te komen maken met de mensen voor bij het podium, die er een mooi feest van maken.
Southern rock act Lynyrd Skynyrd op Graspop, dat mag wel uniek genoemd worden. Zeker ook wanneer je weet dat de laatste keer dat Lynyrd Skynyrd in België speelde meer dan twintig jaar geleden is en dat vandaag ook meteen de laatste keer zal zijn, aangezien de band uit Jacksonville, Florida aan zijn “The Last of the Street Survivors Farewell Tour” bezig is. De negenkoppige band rondom gitarist Gary Rossington (de enige overlevende van de vliegtuigcrash in 1977 waarbij de rest van de originele bandleden omkwamen) en zanger Johnny Van Zant, jongere broer van oorspronkelijke zanger Ronnie, speelde vanavond een vijf kwartier durende set met louter hits uit de gouden jaren van Lynyrd Skynyrd. Met ‘Skynyrd Nation’ kwam welgeteld één nummer aan bod van de tweede generatie Lynyrd Skynyrd, maar voor de rest werd het publiek getrakteerd op een absolute greatest hits uit de jaren zeventig. ‘That Smell’, ‘Simple Man’ en natuurlijk ‘Sweet Home Alabama’ werden luidkeels meegezongen in het zomerse weer op Graspop. Tijdens het ‘Free Bird’ stelde Johnny Van Zant de hoed van zijn overleden broer Ronnie op de microfoonstandaard, wees naar de hemel, waarna de hele band zich omdraaide naar het videoscherm op de achtergrond, alwaar Ronnie Van Zant de laatste strofe van het lied zong en de eerste generatie werd geëerd. Met de kippenvel solo van Blackfoot gitarist Rickey Medlocke en de beide andere gitaristen werd het nummer nog eens flink opgerekt en kon het publiek nog één keer uit zijn dak gaan op Lynyrd Skynyrd. Wat een magistrale show, onvergetelijk om Skynyrd live mee te maken.
Amon Amarth zijn ondertussen geen kleine naam meer in de metal scene en ook de show van de Zweden rond om zanger Johann Hegg is niet meer met “klein” te omschrijven. Het vonkt, explodeert en knalt tot één van de vuurwerkbommen net iets te hoog knalt en minutenlang zwarte rook onder het dak van Main Stage 2 vandaan komt. Gelukkig was er niet meer aan de hand en de hobby-vikings gaan soeverein door met hun optreden. Zwaardgevechten begeleiden de muziek, een opblaasbare draak : Amon Amarth zetten niet zomaar een optreden neer, nee; hoe verder ze groeien zozeer groeit ook de show rond om hun muziek. Langzamerhand zou je kunnen zeggen dat het misschien net iets te veel is, maar het publiek springt er goed op in. Nou, vooruit dan maar.
Terwijl Ice Queen Sharon Den Adel met Within Temptation voor de achtste keer Graspop terrorizeert met haar sprookjesmetal kiezen wij het hazenpad en zien in de Red Bull Metal Dome de Noorse industrial black metalband Mysticum de boel met een allesverpletterende show op zijn kop zetten. Apocalyptische black metal riffs voorzien van snoeiharde industrial beats komen mede door de elektriserende licht- en projectieshow fantastisch tot zijn recht. De drie bandleden Dr. Best, Prime Evil en Hr. General Cerastes staan daarbij elk op een twee meter hoge riser die het optreden toch wel een uniek karakter geven.
