Ergens in de jaren tachtig verlieten Klaus B. Hansen en Lars Schmidt de band Battalion om eventjes als live muzikanten op het podium met Artillery te staan. Samen richtten ze Furious Trauma op. Thrash metal stond op een lag pitje in Scandinavië en snel kregen ze de stempel thrash pionier. Op hun vierde album ‘Roll The Dice’ uit 1999 minderde het thrash gehalte en maakte dat plaats voor een breder rock geluid. Ondertussen was bijna de hele band al vervangen en in 2003 werd alles stopgezet. Tot het bij Lars terug begon te kietelen en hij terug een vaste line-up zocht. In 2017 was Furious Trauma terug en nu verschijnt via het Duitse Massacre Records hun vijfde album. Landgenoot Tue Madsen stond garant voor de eindmix en mastering.

Na zo onvervalste thrashende intro die zachtjes begint met akoestische gitaren waarna epische stukken en drums overnemen, gaat het uiterst snelle en agressieve ‘Decade At War’ van start. De grommende zangstijl van Lars en beestige refreinen gaan geheid alle thrash liefhebbers doen klaarkomen. Die stijl wordt nog ettelijke nummers verdergezet. Iets uit de toon krijg je met ‘Ultimate Divine’. Het blijft nog steeds in hetzelfde genre maar het leuke refrein heeft veel weg van piraten metal. Toch hoor je hier en daar toch wel iets wat je al eens gehoord hebt. Op ‘Hooligan’ is de bas sterker aanwezig waardoor het nummer wat een punk gehalte krijgt. Leuk is dat het gitaarwerk gebaseerd is op  ‘The Beautiful People’ van Marilyn Manson. Helemaal iets anders is het bijna tien minuten durende ‘Comin’Home’. Stevige heavy metal met zijn melodieuze momenten en Lars die af en toe zelfs wat klinkt als de donkere kant van King Diamond. De twee afsluiters ‘We Are Furious’ en ‘We Salute You’ vormen beiden een ode aan alle liefhebbers van de zwaardere metalen en zullen het live uitstekend doen. Als bonus krijg je er nog eens twee heropgenomen nummers bij. ‘Born Of The Flag’ uit ‘Strange Ways’ en ‘Chaos Withing’ uit het debuut ‘Eclipse’. De agressie en snelheid van destijds is hier nog steeds volop aanwezig. Naar aloude traditie heeft Tue er terug een scherpe en zuivere eindmix van gemaakt. Wie de band gedurende al die jaren gemist heeft, met zijn vijfenzestig minuten speelduur hebben ze dat ruim goedgemaakt.

Alles blijft wat in de tijdsgeest van de jaren tachtig en negentig. Je weet dus waaraan je je kan verwachten als je dit album beluistert. Maar alles wordt zorgvuldig en met veel enthousiasme gebracht.