Chris Harms is de charismatische frontman van Lord Of The Lost, maar je zou denken dat de hardwerkende artiest nooit slaapt, want nu heeft hij ook een soloalbum gemaakt. Dat terwijl de laatste jaren toch behoorlijk hectisch waren voor zijn hoofdband. Er waren echter belangrijke redenen om ‘1980’ onder zijn persoonlijke identiteit uit te brengen. Een soloalbum was een lang gekoesterde wens van Harms, hij had materiaal genoeg geschreven dat niet paste bij Lord Of The Lost. Deze band is al erg breed qua geluid, maar wel altijd gitaar georiënteerd en metal. Dit soloalbum is synthpop. De nummers worden gedragen door geprogrammeerde synths zoals ze in de jaren tachtig klonken. Chris geeft bands als Depeche Mode, Modern Talking en Sandra op als muzikale inspiratie.

1980 is niet alleen het geboortejaar van Chris Harms, maar de muziek lijkt ook te dateren uit die tijd. U raadt het al, enige open visie van de metalhead wordt gevraagd. Vind je (stiekem) sommige popsongs wel gaaf, waag je dan aan een luisterbeurt. Want Harms heeft ook deze uitdaging met verve volbracht. Het zijn elf korte, puike songs die je na luttele beluisteringen al herkent en zacht gaat meezingen. Vlot en aanstekelijk zeilt zijn warme, lage stem doorheen de wulpse elektronische begeleiding. En dat klinkt in feite wel uitnodigend.

De zwoele single ‘I Love You’ is een perfect voorbeeld. De muziek is opmonterend, maar de teksten zijn behoorlijk duister. Dat is het handelsmerk van Harms sowieso, een zekere melancholie is meestal wel aanwezig. Dit eerste nummer is dansbaar, het wordt vast een vette clubhit in Duitsland. Een zekere luchtigheid is aanwezig in ‘She Called Me Diaval’ (synth melodietje) en ‘Lunamor’. Twee gastzangers uit de electro wereld maken hun opwachting. Sven Friedrich van Solar Fake in ‘Madonna Of The Night’ en Ronan Harris van VNV Nation in het stampende ‘The Grey Machines’. De songs zijn uptempo en aanstekelijk, maar ook de reflectieve zijde van Chris Harms komt aan bod. Dat horen we dan in de ballades ‘Past Pain’ en afsluiter ‘May This Be Your Last Battlefield’ dat werkelijk pakkend is. Verhalend en strak wordt ‘Parallax’ gespeeld, ook één van de sterkste songs waarin Chris illustreert dat de teksten diepgang hebben. Wij kunnen ons wel vinden in dit solo uitstapje van de Lord Of The Lost zanger, het is prima gedaan en onderhoudend.