Slayeeeeeer!!! Het zal geen metalfan ontgaan zijn dat Slayer al twee jaar aan hun ‘Final World Tour’ bezig zijn en ook op de zesde ronde van deze tour komt de band afscheid nemen van het Graspop publiek, al waar het al negen keer eerder stond. Rond half twaalf trappen Araya, King, Holt en Bostaph hun anderhalf uur durende afscheidsfeestje af met ‘Repentless’ en ‘Evil Has No Boundaries’ en volgt de hardste en strakste thrash metal show van het weekend, dat van begin tot einde letterlijk en figuurlijk in vuur en vlam staat. Alle highlights van de afgelopen 34 jaar passeren de revue in een wervelende Slayer show. ‘War Ensemble’, ‘Mandatory Suicide’, ‘Chemical Warfare’, ‘Seasons in the Abyss’, ‘Hell Awaits’ met een shitload aan vuur waarmee je je spontaan in de hel waant, ‘South of Heaven’, het epische ‘Raining Blood’, de ballad ‘Dead Skin Mask’ en het afsluitende ‘Angel of Death’ maken het feest compleet. Als de show voorbij is staat zanger Tom Araya op het podium minuten lang stilletjes na te genieten van zijn fans die hem en zijn band enthousiast blijven toejuichen. Fantastische afsluiter van de vrijdag en een waardig afscheid van de grootste thrash metal band die de aarde ooit gekend heeft. We gaan ze missen!
Zaterdag 22 juni 2019
Nadat de vrijdag vooral door de hoeveelheid old-school thrash metal op is gevallen, is het op zaterdag net iets moeilijker om deze dag een stempel op te drukken. Op de Jupiler Stage kan het publiek vandaag vooral van punk en hardcore genieten, waarbij ons vandaag op alle andere podia een mooie reis door bijna alle metal en metal-sub genres verwacht. Wij zullen weer ons best doen zoveel bands mogelijk mee te nemen, maar bij vijf stages is dat niet altijd even makkelijk.
Voordat we het vergeten eerst snel naar de Marquee om de Australische progressieve extreme metallers Ne Obliviscaris te gaan aanschouwen, die in drie kwartier vier nummers vertolken, waarvan twee van het nieuwe album ‘Urn’. Leadzanger Xen en Tim Charles wisselen grunts en heldere zang af respectievelijk waarbij de laatste met enige regelmaat zijn viool erbij pakt voor de special effects. Ne Obliviscaris overtuigen met deze vier nummers op de vroege middag en hadden wat mij betreft nog wel drie kwartier mogen spelen.
Echter moeten wij snel onze weg banen richting Main Stage 2 om op tijd klaar te staan voor een lekkere pot power metal. En wie zou hiervoor geschikter zijn dan de power metal veteranen van Hammerfall die ondertussen ook al weer op een bestaan van zo’n 26 jaar terug mogen blikken? Of het nu aan het toch beste vroege tijdstip ligt, of misschien aan de temperaturen, het heeft wel even een tijd nodig voordat de vonk over gaat springen en het publiek eindelijk een beetje los begint te komen. Hammerfall laat zich hiervan gelukkig helemaal niets aanmerken en zetten met een brede glimlach op de lippen een soevereine en vermakelijke show neer en kunnen met de afsluiter ‘Hearts On Fire’ gelukkig toch nog een groot deel van het publiek tot meezingen bewegen. In mijn ogen blijft de band rondom oprichter en gitarist Oscar Dronjak toch echt wel de fijnste Zweedse power metal band.
Het actuele album ‘Atonement’ van de New Yorkse death metal band Immolation is inmiddels ook al weer twee jaar oud, maar de band lijkt dit jaar pas echt op stoom te komen met een behoorlijk volgeboekt tourschema dat aardig op een wereldtournee begint te lijken. In mei was Immolation nog op Graveland Festival in Drenthe te bewonderen, vandaag staan ze in de Marquee en in augustus en november komen ze nog een keer terug, dus we zijn voorlopig nog niet van ze af, zo grapt zanger / bassist Ross Dolan. Vijf nummers van de actuele plaat zitten er in de setlist vandaag aangevuld met een zevental oudere death metal krakers. Vooral het voorste kwart van de tent is dichtbevolkt met death metal fans die zichtbaar genieten van de show van de New Yorkers. Gitarist Robert Vigna is daarbij een echte eyecatcher met zijn unieke manier van gitaarspelen waarbij hij zwierend met zijn gitaar theatraal zijn snaren aanslaat en zijn gitaar laat janken. Immolation staat al meer dan dertig jaar garant voor brute death metal en volgens mij kunnen deze mannen nog wel even mee.
