Hallo Joe, leuk je te horen. Ik kan me voorstellen dat het met de nakende release van jullie nieuwe album heel erg druk is.
Ongelofelijk druk. Sinds corona ben ik extra beginnen werken en al die jobs lopen momenteel door elkaar. Ik geef gitaarles, ik werk twee dagen per week in een muziekwinkel en dan bouw en herstel ik nog eens gitaren. Na dit interview moet ik nog naar de repetitie. Met de releaseshow in zicht, proberen we momenteel toch twee keer per week te repeteren zodat we een superstrakke show kunnen spelen. We zijn ook bezig om de lichtshows uit te proberen, want nieuwe nummers vergen een nieuwe lichtshow. Dan moeten we nog eens uitzoeken welke nummers we live gaan brengen en in welke volgorde ze worden gespeeld.

Jullie voorgaande album ‘Feed The Violence’ is ondertussen vijf jaar oud. Zowel jij als ikzelf zijn ook vijf jaar ouder. Ben jij in het schrijven en maken van muziek ook vijf jaar gegroeid?
Je hoort dat we als songwriters veel beter geworden zijn dan hetgeen we ervoor gedaan hebben. Ook met mijn zang heb ik veel vooruitgang geboekt.

Dat is wel tof want als ik nu een zanglijn in mijn hoofd heb, kan ik die ook zingen terwijl dat in het verleden wel eens niet het geval was. Het gebeurde wel eens dat ik me afvroeg of ik een bepaalde melodie zou kunnen halen maar dat lukte niet of het was niet overtuigend genoeg om het zo uit te brengen. Nu heb ik vrij spel want ik kan alles aan met mijn stem wat ik wil doen. Het is nu een pak leuker om zanglijnen uit te werken. Ook met corona hadden we heel veel tijd want anders moesten we elk weekend een show spelen. Bij het repeteren moest ik voorzichtig zijn om van alles uit te proberen want ik mocht mijn stem niet forceren. Nu waren er geen shows en kon ik dus volop experimenteren. Ging het dan al eens mis, had ik tijd om mijn stem wat rust te gunnen. Vroeger was het was altijd een balans vinden tussen hoever ik kon gaan want ik moest het nog kunnen presteren om een live uur volle bak foutloos te kunnen zingen.

Het album ‘Shattering Reflection’ is alleszins verrassend en ik was nogal onder de indruk. Behalve thrash is er ook een grote evolutie naar heavy metal.
Alles moest gewoon beter, zowel het schrijven van de nummers als het geluid. We hebben deze keer ook met een producer gewerkt, Francesco Paoli van Fleshgod Apocalypse. Qua geluiden en atmosferische inbreng was die gast zo enorm goed in dingen programmeren.

Bands zoals Crimson Glory en Savatage hadden die atmosferische synth geluiden en ik vond dat altijd heel tof. Ik had echter nooit de goesting om dat ook te doen. Ik zei tegen Francesco dat hij eens zot moest doen en er zoveel lijnen onder mocht gooien als hij kon. Het mocht echter niet overheersen want live willen we niet met backing tracks spelen. Het was wel cool om dat allemaal subtiel in de mix te steken zonder dat je het hoort. Er zitten heel wat kleine dingen in die de muziek omhoog duwen, hoewel ik zelf niet zo een fan ben van de muziek van Fleshgod (lacht). Maar het was enorm interessant. Alles werd besproken via Skype want we zaten nog steeds in lockdown. Het was in elk geval erg leerrijk om met zo iemand samen te kunnen werken. Vroeger was het met dezelfde personen en dan kreeg je telkens dezelfde ideeën en patronen die terugkwamen. Nu hadden we iemand die nieuwe patronen aanbracht. Soms tunede hij het naar beneden terwijl wijzelf het naar boven zouden gedaan hebben. Het zijn die kleine, subtiele dingen maar die zorgen dat het geheel meer samenhang vertoond.

