Na vijf jaar zijn de grootmeesters van death metal der lage landen terug met een nieuw album. Sinds voorganger ‘Incoming Death’ is er nog niets veranderd aan de toch wel sterke bezetting en dat kan ik enkel maar toejuichen. Asphyx is en blijft Asphyx en daar zorgt vooral die uit duizenden herkenbare zang van frontman Martin Van Drunen voor. Het album werd geschreven en opgenomen tijdens de lockdown dagen en dat was voor iedereen een naargeestige periode. Ook voor Martin, die alweer uit heel wat donkere thema’s de nodige inspiratie geput heeft. Toch is het niet alleen de zang die van dit album een topper maakt. Stefan Hüskens drumt op hoog niveau en Alwin Zuur zijn baslijnen laten ook niemand onbewogen. Het is echter vooral gitarist Paul Baayens die met zijn uitmuntende gitaarpartijen de aandacht naar zich toetrekt. Heel het album drijft op fenomenale gitaarmelodieën en alleen dat al maakt van ‘Necroceros’ een uitblinker.

Al van bij het begin wordt je met ‘The Sole Cure Is Death’ helemaal meegetrokken in de duistere wereld van Asphyx. Het tempo is lekker snel om halverwege wat meer ingetogen en doomachtig te klinken en dan terug uit zijn voegen te barsten. Nummer voor nummer wordt gespeeld met verschillende snelheden en voorliefde voor old school death metal. Op ‘Knights Templar Stand’ laat de band duidelijk horen dat ze de keizer van de melodielijnen zijn. Maar wat daarna volgt met het langere ‘Three Years Of Famine’ gaat alle bekken doen openvallen. Het letterlijk magistrale gitaarwerk laat dit nummer schitteren tussen de absolute death metal klassiekers. Dit is een nummer dat muziek verheft tot kunst. En als je als luisteraar terug met beide voeten op aarde staat, krijg je een directe te verduren met het snelle en agressieve ‘Botox Implosion’. Dat feestje blijft maar doorgaan tot het tragere maar nog steeds hevig klinkende titelnummer ‘Necroceros’ met waanzinnige uitroepen van Martin het einde inluidt. Gelukkig bestaat er nog zoiets als een repeat knop want dit album ga je helemaal grijs draaien.