Eind vorig jaar werd zo menig Behemoth-fan verblijd door het verschijnen van hun meesterwerk ‘I Loved You At Your Darkest’ en concentreert men zich tijdens deze Graspop editie vooral op de songs van de laatste twee albums. Dit zou eventueel een klein tegenvallertje voor de fans van hun ouder werk kunnen zijn, maar je kan niet ontkennen dat vooral deze twee platen een hele hoop succes voor Behemoth op hebben geleverd, want ondertussen mogen ze op een van de hoofdpodia staan. Alleen is het dan zo onwijs jammer dat Behemoth op zo’n vroeg tijdstip op de Main Stage 1 geplaats werd en ook al zijn de optredens van Nergal, Orion , Inferno en Seth altijd tot in de puntjes afgestemd en geperfectioneerd komt de volledige show met al hun pyrotechniek pas in het donker volledig tot zijn recht. Ondanks deze kleine tegenvaller, waar ook Behemoth ondanks al hun donkerheid geen verandering aan de zonneschijn aan kan brengen, is het een fantastisch optreden van de vier Polen.
Thrash metal is met alle waarschijnlijkheid niet het eerste metal genre dat in je opkomt zodra je aan Nederland denkt, maar dat in ons land ook mensen wonen die een handje voor onvervalste thrash metal hebben bewijzen de Limburgers van Legion Of The Damned. Nadat de mannen om zanger Maurice Swinkels tussen 2006 en 2014 bijna jaarlijks een nieuw CD uit hebben gebracht werd het opeens iets rustiger met het publiceren van nieuw materiaal en moest hun fanbase toch even wat geduld meebrengen. Begin van het jaar werd het wachten dan met ‘Slaves Of The Shadow Realm’ meer dan beloond ! En wat Legion Of The Damned vandaag laat zien is net zo vet als hun nieuwe plaat: onwijs vette en strakke thrash metal met hier en daar een vleugje death en black metal invloeden.
Vorig jaar trad Slash op met Guns N’ Roses tijdens de XL-editie van Graspop, en dit jaar is hij wederom present met Myles Kennedy and The Conspirators. Op de Main Stage 1 is de gitaargod een dik uur lang te bewonderen en stiekem heeft Slash met Myles Kennedy and The Conspirators ook een behoorlijk aantal hits. Wat te denken van ‘Boulevard of Broken Hearts’, ‘You’re a Lie’, ‘Anastasia’ of ‘World on Fire’, allemaal hits die vandaag ook vol enthousiasme worden onthaalt door het publiek,maar wanneer ‘Nightrain’ wordt ingezet is het hek helemaal van de dam.
Eigenlijk was ik wel een beetje klaar met Ministry na het slechte optreden op Dynamo Metalfest van vorig jaar, maar ik wilde de band toch nog een kans geven. En goed dat we dat gedaan hebben want Ministry gaf vandaag een buitengewoon goed optreden weg. Nieuw materiaal werd vandaag helemaal achterwege gelaten, in plaats daarvan bestond de set uitsluitend uit materiaal van de periode 1986 tot en met 1992 en gaf Ministry een dikke vette old school industrial metal show weg. De bastonen gingen door merg en been en de bijbehorende lichtshow zorgde er voor dat het publiek in trance raakte. Frontman Jourgensen leek goed in zijn vel te zitten vandaag, was lekker op dreef en maakte er een waar feest van. Zeker toen hij zijn oude kameraad Luc Van Acker op het podium haalde (waarmee hij eind jaren 80 Revolting Cocks oprichtte) om de show af te sluiten met ‘No Devotion’ waarmee de heren de voetjes definitief van de vloer kregen. Zo kan het dus ook!
