Cybernetic Witch Cult, dat voorheen grossierde in Hawkwindachtige activiteiten, zowel muzikaal als thematisch, is voor de nieuwe derde plaat teruggekeerd naar de harde dagelijkse realiteit. Geen post-nucleaire fantasywerelden vol tovenaars en dinosauriërs meer, maar de sombere dystopie van een wereld die ten onder gaat door klimaatverandering. Deze tamelijk drastische thematische wijziging indachtig is de muziek op ‘Absurdum Ad Nauseam’ ook behoorlijk anders dan op de vorige albums. De basis mag dan onveranderd zijn, namelijk een spacerock variant op Black Sabbath, door de volumeknop flink omhoog te schroeven en de stemming van het instrumentarium daarentegen te verlagen is het resultaat een grimmig album.

“Dit album is nogal duister geworden, aangezien het is voortgekomen op de binnen de band gedeelde vrees over wat de toekomst voor de mensheid in petto heeft,” aldus zanger-gitarist Alex Wyld, tevens het enige overgebleven originele lid van de band.

Wie denkt dat het zwaarmoedige en pessimistische uitgangsmateriaal leidt tot depressieve doom heeft het mis. Ja, het is geen vrolijke materie en de drop weet ik wel niet hoeveel tuning zorgt ervoor dat de muziek met de subtiliteit van een op hol geslagen stoomwals over je heen komt. Ondanks of misschien juist dankzij dit alles is ‘Absurdum Ad Nauseam’ met afstand de beste plaat van Cybernetic Witch Cult tot nu toe geworden. Muzikaal is het trio uit Cornwall niet te houden; de vette riffs spatten uit de groeven op een manier die eerder doet denken aan Electric Wizard dan aan Hawkwind. Wie niet genoeg heeft aan de muziek kan zich op de teksten uitleven, die voor de science fiction en filosofie nerds van deze wereld een ware Fundgrube zijn. Met expliciete en soms ook minder evidente verwijzingen naar het werk van Albert Camus en cultklassiekers als ‘2001: A Space Odyssey’, ‘The Hitchhiker’s Guide tot he Galaxy’, ‘Dune’ en ‘The Neverending Story’ kunnen zij hun lol op. Maar je hoeft niet een uitpuilende boekenkast of een Greta Thunberg fixatie te hebben om Cybernetic Witch Cult op waarde te kunnen schatten. Het is leuk om te snappen waar ze het over hebben, waar het uiteindelijk om gaat is de muziek. Als die zuigt dan valt elke boodschap op een rotsige bodem en zal er niets ontkiemen. Gelukkig zit het met die muziek wel goed. Het intro even niet meetellend krijgen we zeven zwaar riffende stonerdoom krakers voorgeschoteld die – gelukkig – ook nog eens op de juiste manier (met flink veel bas) zijn geproduceerd. Het is dat de scene met de apen en de zwarte monoliet in 2001 al onlosmakelijk met ‘Also Sprach Zarathustra’ verbonden is, anders zou een song als ‘The Cetacean’ een passende soundtrack vormen.

We mogen dan misschien een somber makende eindtijd tegemoet gaan, het mooie is dat het heeft geleid tot een stonerplaat die uit de al genoemde zwarte monoliet gehouwen lijkt te zijn. Massief, mysterieus en majestueus. Een indrukwekkend album.