Dream Theater is van een andere wereld, heb ik altijd gedacht. Dit door hun technisch hoogstaande muzikale kunsten. Zoals ik al eerder vermeld heb is het lang geleden dat ik deze band live aan het werk zag dus deze kans wilde ik niet missen. De heren uit Amerika en Canada beginnen met het nummer ‘The Alien’, dat bijna een jaar geleden een Grammy won voor “Best Metal Performance”. En die hakt er meteen lekker in, wat een geweldige muzikanten.

Het lijkt of zanger James Labrie een beetje last heeft van zijn stem, vooral met oudere nummers redt hij de hogere noten nie. Komt Dream Theater dan toch wel van planeet aarde? Verder is het muzikaal grandioos, maar verwacht geen visuele show van deze heren. Want bij dit soort spel is er een hele hoop concentratie nodig. Er is wel een backdrop van een soort grote lamellen, waar we mooie beelden op te zien krijgen. De band heeft een discografie van 16 studio albums, dus genoeg materiaal om een paar uur te vullen. Ze spelen van hun laatste plaat 4 nummers, met als uitsmijter het titelnummer van diezelfde langspeler. Wat ik ook heel mooi vind is het drieluik wat ze spelen van ‘Six Degrees Of Inner Turbulence’, met achtereenvolgend ‘Sollitary Shell’, ‘About To Crash’ en ’Losing Time’. Er is toch wel iets te zien op het podium: toetsenist Jordan Rudess heeft zijn keyboard (als je dat zo mag noemen) op een flexibele standaard staan, waardoor hij zijn instrument echt alle kanten op kan bewegen. Daardoor hebben wij als publiek mooi zicht op zijn kunsten op dit apparaat. Er worden duels uitgevochten tussen toetsen en gitaar, en die zijn niet te versmaden. John Myung speelt zijn partijen met verve en drummer Mike Mangini trommelt er flink op los. Het publiek ziet het allemaal met bewondering toe, maar bij nummers als ‘6:00’, ‘Caught In A Web’ en ’Pull Me Under’ worden de stembanden toch wel uitbundig gebruikt. Dit tot plezier van de bandleden. James Labrie vertelt dat Dream Theater ergens rond 1992 voor het eerst in Nederland speelde en dat hem toen meteen op viel hoe vrij dit land is. Hij refereerde natuurlijk aan het gebruiken van softdrugs, maar dat doet ie niet meer zegt hij.

Er is een heel stel mensen in het publiek die de band als het ware soort van volgen. Ik raak voor de show in gesprek met een man uit Engeland en die heeft ze dit jaar al verschillende keren gezien. En hij zou er de 18^e februari ook weer bij zijn in Birmingham. Als ik dan de tracklist bekijk van verschillende optredens, is die van deze tour iedere keer hetzelfde. Dan is het voor deze mensen wel jammer dat de  band niet een klein beetje afwisseling in hun show brengt.

Ik was in de jaren 90 behoorlijk liefhebber van Dream Theater en heb ze altijd wel een klein beetje in de gaten gehouden, maar ik ben tussentijds niet meer naar live shows geweest. Op deze avond heb ik weer begrepen waarom ik dit zo’n gave band vond en vind. Ik ben na vanavond weer “fan” geworden in ieder geval. Wat is dit een superieure band. Toch van een andere planeet! Ik kan wel zeggen: ik ben er volgende keer weer bij maar volgens James kan dat best wel in 2086 zijn. Dan weet ik niet of ik daar bij kan zijn, James, laten we hopen dat het niet zo lang gaat duren.

De setlist van vanavond:

1. The Alien
2. 6:00
3. Sleeping Giant
4. Bridges In The Sky
5. Caught In A Web
6. Answering The Call
7. Sollitary Shell
8. About To Crash (Reprise)
9. Losing Time / Grand Finale
10. Pull Me Under
11. A View From The Top Of The World

Toegift:

1. The Count Of Tuscany