Aan de hoeveelheid Slipknot shirts die ik vandaag tegenkwam (vooral bij het jonger publiek) had ik al het vermoeden dat het in de avond druk op het grasveld voor de Main Stage 1 zou worden. Slipknot mag in de late uren bewijzen of ze, na wat kritiek als reactie op de bekendmaking van deze headliner, wel headlinerwaardig zijn en dat ze de tweede dag van Graspop overtuigend af kunnen ronden. Na afloop van het optreden, denk ik dat ook de twijfelaars na vanavond toe moeten geven dat Slipknot een duidelijk punt hebben gemaakt en dat het absoluut gerechtvaardigd is dat ze bovenaan de billing van diverse grote festivals staan. Iets wat voor de fanatieke fanbase, oftewel ‘Maggots’, helemaal niet voor niets zou zijn. Wij moeten natuurlijk niet vergeten dat Slipknot ondertussen ook al op een bestaan van 24 jaar terug mag blikken en zich muzikaal vooral in de afgelopen jaren onwijs ontwikkeld heeft, al is het allemaal net iets toegankelijker geworden. Uiteraard moet je een beetje van het poppenkastgedoe houden, maar ondertussen is het natuurlijk best een gangbaar gebaar om met maskers op het podium te verschijnen en val je niet meer echt op in de massa. Toch heeft vooral Slipknot een hele unieke uitstraling en een ontzettend charismatische leader met hun zanger Corey Taylor. Muzikaal was het optreden fantastisch, maar grote schandalen blijven in tegenstelling tot hun verleden uit. Toch weten ze de spanning met goed geplaatste intro’s en griezelige tussenstukken hoog te houden. In het begin lijkt het alsof de show eromheen net iets spannender had gemogen, maar in verloop van tijd valt er steeds meer te ontdekken zoals de vaten die als soort van beeldschermen gebruikt worden en het worden afwisselende enge, maar ook mooie plaatjes geprojecteerd. Slipknot mag trots zijn op een hele boel hele vette songs. Een ‘Duality’ dat een grootdeel van het publiek tot meezingen beweegt, ‘People=Shit’ en meer als een handvol songs die de grootste moshpits op kunnen roepen en een ‘Spit It Out /Jumpdafuckup’ dat in staat is om onder aanleiding van zanger Corey het publiek tot aan het Marquee in de knieën te dwingen en op zijn commando ‘Jumdafuckup !’ in zijn geheel op te springen en volledig los te gaan. Wat een energie komt hier los. Een onwijs geslaagde show !
Zondag 23 juni
Zondag beloofd een zeer warme dag te gaan worden en de organisatie van Graspop stuurt dan ook een hittegolf alert per SMS om mensen er op te wijzen voldoende water te drinken en zich goed in te smeren. Wat mij betreft een top actie en mooi om te zien waar de techniek van tegenwoordig al niet goed voor is. Aan de andere kant, het kan ook compleet de andere kant op slaan, zoals we onlangs bij de landelijk 112 storing moesten vaststellen).
Om kwart voor twaalf in de morgen trapt de Britse rockband FM af om de laatste Graspop Metal Meeting dag in te luiden. Het is nog niet druk voor het podium, maar de fans die er staan, gaan er wel al helemaal voor. Skálmöld uit IJsland heeft de eer om in de Marquee tent als eerste op te treden met hun energieke folk / vikingmetal en even later staan Black Sabbath bassist Geezer Butler en voormalig Guns N’ Roses en Velvet Revolver drummer Matt Sorum met hun hobby project Deadland Ritual op het hoofdpodium en brengen naast wat nieuw werk vooral een aantal Sabbath, Velvet Revolver en Billy Idol covers die goed aanslaan bij het publiek. Goed, ik had liever Ozzy horen zingen, maar daarvoor hebben we de afgelopen twee Graspop Metal Meetings gehad. Vrienden van folk metal die nog niet genoeg gejodel gehoord hadden bij Skálmöld konden vervolgens bij het Duitse Equilibrium in de Marquee tent nog even flink hun hart op halen.
