2021 is een jaar waarin het Clouds aardig gelukt is om in de schijnwerpers te blijven staan. Toen het melodieuze doom/death metal gezelschap onder leiding van de Roemeense multi-instrumentalist Daniel Neagoe een contract tekende met Personal Records, werden – verspreid over meerdere maanden – hun vorige albums terug verkrijgbaar gemaakt. Eerder waren die enkel in eigen beheer uitgebracht, uitverkocht en bijgevolg zo goed als onbetaalbaar. Met recht is het dan ook Personal Records dat het nieuwe, zesde studioalbum mag uitbrengen om het jaar af te ronden.

‘Despărţire’ betekent ‘afzondering’ of ‘scheiding’ in het Roemeens en het spreekt voor zich dat men wederom inspiratie put uit menselijk verlies en smart. Het is een album dat de ingeslagen weg verder zet met lange songs waarin melancholie hoogtij viert. Soms even wanhopig als funeral doom, op andere momenten sereen en zalvend. Meer dan een uur kan je je onderdompelen in een bad vol diepgaande emoties, waarbij een verlangen naar betere tijden momenteel gekoesterd wordt door velen. Als kers op de taart zijn er ditmaal gastbijdragen van toch wel erg eminente artiesten. Het mag geweten zijn dat Neagoe – ook al zingt hij zelf prima cleane zang en grunts – graag de zanglijnen een extra dimensie geeft.

Het nieuwe album gaat van start met een lap treurnis van tien minuten. ‘Deepen This Wound’ is meteen op en top Clouds: Een kalm begin leidt naar een uitval met wollige grunts, de viool flirt sierlijk met de gitaren, maar later is er ook serene cleane zang, even een gesproken passage en dit alles wordt versierd met huilende gitaarklanken. Het tweede nummer ‘This Heart, A Coffin’ vangt aan met tokkelende gitaren en riffs met viool die erg aan My Dying Bride doen denken. Maar het is in dit nummer dat Mick Moss van Antimatter zijn warmhartige stem laat weerklinken na een portie ruwheid met grunts van Daniel. Erg mooi! Viool en fluit voegen net dat extra toe wat Clouds zo heerlijk genietbaar maakt en dat geldt ook voor ‘In Both Our Worlds The Pain Is Real’. Deze song wordt helemaal clean gezongen door Aaron Stainthorpe van My Dying Bride en dat is zo herkenbaar dat meteen kippenvel opduikt. Dit is echt een knaller van een song die heel aangrijpend is. Niet dat de rest in het niets valt, want songs als ‘Your Name In My Flesh’ en het rustige, door oudgediende gastzanger Mihu (Abigail) gezongen ‘The Door We Never Opened’ zijn allemaal topsongs. Vanaf dat nummer komt er wat meer piano bij kijken, vooral als intro of overgang, maar altijd speelt men het contrast tussen ruwe en serene zang prima uit. ‘See The Sky With Blind Eyes’ vertoont zelfs een eclectische verhevenheid die imposant is. Verplichte aanschaf voor doom/death metal fans in de stijl van Officium Triste, Saturnus en My Dying Bride. Laat je heen en weer wiegen op de golven van de wreedheid en schoonheid van het leven, hier bedachtzaam gebundeld in een uur intense doom/death metal van de bovenste plank.