Het kan hard gaan in metalland. Nog geen vijf jaar geleden bestond de hele band Frozen Crown nog niet, anno nu komt deze groep met het derde volledige album. De eerste twee platen ‘The Fallen King’ en ‘Crowned In Frost’ lieten het prettige symfonische metalgeluid horen wat je mag verwachten van een groep Italianen. Het koppeltje van gitarist/toetsenist/songwriter Federico Mondelli en zangeres Giada Etro vormen de vaste kern van de band, de rest van de backline is afgelopen jaar compleet gewisseld. Voor de muziek hoeft dat weinig uit te maken, want het waren altijd Federico en Giada die verantwoordelijk waren voor vrijwel het volledige geluid op de studio-albums, in ieder geval de volledige songwriting.

Dat betekent niet dat dit ‘Winterbane’ een klakkeloze kopie is van ‘Crowned In Frost’, integendeel. Op opener ‘Embrace The Night’ laat Frozen Crown een stuk hardere en directere benadering van hun muziek horen. De laaggestemde riff samen met de meedogenloze backline geeft direct weg dat Frozen Crown een andere richting in begint te slaan. Gelukkig nog altijd herkenbaar zijn de warme vocalen van Giada, die de vorige twee albums een sterke Ancient Bards referentie gaven. Door het sterk verminderde aandeel symfonie gaat deze vergelijking nu ineens een stuk minder op, de muziek neigt nu meer richting Unleash The Archers of het oudste werk van Kobra And The Lotus. ‘Towards The Sun’ en het daaropvolgende ‘Far Beyond’ laten ook dit onmiskenbaar hardere geluid van de band horen. Bij ‘The Lone Stranger’ gaat het tempo iets naar beneden en krijgen we eindelijk de kans om wat meer van de composities te genieten. Hetzelfde geldt trouwens voor ‘Crown Eternal’, wat qua stijl elementen uit de epische death metal haalt. Dit markeert het deel van het album waarop Frozen Crown weer meer herkenbaar begint te worden en ‘The Water Dancer’ draagt hier zeker aan bij door de bekende meer symfonische elementen weer toe te laten. Opvallend momentje is de nogal typische cover van ‘Night Crawler’ van Judas Priest, waarop het moordende beest meer als een grote teddybeer over komt. Een piano interlude leidt dan naar het bijna tien minuten durende slotstuk ‘Blood On The Snow’. Dit verhalende epos klinkt alsof het verder borduurt op ‘The Shieldmaiden’ en ‘Winterfall’, de kroonjuwelen van de vorige albums, en het is zonder twijfel een prachtige afsluiter van dit album.

Over het geheel kan ik niet zeggen dat ik van ‘Winterbane’ net zo warm wordt als dat ik werd van de eerste twee albums van de band. Het hardere en lagere geluid is erg wennen en Giada’s stem weet deze muziek toch echt minder goed aan te vullen. Een slecht album is dit absoluut niet en er staan met ‘Crown Eternal’ en zeker ook ‘Blood On The Snow’ prachtige stukken op, maar persoonlijk hoop ik voor een volgende plaat op de terugkeer naar het hoger gestemde geluid van eerder.