Bij Gojira wordt het dan voor het eerst echt interessant. Op het heetst van de dag mogen de Fransen het Belgische publiek trakteren op een (hitte)golf van progressieve groovemetal en het lukt de vier Fransen rondom de broers Mario en Joe Duplantier een aardige golf in het publiek te veroorzaken. Zelfs een Wall of Death komt er aan te pas, ondanks de verzengende hitte. Gojira stelt live eigenlijk nooit teleur en ook vandaag niet. De band werkt als een magneet, als je er maar dicht genoeg bij in de buurt komt dan klemt Gojira zich aan je vast en voor het podium is het dan ook voor het eerst vandaag echt druk.
De Italianen van Fleshgod Apocalypse hebben het ook aardig goed voor elkaar; het vijfde album ‘Veleno’ is net een maand uit, perfect dus om het nieuwe album op Graspop te promoten. De mannen uit Rome hebben allemaal een mooi kostuum aangetrokken en de kleur van hun instrumenten netjes op elkaar afgestemd. De piano is meegekomen uit Italië en ook achtergrondzangeres Veronica Bordacchini mag de theatrale symfonische death metal van gejengel voorzien. De brute symfonische death metal komt echter vanmiddag door het barre geluid niet goed tot zijn recht. De zang van frontman Paolo Rossi verzuipt in het chaotische geluid en ook de pianopartijen zijn nauwelijks te horen. Het is vooral allemaal hard en chaotisch en misschien zelfs wel niet strak gespeeld. Een wervelstorm van geluid, jammer, hier had ik meer van verwacht.
In Flames heeft sinds kort ook weer een nieuw album uit getiteld ‘I, The Mask’, het dertiende van de band uit Göteborg. Natuurlijk moet dat album vandaag even gepromoot worden en dat doen de heren dan ook meteen met opener ‘Voices’. Meteen valt op dat gitarist Engelin ontbreekt en daar opeens ex-Megadeth, ex-Nevermore en Act of Defiance gitarist Chris Broderick met In Flames op het podium staat. “Wat Jeff Loomis (van Nevermore bij Arch Enemy) kan, dat kan ik ook” moet Broderick gedacht hebben toen hij zich bij de Zweden van In Flames voegde. Later begreep ik dat dit wegens medische redenen van Engelin een tijdelijke oplossing is, maar voor In Flames is dit zeker geen aderlating, want Broderick is een uiterst capabele gitarist. Met ‘Call My Name’, ‘(This Is Our) House’ en ‘I am Above’ komen nog drie nieuwe tracks aan bod in een set die bestaat uit vooral nummers uit de afgelopen tien jaar. Middels ‘Pinball Map’ en ‘Colony’ wordt ook materiaal gebracht uit de vroege jaren van de band, maar veel verder in de geschiedenis van In Flames gaat de band niet. Na de vlammende show van Gojira in het uur daarvoor, komt de show van In Flames in vergelijking met de Fransen wat flets over. Degelijk maar niet om over naar huis te schrijven.
Whitesnake mag om half zes als eerste van de drie grote classic rock act van de zondag op de Main Stage 1 aantreden. Zanger David Coverdale is inmiddels 67 en na dit optreden van vandaag vraag ik me niet af of de beste man aan zijn pensioen toe is. Met alle respect voor wat Coverdale bereikt heeft, en voor alle heerlijke bluesy hardrock albums die hij met Whitesnake gedurende veertig jaar uitbracht, maar vandaag was zijn stemgeluid werkelijk niet om aan te horen. De hoge noten werden er met grote moeite uitgeperst en zijn normale zanggeluid klonk heel erg rauw. Het zingen liet hij dan ook graag aan zijn band en het publiek over. De show werd dan ook gestolen door beide gitaristen Joel Hoekstra en Reb Beach die heerlijk stonden te spelen en tussendoor ook nog ruimte kregen voor een uitgebreide solo (Coverdale moest even op adem komen?) en drummer Tommy Aldridge die eveneens een drumsolo afleverde met blote handen. Met zijn warrige kapsel leekt het net of er een klein aapje achter de kit zat. Alle hits kwamen voorbij, van ‘Love Ain’t No Stranger’, ‘Is This Love’ tot aan ‘Here I Go Again’ en ‘Still Of The Night’ en aangezien Whitesnake ook een nieuw album uit heeft kregen we het soetsappige ‘Shut Up & Kiss Me’, ‘Trouble Is Your Middle Name’ en ‘Hey You (You Make Me Rock)’ voorgeschoteld. Gemixte gevoelens over dit optreden. Goede live band, gave hits uit het verleden, saaie nieuwe nummers en een (helaas) aftakelende zanger.
