De geschiedenis van de Finse blackgaze metal band Einvigi gaat terug tot 2014 toen zanger/gitarist Petteri Granberg zich voornam om zijn teksten over de natuur te voorzien van atmosferische black metal, folklore en dromerige weemoed. Al spoedig kwam hij tot de bevinding dat dit best gebeurde in zijn moedertaal en dus werden de Engelse teksten vervangen door Finse.

Na een EP en een single werd het debuutalbum ‘Sielulintu’ uitgebracht in 2020 door Inverse. Hoewel dit niet kon ondersteund worden door live concerten, begon de vierkoppige band wel meteen te werken aan nieuw materiaal en dat resulteerde in dit tweede album ‘Yö Kulje Kanssani’. Meteen het debuut bij Einheit Produktionen, zodat er meer internationale mogelijkheden zijn.

Granberg heeft twee muzikale gezichten. Enerzijds is er een behoorlijke portie black metal te vinden in de zeven lange songs, maar hij houdt ook van zachtere rock. Dus vinden we behoorlijk wat mijmeringen als cleane zang en op die momenten komt de Finse weemoed bovendrijven. De muziek houdt hij bewust redelijk simpel en dat is een voordeel qua toegankelijkheid. Wat vooral mooi is, zijn de heldere rustige gitaarpatronen. Dat merken we al in opener ‘Meren Otteessa’. Al spoedig gaan die rustige klanken op in een turmoil van snelle black metal met nieuwe drummer Mikael Ruoho in topvorm. Het mooie is dat tijdens deze maximum snelheid sprintjes de gitaarleads telkens traag en zwevend blijven. Dit is een zwartgeblakerd kenmerk dat hier heel het album voor mooie momenten zorgt. De cleane zang van Petteri is vrij wazig en onduidelijk, maar met een woeste schreeuw kondigt bassist Joonas Koppanen zich aan vanaf het titelnummer als tegenwicht. Op die manier krijgen we een mooi contrast tussen de razendsnelle stukken met extreme zang en de uitwaaierende dromerigheid van de componist. Meer dan eens doet dit dan ook aan de beginperiode van Alcest denken. De lillende tremolo gitaren zijn alom aanwezig, ze tillen je hoog boven het aardse. Dat heeft Einvigi goed begrepen, want de langere instrumentale stukken stralen vakmanschap uit. Zich bewegen op de dunne lijn tussen shoegaze, black metal en ingetogen akoestische folk passages is een kunst op zich, maar Einvigi doet dit voortreffelijk. In het laatste nummer ‘Hirviöirden Valtakunnassa’ speelt men vlot rockende post metal met een flinke knipoog naar Sólstafir en dat terwijl men in het voorgaande nummer ‘Kaunis On Maa’ nog volop van jetje gaf met doorrammende black metal. Het geheel is alvast afwisselend genoeg om van een boeiend album te spreken.