Days Of Jupiter is een vers getekende band bij RPM, maar vergis je niet: deze Zweedse hardrock band gaat al mee sinds 2010. Ervaring troef dus en dat straalt dit vijfde album ‘The World Was Never Enough’ dan ook af. De moderne aanpak van classic rock/hardrock/alternatieve rock is bijzonder geslaagd te noemen in de tien compacte, maar aangenaam weg luisterende songs. Het is een extra troef dat zanger Janne Hilli een erg passionele stem heeft met nog net dat rauwe randje dat het niet al te gepolijst maakt. Voeg daar de solide basis van twee gitaristen en een solide ritmesectie aan toe en we begrijpen dat de band vlak na de release van vorig album ‘Panoptical’ (2018) een kanjer als Disturbed mocht supporten in Estland (of all places, maar kom).

Er is lang gewerkt aan ‘The World Was Never Enough’, maar na een radiostilte van zes jaar klinken de stevige, laaggestemde gitaren en de doorleefde zang meteen vertrouwd in ‘Original Sin’. Een weemoedige gitaar met echo opent het titelnummer dat buiten zijn zompige sound vleugjes classic rock, hardrock en wereldwijd herkenbare emoties biedt. Niet te moeilijk, niet te simpel, gewoon stoere Zweedse kunde  die een breed publiek zal aanspreken. Daarbij charmeert het op akoestische gitaar en zang leunende balladeske ‘Desolation’ op een bluesy timbre, terwijl de meest aanstekelijke, zelfs dansbare song ‘The Fix’ iedere luisteraar een verfrissend goed humeur zal geven. Een vriendelijke melodie aan het begin van ‘Parazite’ helpt daarbij, ook al gaat de song over manipulatie. Zanger Janne Hilli bewijst hier dat hij ook de hogere (emo) zang goed aankan. Zo gaat het feest verder tot de lage en ronkende catchiness van ‘Invincible’. Het is duidelijk: Days Of Jupiter is klaar voor het grote werk, want deze kruising tussen Gotthard en Alter Bridge’ is pakkend en innemend.