Iets over half zeven nemen de godfathers of death metal Possessed de Marquee tent over om het aanwezige publiek mee te nemen naar de oorsprong van death metal. De band rondom de rolstoel gebonden zanger Jeff Becerra legde midden jaren tachtig de blauwdruk voor de death metal zoals we die nu kennen middels albums als ‘Seven Churches’ (1985) en ‘Beyond The Gates’ (1986). Sinds 2007 is Becerra weer aan het touren met een vernieuwde Possessed line-up en we hebben welgeteld twaalf jaar moeten wachten op nieuw materiaal, maar met ‘Revelations of Oblivion’ heeft de band wederom een sterke troef in handen. De set wordt dan ook geopend met de gave openingstrack ‘No More Room In Hell’ van het nieuwe album waarna de ene na de andere death metal klassieker als ‘Pentagram’, ‘Tribulation’, ‘The Heretic’ of ‘Storm in My Mind’ elkaar opvolgen. Becerra heeft er duidelijk zin in en heeft genoeg praatjes tussen de nummers door (al gaat hij in het begin even de mist in met de tekst) en hij en zijn mannen slagen er in een super ruige death metal show af te leveren. Possessed is terug van weggeweest en bewijst met deze show dat de band nog steeds actueel en vernieuwend is voor het genre.
Dat kunnen we dan helaas weer niet zeggen van Def Leppard, de stadion rock band uit de jaren tachtig die met ‘Hysteria’ in 1987 een zeer succesvol album uitbracht waarvan inmiddels meer dan 25 miljoen exemplaren zijn verkocht. De commerciële hitmachine raakte na het album ‘Adrenalize’ uit 1992 door het veranderende muziekklimaat een beetje uit de gratie, er volgden geen nieuwe hits, maar de oude hits worden met name vanuit nostalgisch oogpunt nog steeds gewaardeerd en zo kan het dat Def Leppard op Graspop Metal Meeting om prime time 20:00 uur op het hoofdpodium een co-headline show met Kiss staat te geven. De band rondom zanger Joe Elliot opent in principe sterk met gelikte rocksongs als ‘Rocket’, ‘Animal’ en ‘Let It Go’ maar wanneer de zoetsappige ballad ‘When Love and Hate Collide’ wordt ingezet, kakt het hele optreden meteen gigantisch in. ‘Let’s Get Rocked’ schudt het publiek dan weer héél even wakker, maar dan komt even later de volgende ballad ‘Love Bites’ voorbij en wordt het nog slaapverwekkender. Is Def Leppard vergeten dat we hier op Graspop METAL Meeting staan of wat? De band is totaal niet op zijn plaats. Tijd om voor het eerst dit weekend eens over de behoorlijk uitgebreide metalmarkt en het gezellige streetfood festival te lopen en wat te gaan eten. De botsauto’s en het reuzenrad bieden meer entertainment dan Def Leppard op Graspop, dat is zeker.
