Met een release die voor iedereen buiten de band compleet uit de lucht kwam vallen en een bovendien griezelig actuele titel als ‘Virus Of A Modern Time’ pakt het al ruim dertig jaar rockende Axxis de aandacht van de momenteel op zijn reet liggende metalscene. Axxis is vooral bekend van hun roemruchte eerste albums en voornamelijk hun debuut ‘Kingdom Of The Night’, maar ook in recentere jaren weet de band nog altijd kwaliteit te bieden. Nu de wereld in de greep is van het coronavirus, heeft de band het werk aan hun nieuwe album stilgelegd en is een opzienbarend werkje begonnen. Ooit waren zanger Bernhard en toetsenist Harry betrokken bij het “Prometheus Brain Project” geschreven door de Duitse schrijfster Kerstin Specht. Dit was een theater-uitvoering over Prometheus, een Griekse mythische figuur die het geheim van het vuur van de goden had gestolen en aan de mensheid had gegeven. In deze voorstelling werden de parallellen met de mensheid die voor God speelt uitvergroot en het verhaal hierin is op Nostradamus-achtige manier gelinkt aan de huidige situatie met het coronavirus. De muziek op deze EP is een metalen aanpassing van de composities die Bernhard en Harry hebben gemaakt voor het theaterspel, en dit korte plaatje zal dus voor de doorgewinterde Axxis fan wel even wennen zijn.

De titelsong ‘Virus Of A Modern Time’ opent de EP, en Axxis begint lekker herkenbaar met een lekkere riff en zware bassen eronder. De uiterst herkenbare stem van Bernhard en een heerlijk refrein maken het Axxis geluid compleet. Vanaf ‘Babylon’ wordt de muziek langzaam maar zeker progressiever, hoewel ook dit nummer nog een lekker live meezinger zou kunnen zijn, wanneer er tenminste weer iets als “live” mogelijk zou zijn. ‘Boats Of Hope’ begint mysterieus, is laaggestemd en doet misschien wel meer denken aan een band als Dream Theater dan aan Axxis. Middels vervormde bas en het narratief zingen van Bernhard vervolgt ‘Last Eagle’ het album, en hier weet Axxis het progressieve karakter van de muziek mooi te versmelten met hun onsterfelijke talent voor pakkende refreintjes. ‘Mother Money’ is razendsnel en het raakt behoorlijk aan Symphony X of Vandenplas, opvallend is de vertraging in het refrein. Met het geluid van gevechtshelikopters en geweervuur begint ‘War Games’, een loodzware mid-tempo song en de afsluiter van de EP. De boxen staan te trillen op de zware bassen en dreunende drums, en met een vlugge leadgitaar komt het vijfentwintig minuten durende plaatje net zo snel tot een eind als dat het tot een begin kwam.

Los van de heerlijke muziek die ons hier weer voorgeschoteld is, zijn er extra dimensies toegevoegd aan de term Axxis, namelijk het theatrale, het progressieve en het verhalende. Dit is een EP die niet alleen uitstekend muzikaal vertier biedt, dit is muziek die je aan het denken zet over de huidige situatie. Hoe direct ligt de oorzaak van dit alles in het feit dat wij ons als goden gedragen op de wereld? Dat is de vraag die in de muziek doorklinkt, zijn wij het virus van de moderne tijd? Open einde.