Er lijkt geen stop op te zitten bij de Italianen van Frozen Crown! Krap twee jaar na ‘Winterbane’ zijn de twee dames en drie heren alweer toe aan album nummer vier, en dat in vijf jaar is toch wel een hele prestatie! Alleskunner Federico Mondelli, in deze band gitarist, toetsenist, songwriter, artwork artiest en ook nog eens echtgenoot van de zangeres heeft wederom tien aanstekelijke hymnes uit zijn mouw weten te schudden en dit geheel is verzamend op ‘Call Of The North’, waarmee een voor Italianen enigszins typische obsessie met sneeuwlandschappen wordt voortgezet. Hoe zal dit album zich verhouden tot de hardere ‘Winterbane’ en ook de meer symfonische eerste twee platen? Maar één manier om daar achter te komen, luisteren maar dus!

Muzikaal gezien houdt ‘Call Of The North’ een beetje het midden tussen de oudste albums en ‘Winterbane’. Met het openende titelnummer is de band weer direct herkenbaar, vooral door de karakteristieke stem van Giada die de pakkende muziek weer mooi inkleurt. Helaas is deze vierde telg wel een beetje eentonig in vergelijking met vooral eerste twee platen, ‘Fire In The Sky’ is nummer twee maar ben je eigenlijk wel vergeten zodra hij afgelopen is, en dat geldt voor meer stukken op dit album. De nummer zitten stuk voor stuk goed in elkaar, maar er zitten wel duidelijk wat “moetjes” tussen die absoluut niet voor A-materiaal door kunnen gaan. ‘Black Heart’ is wat lager gestemd en daardoor wel opvallend en dat ni een positieve zin. ‘Victorious’ valt ook op omdat hij start als ballad maar eindigt als een vliegensvlugge kraker. Echte epische kraker met death metal invloeden ontbreekt helaas, dus op een fantastisch epos als ‘The Shieldmaiden’ of ‘Winterfall’, toch wel de twee beste nummers van deze band, hoef je niet te rekenen. Het enorme tempo van nieuwe muziek begint er inmiddels toe te leiden dat een en ander een beetje dertien in een dozijn aan het worden is.

Binnenkort gaat Frozen Crown op tour als support van Nanowar Of Steel. Nu bereikt een vijfpotige ezel met een triangel al een hoger niveau dan dat stel professionele randdebielen, dus wat dat betreft ligt de lat niet bepaald hoog om als voorprogramma de hoofdact van het podium te blazen. Of Frozen Crown hiermee echt veel nieuwe fans gaat bereiken is toch maar de vraag, gezien het nogal afwijkende genre van deze twee acts. De verdere groei van de band zal voorlopig toch vooral van de kwaliteit van deze nieuwe plaat moeten komen, en dat is precies het aspect waar ik toch wel mijn vraagtekens bij heb. Dit is absoluut geen slecht album, maar de kwaliteit van genregenoten Ancient Bards, Unleash The Archers, of pak ‘m beet hun eigen band drie jaar geleden, die halen ze echter niet (meer).