Al van bij opener ‘Hissing In Crescendo’ zing jij onnatuurlijk hoog. Ik moest zelfs denken aan Rob Halford tijdens zijn betere dagen. Kost je dat veel moeite of heb je zo een sterke stem?
Ik heb het minder moeilijk met de hoge stukken dan met de lage stem. Mijn borststem die je hoort is nieuw. De screams heb ik nu beter onder controle. Ik heb eigenlijk heel mijn stem beter onder controle en dat hoor je goed. Spelen en zingen tegelijk is altijd moeilijk. Daarom ben ik nu heel hard aan het oefenen want het gitaarspel is technisch niet van de poes. Om dat dan te combineren met zang is het erop of erover. Als ik vals zing, heeft iedereen het gehoord. In het verleden viel dat niet zo op maar nu is er echt wel een lijn die je perfect moet volgen. Het combineren van spelen en zingen tegelijk is een uitdaging. De focus ligt nu op die twee en die moeten een geheel vormen.

Wat later hoorde ik in het nummer ‘My World’ zelfs een soort Steve Souza van Exodus passeren.
(lacht) Dat ben ik niet maar Max, onze gitarist. Het is de eerste keer dat we zo iets proberen. Hij had het nummer geschreven en had al een idee voor een zanglijn wat hij tijdens de demo opname liet horen. Het klonk enorm cool want het nummer bevat een bijna Sepultura-achtige riff. Ik moest hem wel wat pushen want aanvankelijk was hij nogal onzeker. Maar het geeft in elk geval een extra dimensie aan het album.

Je kan je live dan wel eens vier minuten concentreren op je gitaar.
Of Max het live gaat doen, weet ik niet. Het is zingen en spelen tegelijk en dat moet in je systeem zitten. Hij wil het maar proberen als hij het honderd procent onder de knie heeft. Als hij het echt niet wil doen en je bent op tour en moet het elke dag spelen, dan kan je het beter laten. Stel dat je de derde dag je stem al kwijt bent, dat is echt niet leuk. Zelf heb ik het nog niet gehad. Maar als je wat minder geslapen hebt of je hebt de dag ervoor wat teveel gedronken, moet je echt wel knijpen om alles er deftig uit te krijgen. Ik ben gelukkig nog jong en ik ben er gerust in dat het wel lukt.

Het nummer ‘Die For Me’ wordt toch de absolute Evil Invaders meezinger. Komt er ooit nog een video van?
Dat zal de volgende worden.

Afsluiter ‘The Circle’ is nog zo een staaltje van puur vernuft en laat ongelofelijke hersenspinsels horen. Dat bekom je toch niet na een dagje wat samen te jammen in een repetitiehok?
Tuurlijk niet. Alles werd trouwens geschreven van bij ons thuis en meestal voor de computer. Max en ik schreven quasi alles en dat werd tussen ons dan uitgewisseld via bestanden want we zaten nog steeds in een lockdown. Het nummer was wel een pak werk want er zaten zoveel riffs in verwerkt. Er werden er zelfs nog uitgeknipt want het waren er eigenlijk te veel. Toch is het technisch niet het moeilijkste nummer, dat waren vooral ‘Hissing In Crescendo’ en ‘Eternal Darkness’. Je hebt er enorm veel articulaties in je rechterhand en dan moet je er nog eens bij zingen ook.

Nog het vermelden waart is het instrumentale ‘Aeon’. Het is eigenlijk geleden van Metallica’s ‘The Call Of Ktulu’ dat ik nog eens zo een sterk instrumentaal nummer heb gehoord. Hoe is dat tot stand gekomen?
Dat is nog eentje dat Max had geschreven en waarvan ik dacht dat je het zelfs als filmmuziek kon gebruikt worden. Eerst was wat twijfel of het wel op het album ging passen maar het was zo een gaaf nummer zodat we het er gewoon op gooiden. Het moeilijke aan dit album was de volgorde van de nummers bepalen. Waar begin je mee en wat volgt erop? De nummers werden over een periode van vijf jaar tijd geschreven en er zitten verschillende vibes in. Zelf vind ik een tracklist erg belangrijk want je moet constant blijven verrassen en niet altijd hetzelfde achter elkaar laten komen. Er waren zoveel opties en dat heb ik nog nooit gehad met de vorige albums. Maar wat je hoort, is de enige optie die er was.