Hallo Claudio, het nieuwe album ‘The Father Of Make Believe’ zit vol met melancholie. Keek je met zoveel nostalgie terug naar die lange tijd geleden?
Het is niet echt dat ik het verleden mis. Het album gaat ook over hoe de toekomst wordt gevormd en hoe alles zal eindigen. Ik kijk terug op zowel goede als slechte momenten en hoe die me hebben gebracht tot waar ik nu ben. Het liet me ook nadenken over ouder worden en geliefden die zijn overleden. In al die gedachten vond ik de identiteit van het album.

Zelf ben ik geboren in 1974 en bij bepaalde nummers dacht ik ook met weemoed aan die tijd. Als je dat hoort, denk je dan dat de missie geslaagd is?
Zeker. Hoe ouder ik word, hoe meer ik bepaalde beslissingen in vraag stel. Het thema zorgde echter voor zoveel inspiratie voor materiaal. Toen we net begonnen en ons debuut ‘The Second Stage Turbine Blade’ uitbrachten, dacht ik zelfs dat er nooit een tweede album zou komen. Als ik nu terugkijk naar al onze albums, voel ik me heel gelukkig. Het heeft me ook hongerig gemaakt om nog meer albums te maken. Ik voel me goed als ik muziek creëer. Het werkt voor mij therapeutisch en is een noodzaak. Ik ben zo trots op alles wat we hebben bereikt en dat we nog steeds kunnen doorgaan.

Was het leven destijds gemakkelijker? Het internet en de smartphone bestonden nog niet. Je kon nog lekker onbereikbaar blijven. Nu ben je steeds maar bezig.
Het was vroeger op een bepaalde manier gemakkelijker. Maar dan denk ik aan hoe mensen in hokjes dachten en een metal liefhebber alleen naar metal mocht luisteren. Je moest geld betalen voor een album en je investeerde zo in een wereld waarvan je hield. Ik wilde muziek maken in elke vorm van genre. Toen we ouder werden en het streamen van muziek ontstond, begonnen mensen een playlist te maken met meerdere genres. Ik denk dat ons nieuwe album veel hoogten en diepten bevat. De technologie gaat steeds verder en het stoort me niet. Coheed And Cambria is een soort kameleon die kan veranderen. Dat is onze kracht. Het gebeurt soms snel en dan verbaast het me ook. Maar het is hier en het gaat niet meer weg.

Het album begint met ‘Yesterday’s Lost’ en blijft in een gevoelige sfeer, totdat je ineens ‘Blind Side Sonny’ hoort en letterlijk uit je sloffen geblazen wordt.
Haha, voor mij is het nummer gewoon een product van mijn ervaring toen ik het schreef. Bij het schrijven van ‘Yesterday’s Lost’ had ik net een oom verloren aan pancreaskanker. Ik zag al het verdriet en de spijt die zijn lijdensweg met zich meebracht. Ook mijn opa stierf, vijfendertig jaar na zijn vrouw. Ik vroeg me af hoe het leven verder zou gaan zonder mij of als ik mijn vrouw zou verliezen. Deze vragen bleven rondspoken. ‘Goodbye, Sunshine’ gaat over sterfelijkheid. Op een gegeven moment stond ik op de begrafenis van Coheed And Cambria en vierde de goede momenten terwijl ik nadacht over de slechte. ‘Blind Side Sonny’ schreef ik in Parijs, terwijl mijn vrouw in Italië was en mijn zoon bij zijn grootouders in New York. Ik zat alleen en stelde mezelf al die vragen, tot ik mezelf begon te kwellen. Zo ontstond het nummer. ‘Meri of Mercy’ is het tegenovergestelde en gaat over het missen van de vriendschap van mijn vrouw en het verlangen om weer bij haar te zijn. Het album springt naar verschillende plaatsen en momenten in mijn leven. Ik bleef me maar vragen stellen over Coheed And Cambria na ons stoppen en over het leven zonder mij. Vragen die je jezelf stelt op dit punt in je leven.

Toen alles gezegd en gedaan was, kwam ‘The Continuum’, een samenvatting van al die dingen. Alle vragen die je jezelf stelt, blijken uiteindelijk niets waard te zijn. ‘The Continuum II: The Flood’ schreef ik toen alles me begon te raken en ik besefte dat alles telt als de mensen bij je zijn. Hoe je je tijd doorbrengt met je team en geliefden is wat echt belangrijk is. Alles komt tot een einde. Voor mij was het therapeutisch om door die emoties te gaan. Na ‘Vaxis – Act II: A Window of the Waking Mind’ had ik moeite om een gepaste opvolger te maken, want dat was zo’n goede plaat. Nu besef ik dat ik iets speciaals heb gedaan door al die gevoelens en ervaringen samen te brengen op één album.

‘Play the Poet’ is nog zo’n fantastisch nummer en deed me denken aan Faith No More, een van je grote invloeden.
Ik hoor er wel wat Faith No More in. Het was een nummer waar eigenlijk geen plaats voor was tot ik aan de tweede helft van het album begon. Het beschrijft het verlangen om geaccepteerd te worden zoals je bent, in mijn geval als artiest. Iets waar je over piekert. Vandaar de energie en agressie.

In de video voor ‘Someone Who Can’ zie je een jongere Coheed tijdens het eerste touren. Nu speel je veel grotere shows. Was dat destijds een leuke periode?
Absoluut. Het grappige was dat die video verbonden was met de twee andere video’s: ‘Blind Side Sonny’ en ‘Searching For Tomorrow’. Het ware karakter van Sonny komt naar voren als een soort bewaarengel van Coheed. In dat nummer zie je verschillende bandleden verkleed als chefkok of politieagent. Op dat punt worden wij de bewaarengelen van onze jongere zelf. Het is een besef van nostalgie, maar het helpt ook om het concept van de plaat tot leven te brengen. ‘Searching For Tomorrow’ is een verlangen naar iets beters, maar je verblindt jezelf ook met wat je hebt. Vandaar de keuze om van deze drie nummers een video te maken. Er was niets leuker dan acteurs in te huren die ons als jongere versies van onszelf naspeelden. Het was leuk om relikwieën uit die tijd te zoeken zodat ze authentiek overkwamen. De acteur Toby, die mij speelt, droeg zelfs een jas die ik destijds droeg en nog had liggen. De bandleden van Coheed zijn er niet, behalve als oudere versies die de jongere versies van onszelf willen helpen.