Het duurt nog even voordat het nieuwe album “The Great War’ van Sabaton uitkomt, op 19 juli om precies te zijn, maar toch is de band al bezig aan ‘The Great Tour’. De Power metal band uit Zweden aangevoerd door zanger Joakim Brodén lijkt vanavond als winnaar uit de bus te komen en heeft het hele veld mee zo lijkt het. De band heeft een sfeervol decor meegenomen en staat achter prikkeldraad op het slagveld van de eerste wereldoorlog te spelen en het luide vuurwerk waarmee de band zijn entree op het podium maakt draagt natuurlijk alleen maar bij aan het zetten van de stemming. Met de melodieuze heavy metal ondersteund door keyboardgeluiden en de opzwepende presentatie van frontman Brodén en zijn manschappen staan garant voor een puike show. Niet voor niets dat Sabaton zo populair is momenteel. Op nieuw materiaal hebben we vergeefs moeten wachten want dat speelden ze vanavond nog niet, maar dat mag de pret niet drukken.
Wat rustiger is het dan bij Cradle of Filth, die tegelijkertijd in de Marquee spelen. Rustiger qua bezoekersaantallen, maar zeker niet als we het over de muziek hebben of het krasse stemgeluid van vampierzanger Dani Filth. Zijn hoge gekrijs wordt gecompenseerd door de vrouwelijke achtergrondzang van Lindsay Schoolcraft en de dikke lagen keyboards over de extreme vampieren metal van ‘het tuig dat zich Cradle of Filth noemt’. Met zijn stage outfit wil je Dani Filth zeker niet bij volle maan tegenkomen. De band levert verder een solide optreden af met voornamelijk oud werk en maar één track van het actuele album ‘Cryptoriana’.
Aan Carcass de eer om af te sluiten in de Marquee en het op te nemen tegen Kiss, en dat lukt ze aardig zo te zien. De tent zit voor de afsluitende zondag avond elf uur goed vol met liefhebbers van het hardere genre. Carcass heeft geen gimmicks, zoals Kiss, nodig om te overtuigen, maar laat de muziek voor zich spreken. “You wanted the best, you got the worst” grapt frontman zanger / bassist Jeff Walker. In ruim een uur tijd komt een dwarsdoorsnee uit het hele oeuvre van de legendarische grinders uit Liverpool voorbij. Frontman Walker en medeoprichter gitarist Bill Steer koesteren al hun werk en vergeten werkelijk géén enkele van hun zes studio albums in de set op te nemen. Melodieuzer werk van ‘Surgical Steel’ of ‘Heartwork’ wordt moeiteloos afgewisseld met werk van ‘Reek of Putrefaction’, ‘Symphonies of Sickness’ en ‘Necroticism’ en ook aan de death ’n’ roller medley ‘Black Star / Keep on Rotting in the Free World’ wordt niet voorbij gegaan. Het is inmiddels ook al weer zes jaar geleden dat Carcass hun geslaagde comeback album ‘Surgical Steel’ uitbrachten, en gelukkig weet Walker te melden dat de band aan een opvolger voor dit album aan het werken is. We zijn benieuwd! Carcass weet vanavond in ieder geval een heerlijke show neer te zetten, die het zeker waard was om nog voor te blijven op dit late uur op de zondagavond.
Na een 46-jarig bestaan is het dit jaar tijd voor rock-oergesteente Kiss om afscheid te nemen van hun fans. En ook is na 4 dagen Graspop bijna weer de punt bereikt om voor dit jaar afscheid te nemen van de Stenehei. Wie zou deze wederom zeer geslaagde editie Graspop beter af kunnen sluiten dan Kiss met één van hun “Crazy Nights”? Stipt 22:00uur dalen de mannen van Kiss onder begeleiding van een hoop vuurwerk met behulp van plateaus naar beneden terwijl ‘Detroit Rock City’ wordt ingezet. Het publiek krijgt twee rijkgevulde uren aan indrukwekkend vuurwerk, een hele hoop showelementen en een berg muzikale rockklassiekers zoals ‘Shout It Out Loud’, ‘I Was Made For Lovin’ You’ of ‘War Machine’, waarbij Gene Simmons met vuur begint te spugen. Al met al een onwijs vermakelijke show, waren die praatjes van Paul Stanley met zijn opgezette piepstem tussen de songs maar niet zo onwijs irritant.
Check de onderstaande socials voor meer informatie over dit festival.