Dit derde album van onze Doomse Noormannen is typisch Bismarck, maar ook niet typisch op bepaalde manieren. Graag wil ik alles wat ik er van vind in één keer zeggen, maar zo werkt dat niet met taal en woorden. Dat gaat allemaal in volgorde. En dat is goed. Structuur kan goed zijn. Je hebt albums waar je na één keer luisteren echt van denkt, holy shit, dit is vet, en die dan naarmate je ze vaker luistert minder worden en er uiteindelijk iets middelmatigs overblijft. En je hebt albums waarbij je de eerste keer denkt, oei, dit gaat niet een heel positieve kant op, en dat je dan na zeven keer draaien een beetje doorkrijgt wat er gebeurt. En dan denkt, ja, weet je, dit is toch veel beter dan ik in eerste instantie dacht.

‘Vourukasha’ valt in die tweede categorie. Vourukasha is overigens in verschillende overleveringen een kosmische zee waar in het midden ‘The Tree of All Seeds’ staat, en dat is ook het enige instrumentale nummer op dit album. In elk geval, de plaat begint bijzonder sterk met ‘Sky Father’. Dit is precies waar ik op hoop en waarom ik Bismarck geweldig vind: stevige riffs, een stevig tempo en die allesvernietigende vocals van Torstein Tveiten. Die schrapen je van de ene strofe naar de volgende en ver daar voorbij. Een ijzersterk begin van een album! En dan lijkt het in eerste instantie allemaal een beetje bergafwaarts te gaan. Het tempo vermindert en de nummers lijken steeds minder geïnspireerd. Ik zeg lijkt en lijken, omdat dit na verdere luisterbeurten niet waar blijkt te zijn. Als je inderdaad zit te wachten op dreunende, snelle ritmes, dan kom je er na ‘Sky Father’ bekaaid vanaf; maar als je de zwaarte en heftigheid opzoekt, dan houdt dit album heldhaftig stand.

‘Echoes’ is namelijk vernietigend maar niet snel. Ook niet langzaam, mind you. Een dreunend ritme, herhalende riffs en hier en daar een geniale draai die een allerkosmisch gevoel geven aan de atmosfeer. Dit nummer leert ons om gewoon even rust te pakken en te genieten, in plaats van almaar door te stouwen. De post metal stukken die deze doomtrack doordrenken (en zoals we gewend beginnen te geraken van Bismarck) slaan er keihard bij in en zorgen voor een totaalplaatje van een destructieve storm die toeslaat op een oceaan van kalmte. Wat volgt is wederom (als in dat het vorige album ‘Oneiromancer’ iets dergelijks bevatte) een track, rustig, met wat als oosterse invloeden klinkt. Dit nummer, ‘Kigal’, wordt echter versterkt door grunge-achtige koorzang en dat is…ja, ik vind het vervelend om te zeggen, maar dit is erg mooi en rustgevend. Ik geniet van de rest van het album en kijk in het bijzonder uit naar de zesde en laatste track, ‘Ocean Dweller’. Ik hou enorm van interessante, tot de verbeelding sprekende titels, en van nummers die tegen de tien minuten duren. Ik verwacht van dit nummer iets vrij zwaars. Het begint echter als de rode golfjes die je verwacht op de kiezelkusten van deze kosmische oceaan. De intensiteit groeit gestaag, maar oh zo simpel en voor ik het weet begeef ik me in meer turbulente wateren, een vloed, die toch al snel weer door de eb weg wordt gedragen. Zoals ik al zei, simpel, in zijn bescheidenheid, maar echt heel mooi om ook meerdere malen achter elkaar te luisteren.

Eerst was ik van plan dit een 7 te geven, omdat het niet voldeed aan mijn initiële verwachtingen. Toen luisterde ik beter. Toen luisterde ik nog eens naar hun vorige albums. Nadat ik deze meerdere keren geluisterd heb hoor ik de variëteit die de band weet aan te brengen in hun toch wel kenmerkende sound. ‘Oneiromancer’ gooide heel terecht hoge ogen; ‘Vourukasha’ heeft iets meer tijd nodig om te landen, maar dit is weer enorme klasse, niet elke band krijgt het voor elkaar om op het derde album hetzelfde maar toch anders te klinken. Ik ben nog steeds keihard geïntrigeerd door de donkere doom van Bismarck en ik wacht met smart op hun vierde plaat.