Barishi is een Amerikaanse band die aan hun death en doom sound een flinke progressieve touch mee geeft. De songs, die al bol staan van de riffs, worden ook nog eens opgeluisterd met melodieuze gitaarpartijen die bij een jaren zeventig rock band niet zouden misstaan.  Pijlers van de sound van de band zijn de stem van zanger Sacha Simms, die soms klinkt als de Mikael Akerfeldt uit de vroege tijden van Opeth, en de gitaarpartijen die duidelijk verraden dat de band ooit begonnen is als volledig instrumentale band. Veel aandacht is gericht op de riffs, die lekker korrelig en malend door de songs heen lopen, niets moeilijks, gewoon lekker raggen. Door de vreemde wendingen die ze soms nemen krijgt de sound toch nog net iets meer dan bij een doorsnee death doom band. Er ligt een bijna progressief sausje over de nummers heen, zonder dat er sprake is van enige opschepperij aangaande de, overigens zeer kundige, instrumentatie.

De nummers zijn vrij lang, drie klokken er boven de tien minuten. Iedereen krijgt dus alle ruimte om de creatieve invallen ten gehore te brengen. Opener ‘The Silent Circle’ is de eerste reis door het universum van Barishi en die reis levert een heleboel indrukken op. Hoewel het tempo vrijwel altijd hetzelfde is, weet de band toch van sfeer te wisselen binnen de song. Een hoofdrol is weggelegd voor de gitaar, die ronkt, sleurt en piept als een malle, van links naar rechts. De band weet altijd naar een zekere climax toe te werken, ook in de kortere songs. ‘Blood Aurora’ begint ook weer met lekker wegdraaiende riffs en na 10 minuten en 20 seconden heb je een van de beste songs van het album gehoord. Maar dat gevoel wisselt iedere luisterbeurt, want van de zes songs is er geen een slecht, of zelfs maar matig. ‘Old Smoke’ is een avontuur wat soms herinneringen oproept aan de vroegere Opeth, ten tijde van de eerste drie albums zeg maar. Dus voor fans van die sound is dit een prachtig album.